Άραγε οι εργατικοί αγώνες που ξεκίνησαν και βρίσκονται σε εξέλιξη μέσα στο φθινόπωρο σηματοδοτούν τα πρώτα σκιρτήματα μιας νέας εργατικής αντεπίθεσης;
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα νέοι εργατικοί αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη.
Απαιτείται μια αναφορά, γιατί όσο κι αν αδιαφορούν τα Μέσα ενημέρωσης, τέτοιες συγκυρίες δεν είναι τόσο συχνές:
· Οι εργαζόμενοι στο Μετρό απεργούν με αιτήματα ενάντια στην εντατικοποίηση και την μεθοδευμένη απαξίωση των δομών και των υποδομών των δημοσίων αστικών συγκοινωνιών που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ιδιωτικοποίηση τους. Όχημα για το ξεπούλημα η ένταξης της εταιρίας στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων.
· Οι δημοσιογράφοι απέργησαν επί 2 ημέρες (με μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις τον Σκάι, του Αλαφούζου) επαναφέροντας το θέμα του ασφαλιστικού ταμείου, ΕΔΟΕΑΠ, αρνούμενοι να αποδεχθούν ότι είχε κλείσει.
· Στον ΟΤΕ στις 30 και 31 Οκτωβρίου προχωρούν σε 48ωρη απεργία για μισθολογικά αιτήματα και υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που θα ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους του ομίλου.
· Στην Lufthansa Group απέργησαν ενάντια στη μείωση του προσωπικού της γερμανικής εταιρείας στην Αθήνα.
· Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, παρά την ψήφιση της τροπολογίας Γεροβασίλη κατά μεγάλο τους μέρος αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην αξιολόγηση. Συμμετείχαν μαζικά στην απεργία – αποχή που έχει κηρύξει η ΑΔΕΔΥ. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις καταγράφηκαν ποσοστά αποχής από την αξιολόγηση που έφταναν μέχρι και το 90%. Ενώ στα νοσοκομεία γίνονται διεργασίας για μια πραγματική εργατική απάντηση στην κυβερνητική πολιτική που θα διαχωρίζεται από τις γελοιότητες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΠΟΕΔΗΝ.
· Στον ιδιωτικό τομέα καθημερινά ξεσπάνε μικροί και μεγάλοι αγώνες ενάντια στις απολύσεις, την απληρωσιά, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις μειώσεις μισθών. Ενδεικτικά αναφέρουμε την απεργία των εργαζόμενων στα ξενοδοχεία της Ρόδου Amilia Mare και Paradise Village του ομίλου Aldemar με αφορμή τις μαζικές πρόωρες απολύσεις εργαζομένων
· Οι εργαζόμενοι στην εταιρία Μόρνος ΑΕ που ζητούν την ανάκληση των απολύσεων 6 συναδέλφων.
· Στα πρώην σούπερ μάρκετ Καρυπίδης (νυν Market In) στα Γιάννενα.
· Την 24ωρη απεργία που πραγματοποίησαν εργαζόμενοι στο Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ), ενάντια στις απολύσεις και την απαξίωση του Ινστιτούτου την οποία μεθοδεύουν ΣΕΒ και ΓΣΕΕ.
· Των ναυτεργατών στο Πορθμείο Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας που διεκδικούν νέες ΣΣΕ αλλά και μια σειρά άλλα θεσμικά αιτήματα σχετικά με την ακινησία των πλοίων, τα δρομολόγια, τις ώρες εργασίας και ανάπαυσης
· Ακόμα, πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι παρεμβάσεις σωματείων απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία όπως αυτή της εργαζόμενης μητέρας στην εταιρία Netscope Solutions από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Στους Φούρνους Bonjour στην Χαλκίδα από την Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Χαλκίδας με αφορμή τις άδικες και καταχρηστικές απολύσεις εργαζόμενων.
· Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν και οι διαδηλώσεις των συνταξιούχων εκπαιδευτικών, το Παναττικό συλλαλητήριο των συνταξιουχικών οργανώσεων κλπ.
