Ήταν Δεκέμβριος του 1931, στην Νέα Υόρκη, και κάποιον Βρετανό πολιτικό, που προσπαθούσε να διασχίσει την Πάρκ Άβενιου, τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ήταν φλεγματικός, αφού μετά δήλωσε «απορώ πως δεν με έλειωσε σαν φράουλα το αυτοκίνητο» Δεκατέσσερις μήνες μετά ένα Αμερικανός πολιτικός είχε επισκεφτεί την Φλόριντα και δέχτηκε την επίθεση ενός δολοφόνου αλλά η σφαίρα για καλή του τύχη σκότωσε ακριβώς τον διπλανό του, για κακή του τύχη.
Αν αυτή την ιστορία την διηγηθεί κάποιος σε ένα αξιωματούχο της ΕΕ που είναι εξ αντικειμένου ιδεολόγος της ελεύθερης αγοράς θα σου έλεγε ότι καμία σημασία δεν θα είχε για την οικονομία και την κοινωνία αν οι δύο αυτοί πολιτικοί είχαν σκοτωθεί αφού μέσω της κοινωνικής επιταγής που εκφράζει το φιλελεύθερο μοντέλο θα είχαν βρεθεί οπωσδήποτε αντικαταστάτες τους.
Όσοι πιστεύουν μαζί με τους νεοφιλελεύθερους, ότι τα άτομα δεν έχουν καμία σημασία, ας μάθουν ότι ο Βρετανός πολιτικός που παρά λίγο να χάσει την ζωή του το 1931 στη Νέα Υόρκη δεν ήταν άλλος από τον Ουίνστων Τσώρτσιλ και αυτός που το 1933 παρά λίγο να δολοφονηθεί στη Φλόριντα δεν ήταν άλλος από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ, και ας αναλογισθούν ταυτόχρονα, πως θα ήταν σήμερα ο Δυτικός Κόσμος χωρίς αυτούς, όταν υπό την ηγεσία τους, μαζί με τον Στρατάρχη Στάλιν, τσακίστηκε ο ναζισμός στην Ευρώπη και το κοινωνικό κράτος μπήκε σε μια οδό οικοδόμησής του.
Θέλω να πω ότι ο ηγέτης, σε διασύνδεση με την εποχή του, μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αν σε αυτές τις φυσιογνωμίες αντιπαραβάλουμε μεταγενέστερους ηγέτες όπως την Θάτσερ και τον Ρέιγκαν, οι τελευταίοι απεδείχθησαν υπεύθυνοι για μεγάλες τρέλες που έχουν πράξει οι άνθρωποι τα τελευταία 30 χρόνια, ενώ οι πρώτοι προώθησαν την ανθρωπότητα προς την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανεκτικότητα. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι ηγέτες επηρεάζουν τα πράγματα και τις ζωές μας.
Ζούμε στην εποχή του Μνημονίου. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κείμενο οδηγός, που ούτε λίγο ούτε πολύ δεν έχει σχέση μόνο με την οικονομία -θα έλεγα μάλιστα έχει ελαχίστη σχέση- όσο με τον τρόπο που θεωρούμε τα πράγματα. Συνιστά καθολική αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε την ατομική μας ζωή, του τρόπου που βλέπουμε τον άλλον, του τρόπου που μια κοινωνία βλέπει τα πράγματά της. Είναι μια βίαιη ανατροπή της παλαιάς τάξης πραγμάτων, εμφανίζεται να είναι ο «μόνος τρόπος αλλαγής» της ελληνικής κοινωνίας, η οποία είχε επιτρέψει οι θεσμοί της να έχουν απολιθωθεί.
Όμως από τον τρόπο που επιχειρείται το όλο εγχείρημα, και υπό την βεβαιότητα ότι είναι «ο μόνος δρόμος» οδηγεί σε βία, άρα σε αδικία.
Η βία δεν αποτελεί λογικό τρόπο μεταμόρφωσης μια κοινωνίας. Οι συνεκτικοί ιστοί μια κοινωνίας και ενός πολιτισμού είναι λεπτοί. Διαρρηγνυόμενοι δύσκολα αποκαθίστανται. Δεν γεννάται θέμα ότι θα έπρεπε μόνοι μας να είχαμε ανακαλύψει ένα μνημόνιο. Και αυτό το δοσμένο λέει αλήθειες. Το μνημόνιο έβγαλε στη φόρα πολλές από τις υποκρισίες του κατεστημένου, και καταπολεμά τα κατεστημένα άντρα των συμφερόντων της αποτελμάτωσης.
Η συγκατάνευση όμως της πλειοψηφίας είναι απαραίτητη αν πρόκειται να διατηρηθούν οι συνεκτικοί ιστοί μιας κοινωνίας και να επιβιώσει η ελευθερία του ατόμου. Και εδώ ακριβώς φαίνεται η έλλειψη δημοκρατικής ηγεσίας που έχει ο τόπος.
Δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο με δουλοπρεπή υποταγή στην αλαζονική πεποίθηση του «μόνου δρόμου» που μέχρι στιγμής έχει φέρει ως αποτέλεσμα την κατάθλιψη του Λαού μας και δεν δίνει καμία εγγύηση για ένα επιτυχές τέλος.
Έργο όμως του ηγέτη είναι να συλλάβει τα διαθρωτικά εκείνα μέτρα που από την μια αποδίδουν πρακτικό αποτέλεσμα και από την άλλη γίνονται γενικώς αποδεκτά. Ένας προοδευτικός μεταρρυθμιστής πρέπει να γνωρίζει ότι αυτός που προχωρά βήμα-βήμα, γνωρίζει όπως ο Σωκράτης, πόσα λίγα γνωρίζει και έτσι είναι μακριά από αφαιρέσεις και αναφορές του τύπου ο «Θεός», ο «Άνθρωπος» ή «Ιστορία» ή το «Μοναδικό Ευρωπαϊκό Μοντέλο».
Η Ελλάδα δεν χρειάστηκε ποτέ στην νεότερη Ιστορίας της ισχυρότερους ηγέτες από σήμερα. Η ανάγκη είναι επείγουσα γιατί ήδη «αυτός που θέλει το καλό μας» είναι μέσα στη χώρα. Για να τους αντιμετωπίσουμε δεν χρειαζόμαστε μόνο σοφούς και δυνατούς ηγέτες αλλά στενή συνεργασία με ένα καλά ενδιαφερόμενο και ενημερωμένο Λαό. Η καταστροφή μπορεί να αποτραπεί μόνον αν οι ηγέτες ακούν τον Λαό και ο Λαός με προσοχή ακούει τους ηγέτες του. Αυτό είναι Δημοκρατία και η ελπίδα επιβίωσης μας είναι μέσα από αυτόν τον αμφίδρομο διάλογο με νέα Ηγεσία. Οι παλαιοί επί της ουσίας είναι νεκροί και μας οδηγούν στο τάφο τους. Ας πάνε μόνοι, εμείς είμαστε με την ζωή!
*Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D, π. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ
**Πηγή: hereticalideas-gr.blogspot.gr
