Μαύρος βαρύς ο ουρανός.
Η Μ. Ανατολή φλέγεται.
Ο Ειρηνικός Ωκεανός, σύντομα είναι δυνατόν, να δικαιολογήσει την κατ’ ευφημισμόν ονομασία του.
Σε παγκόσμια κλίμακα απαθείς πληθυσμοί, παρακολουθούν από τις οθόνες τους το επερχόμενο σφαγείο, έχοντας την αίσθηση πως συμμετέχουν σε ένα video – game.
Μειοψηφίες που συνειδητοποιούν τον κίνδυνο, απομονωμένες, βαδίζοντας σε σκοτάδια απόλυτα, φαντάζουν γραφικές φιγούρες.
Καρικατούρες Κασσάνδρας, εκλαμβάνονται ως Βιβλικοί προφήτες.
Ο Φόβος που έχει παραλύσει την Κοινωνία, δύσκολα ξορκίζεται με μια περίτεχνη ντρίμπλα του Μέσι και από μια χυδαία χειρονομία της Μαντόνα.
Η εξοικείωση με την Φρίκη συντελείται μεθοδικά, με Τηλεοπτικούς όρους.
Στη Ρωγμή του χρόνου, ο Καπιταλισμός έχοντας εξαντλήσει την ζωτικότητά του, αναμετράται με τον ίδιο του τον εαυτό, στο χείλος της αβύσσου.
Το Καπιταλιστικό ζόμπι, που αντλούσε τη ζωή του από την παραγόμενη υπεραξία, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την αυτοματοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας, στερείται της δυνατότητας ύπαρξης και αναπαραγωγής του.
Η ανθρώπινη εργασία που βρίσκεται ενσωματωμένη στο παραγόμενο προϊόν και του προσδίδει την ανταλλακτική του αξία, παύει να υφίσταται.
Εάν δεν γίνει συνείδηση, ότι η σημερινή κρίση του καπιταλισμού, έγκειται στην αλλαγή παραγωγικού μοντέλου όπου ο ανθρώπινος παράγοντας θα έχει ελάχιστη συμμετοχή που θα βαίνει διαρκώς μειούμενη, τότε το σφαγείο που ετοιμάζεται, θα αποτελεί ανεξήγητο μυστήριο.
Η Μαρξιστική “Τελεολογία”, το περίφημο “Θεολογικό” στοιχείο στο Μάρξ, “στοιχειώνει” την σημερινή πραγματικότητα.
Αυτό που μένει να απαντηθεί, είναι εάν οι σημερινές οδύνες, είναι οδύνες ενός νέου τοκετού, ή ο επιθανάτιος ρόγχος του Ανθρώπινου Είδους.
