Η κινητοποίηση των εργαζομένων στους ΟΤΑ έφερε στην επιφάνεια τα εκρηκτικά προβλήματα των εργαζομένων, κυρίως των συμβασιούχων, μαζί και την εκρηκτική κατάσταση στους δήμους που σε τελική ανάλυση καταλήγει σε βάρος των δημοτών. Έδωσε αφορμή για συμπεράσματα, αποκαλύφθηκαν οι θέσεις και ο ρόλος κάθε κόμματος και των συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Ο αγώνας των εργαζομένων ήταν αγώνας μαζικός, μαχητικός και πολύμορφος με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις γραφείων, αμαξοστάσιων, χώρων απόθεσης και επεξεργασίας απορριμμάτων. Ήταν αγώνας που συνάντησε την αποδοχή και την πλατιά αλληλεγγύη του λαού, παρά τις επιπτώσεις που είχε η συσσώρευση απορριμμάτων για 11 μέρες σε όλη τη χώρα και πάρα τη λυσσαλέα προσπάθεια καναλιών, εφημερίδων, κομμάτων και παραγόντων να καμφθεί η αγωνιστικότητα των εργαζομένων και να κλείσει η απεργία.
Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων ανάγκασε την συνδικαλιστική πλειοψηφία του κλάδου να ηγηθεί αυτού του αγώνα έχοντας όμως το μυαλό της να τον κλείσει στην πρώτη ευκαιρία και φυσικά το έκανε όταν η ευκαιρία αυτή παρουσιάστηκε.
Η ΝΔ συνεπής στις θέσεις της ζήτησε τον τερματισμό της απεργίας στο όνομα της υγείας του λαού και των επιπτώσεων στον τουρισμό, να εφαρμοστεί ο νόμος, δηλαδή να απολυθούν οι συμβασιούχοι και να εφαρμοστούν οι νομοθετημένες από την περίοδο Παπανδρέου-Σαμαρά διατάξεις για την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας των δήμων και όχι μόνο. Σε ανάλογη κατεύθυνση κινήθηκαν και τα υπόλοιπα μικρότερα αστικά κόμματα, πάντα με γνώμονα την τήρηση των νόμων και την απρόσκοπτη εφαρμογή του μνημονίου.
Η κυβέρνηση κινήθηκε πιο ευέλικτα εκτιμώντας σωστά τη μεγάλη δυσαρέσκεια και τη δυναμική του αγώνα. Σήκωσε τη σημαία του αγώνα εναντίον της ιδιωτικοποίησης της καθαριότητας, συνοδεύοντας την με τη γνωστή πρόταση της για την πρόσληψη μέσω ΑΣΕΠ 2500 εργαζομένων με σύμβαση αορίστου χρόνου και την ενισχυτική μοριοδότηση των συμβασιούχων. Πήρε σαφείς αποστάσεις από τα άλλα κόμματα παίζοντας το χαρτί του «φιλεργατισμού». Είναι αλήθεια ότι στριμώχτηκε αρκετά, είναι όμως γεγονός ότι ως τώρα τουλάχιστον αντιμετώπισε μια δύσκολη υπόθεση, ουσιαστικά χωρίς απώλειες. Δεν έλυσε φυσικά το πρόβλημα, όλα τα αρνητικά δεδομένα παραμένουν στο τραπέζι και ενισχύονται, ούτε η πρόσληψη των 2500 είναι δεδομένη. Θα συναντήσει δυσκολίες, 7000 συμβασιούχοι δεν πρόκειται να προσληφθούν ότι και να γίνει, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις είναι προ των πυλών, αφού δεν άγγιξε καν ούτε πρόκειται να το κάνει τους νόμους που ανοίγουν το δρόμο της ιδιωτικοποίησης, τον 3979/2011 και αυτόν του 2014 που επεκτείνει αυτή τη δυνατότητα. Τη δύσκολη στιγμή την ξεπέρασε, τους μνημονιακούς νόμους και την πολιτική δεν τα αμφισβήτησε και παράλληλα οι αυταπάτες σημαντικού τμήματος των συμβασιούχων και όχι μόνο, για λύση του προβλήματος τους συντηρούνται.
