Νέα άσχημα μαντάτα έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αφού όπως όλα δείχνουν, η αμερικανική γραφειοκρατία και πολλοί αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης, θέλουν να “ κρατήσουν” την Τουρκία στην Δύση με κάθε κόστος.
Το μόνο ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ποιο θα είναι το κόστος για την Ελλάδα, για να μείνει η ισλαμική Τουρκία στην δύση και το ΝΑΤΟ τελικά, μετά την συμφωνία Αθήνας-Ουάσιγκτον;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη κυβέρνηση στο ΝΑΤΟ που να είναι πιο ευθυγραμμισμένη με τις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελλάδα, με την αρχή ότι πρέπει να κρατήσουμε την Τουρκία αγκυροβολημένη στη Δύση», δήλωσε ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Η Ελλάδα επικεντρώνει μεγάλο μέρος της αμυντικής της στρατηγικής στη στενή στρατιωτική συνεργασία της αρχικά με τη Γαλλία και δευτερευόντως με τις ΗΠΑ, καθώς παραμένει εγκλωβισμένη σε μια ασταθή διαμάχη με την Τουρκία για τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο.
Οι Έλληνες αξιωματούχοι επιδιώκουν ενεργά διεθνείς συμφωνίες, με εταίρους στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και αλλού, ως αντίβαρο στα τουρκικά σχέδια.
Οι Αμερικανοί όμως ακόμα και μετά την πρόσφατη συμφωνία με την Ελλάδα, και τις τόσες ωμές προσβολές της Άγκυρας, εξακολουθούν να φαντάζονται την επιστροφή των Τούρκων στο ‘δυτικό μαντρί”.
Οι πληροφορίες το τελευταίο διάστημα λένε ότι οι Αμερικανοί ειδικοί και τεχνοκράτες έχουν πέσει σε ένα θεμελιώδες σφάλμα, αναμένοντας την εκδίωξη με κάποιον τρόπο του Ερντογάν, την άνοδο των Κεμαλικών και την συνέχιση των αμερικανικο-τουρκικών σχέσεων που επικρατούσαν πριν το 2001, χρονιά ανόδου του Ερντογάν στην πρωθυπουργία.
Έχουν πέσει έξω όμως διότι τα πράγματα στην χώρα των 83 εκατ. κατοίκων που ανήκουν σε πολλές εθνότητες και θρησκευτικούς χώρους, έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί.
Στο «The National Interest» είχαμε πριν μερικές ημέρες μια ανάλυση που “κτυπά κόκκινο συναγερμό” από τον Μάικλ Ρούμπιν, πρώην αξιωματούχο του Πενταγώνου και ανώτερο συνεργάτη του American Enterprise Institute.
Ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά : «Για πάρα πολύ καιρό, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει περιοριστεί στην πολιτική του για την Τουρκία σε ευχολόγια. Ωστόσο, η άρνηση της πραγματικότητας είναι επικίνδυνη. Η Τουρκία άλλαξε. Έχοντας κυβερνήσει για σχεδόν δύο δεκαετίες, ο Ερντογάν δημιούργησε έναν νέο στρατό. Το να πιστεύει κανείς ότι η Τουρκία θα επιστρέψει στο status quo ante μετά τον θάνατο του Ερντογάν είναι αφελές.
Η Τουρκία δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ, και δεν θα γίνει ποτέ ξανά. Είναι καιρός να ελέγξουμε τη δύναμη που επιδιώκει να ασκήσει στην παγκόσμια σκηνή, διπλωματικά, οικονομικά και, όταν οι πληρεξούσιοί της λειτουργούν εκτός των αναγνωρισμένων συνόρων της Τουρκίας, και στρατιωτικά».
Ο Τούρκος πρόεδρος έχει γαλουχήσει, εκπαιδεύσει, φανατίσει, και προετοιμάσει μια γενιά πολλών εκατομμυρίων Τούρκων ισλαμιστών υποστηρικτών του στο σχέδιο “Μεγάλη Τουρκία”, το οποίο θα επιχειρηθεί να υλοποιηθεί από τους ίδιους, ακόμα και να δεν είναι αυτός στην εξουσία, η ακόμα και στην ζωή, και αυτό το αγνοεί εντελώς η αμερικανική διπλωματία, που πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο ( σύμφωνα με τον Ρούμπιν) σχετικά με την τουρκική κοινωνία και τις θεμελιώδεις ανακατατάξεις που έχουν επέλθει.
Την ίδια στιγμή, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Τούρκος ομόλογός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχουν συγκρουστεί όχι τυχαία, για πολλά θέματα, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του Ισλάμ στην γαλλική επικράτεια, των τουρκικών φιλοδοξιών να εκμεταλλευτούν το φυσικό αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο και των Σύριων μεταναστών.
Ο Μακρόν και η Γαλλία ευρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης με την νεο-οθωμανική Τουρκία αφού τα συμφέροντα τους “συγκρούονται” σε Μεσόγειο και Βόρειο Αφρική.
Οι Γάλλοι γνωρίζουν πάρα πολύ καλύτερα από τους Αμερικανούς τις δομικές αλλαγές που έχουν επέλθει στην Τουρκία που ετοιμάζεται να επεκταθεί παντού πλέον, και αναζητούν νέες συμμαχίες με Ελλάδα, Ιταλία, Αίγυπτο, Κύπρο, πιθανόν με Ισραήλ, ώστε να βάλουν φραγμό στην νεο-οθωμανική Τουρκία που αναζητά περασμένα μεγαλεία.
Οι ΗΠΑ ευρισκόμενες πολύ μακριά και έχοντας τα δικά τους προβλήματα στον Ειρηνικό, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι πιθανόν πολύ σύντομα θα βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων με την Άγκυρα, τις συμμαχίες της με Μόσχα-Πεκίνο και τα κοινά σχέδια τους ειδικά στην Α.Μεσόγειο, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά.
Η Ελλάδα μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των επερχόμενων εξελίξεων κινείται ορθά με τον εξοπλισμό των ενόπλων δυνάμεων και τις συμμαχίες, οφείλει όμως να προετοιμάσει την κοινωνία για κάθε πιθανό σενάριο, αφού αν γίνει κάτι σε Αιγαίο-Α.Μεσόγειο, το επαναλαμβάνουμε, μόνοι μας θα πολεμήσουμε έχοντας την βοήθεια ορισμένων “συμμάχων μας σε δευτερεύοντες τομείς, οι οποίοι έχουν και αυτοί τη δική τους αξία.