Είναι θέμα προς συζήτηση αν το συνδικαλιστικό κίνημα στις συγκεκριμένες συνθήκες και στην κατάσταση που βρίσκεται μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο, να παρεμποδίσει αυτή την εξέλιξη, είναι όμως σαφές ότι τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα για άλλη μια φορά πέρασαν χωρίς μεγάλο κόστος για την κυβέρνηση και οι αυταπάτες και το μικρότερο κακό διατηρούνται άθικτά στο μυαλό των εργαζομένων. Εκεί πρέπει να περιστραφεί η συζήτηση στο συνδικαλιστικό κίνημα και στις συνδικαλιστικές παρατάξεις που αναφέρονται στους εργαζόμενους, μαζί με τα υπόλοιπα φυσικά συμπεράσματα που εξάγονται και όχι σε αυτάρεσκες τοποθετήσεις και μεγάλα λόγια για την αγωνιστικότητα των εργαζομένων, τις σωστές θέσεις κάθε μιας παράταξης και τις μεγάλες ευθύνες των υπολοίπων.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχοι κάθε είδους στο δημόσιο, τον ευρύτερο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα είναι τεράστιο πρόβλημα που κυριολεκτικά συνθλίβει από κάθε άποψη τους εργαζόμενους και τους κινητοποιεί. Αυτό έδειξε καθαρά η κινητοποίηση των εργαζομένων στους ΟΤΑ με αιχμή τους συμβασιούχους. Οι συνθήκες για τους εργαζόμενους που επικρατούν είναι εκρηκτικές και η συνεπής αναζήτηση και διεκδίκηση λύσεων υπέρ τους θα φέρει αποτελέσματα. Μπορεί να αναδειχτεί ως το πρόβλημα εκείνο που θα δώσει σημαντική ώθηση συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεργασίες στην εργατική τάξη και στο λαό.
Καταρχήν δεν είναι βέβαιο αν η λύση που έδωσε η κυβέρνηση θα εφαρμοστεί και σίγουρα θα συναντήσει μεγάλες δυσκολίες. Γενικότερα όμως κατά διαστήματα τα προβλήματα των συμβασιούχων είναι τέτοια που θα πυροδοτούν δυσαρέσκεια και αγώνες, θα εκδηλώνονται και θα οξύνονται αναζητώντας διέξοδο και λύση, πότε στον ένα και πότε στον άλλο τομέα.
Το αίτημα να καταργηθούν οι συμβάσεις, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους με ικανοποιητικές αποδοχές, με δικαιώματα εργασιακά και συνδικαλιστικά αποκτά εκ των πραγμάτων τεράστια σημασία, μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για το εργατικό κίνημα και τους αγώνες, να λειτουργήσει συσπειρωτικά μεταξύ των διαφόρων κλάδων εργαζομένων και μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Η πλατιά επίμονη δράση από τα κάτω σε κάθε χώρο που εργάζονται συμβασιούχοι και ιδιαίτερα εργάτες, η ζύμωση των προβλημάτων που δημιουργούνται και η λύση τους με αιχμή τη μόνιμη και σταθερή δουλειά μπορεί να δώσει αποτελέσματα και παράλληλα να επιδιωχθεί η οργάνωση των συμβασιούχων σε άτυπες μορφές στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος και ενδεχομένως ο συντονισμός μεταξύ τους.
Παράλληλα πρέπει να ενταχθεί η δράση για την αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων στους ΟΤΑ, η κατάργηση των αντίστοιχων νόμων και γενικότερα οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, των δημόσιων οργανισμών και των λειτουργιών με κοινωνικό χαρακτήρα.
Πηγή: ergatikosagwnas.gr