Το ενδιαφέρον σε αυτούς τους αγώνες -πέρα από το γεγονός ότι μετά από μια μακρά περίοδο κάμψης και απογοήτευσης οι εργαζόμενοι ξαναβγαίνουν στους δρόμους της διεκδίκησης– βρίσκεται στα αιτήματα που είναι περισσότερο επιθετικά από κάθε άλλη φορά αφού διεκδικούν να ακυρωθούν και να μην εφαρμοστούν μνημονιακές δεσμεύσεις για την καθήλωση των μισθών, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αξιολόγηση, κλπ.
Έτσι, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ διεκδικούν κατώτατους μισθούς στα 1.000 ευρώ για όλους και υπογραφή ΣΣΕ. Συνδέουν μάλιστα την διεκδίκηση αυτή με το γεγονός ότι ενώ ο ΟΤΕ έχει καθαρή κερδοφορία σε ημερήσια βάση 1 εκ. ευρώ μειώνει τις σταθερές θέσεις αντικαθιστώντας τις με «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία και με ενοικιασμένους εργαζόμενους από τις θυγατρικές δουλεμπορικές εταιρείες του ομίλου, Cosmote Ε-value, Mellon, Man Power, κ.λπ. των 250 και 400 ευρώ.
Οι εργαζόμενοι στο Μετρό διεκδικούν να μην ενταχθεί η εταίρα στο υπερταμείο που είναι καθαρά μνημονιακή επιλογή. Ενώ, οι εργαζόμενοι στην Lufthansa Group αντιπαρατίθενται στην ουσία των μνημονιακών αναδιαρθρώσεων στην αγορά εργασίας καθώς αρνούνται την εθελούσια έξοδο που τους πρότεινε εκβιαστικά η εργοδοσία.
Έχει ακόμη ενδιαφέρον η απεργία στους δημοσιογράφους για το ασφαλιστικό τους ταμείο τον ΕΔΟΕΑΠ. Ενώ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΕΣΗΕΑ το είχε σχεδόν κλείσει, κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζομένων επανήλθε με μεγαλύτερη σφοδρότητα με κύριο αίτημα να μην εφαρμοστούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις για την διάλυση του ταμείου που προβλέπουν την κατάργηση του αγγελιοσήμου. Μέτρο που οδηγεί στην οικονομική ασφυξία του.
Σίγουρα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να καλύψει πολύ δρόμο ακόμη για να σπάσει στην πράξη το αφήγημα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι δήθεν οι εργαζόμενοι παρά τις δυσκολίες συναινούν στην αντεργατική πολιτική τους. Θα χρειαστεί πολύ δουλειά ακόμη για να συμμετέχουν ξανά οι εργαζόμενοι στις συνελεύσεις των σωματείων τους.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται, οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στην ανατροπή αυτής της κατάστασης, να στραφούν σε ενωτικούς ταξικούς αγώνες. Για να ενισχύουν και να μετατραπούν αυτά τα πρώτα σκιρτήματα εργατικών αγώνων σε πραγματικό ρεύμα αντίστασης και ανατροπής απέναντι στις συνεχιζόμενος μνημονιακές πολιτικές.
Αυτά τα νέα ποιοτικά στοιχεία των τελευταίων εργατικών αγώνων θα πρέπει να προβληματίσουν τις συνδικαλιστικές πρωτοπορίες. Είναι ανάγκη να υπάρξει άμεσα, όπως σημειώνει η εισήγηση στην τελευταία συνέλευση της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης, ένα «πρόγραμμα ελάχιστης ενότητας στις σημερινές συνθήκες που θα ενώνει την εργατική τάξη, τα σωματεία, τις επιτροπές, τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της ανατροπής. Ένα πρόγραμμα που θα δίνει τον τόνο του αγώνα, θα προωθεί την οργάνωση, θα ανεβάζει το ηθικό των εργαζομένων».
*Πηγή: kommon.gr
Απαιτείται μια αναφορά, γιατί όσο κι αν αδιαφορούν τα Μέσα ενημέρωσης, τέτοιες συγκυρίες δεν είναι τόσο συχνές:
· Οι εργαζόμενοι στο Μετρό απεργούν με αιτήματα ενάντια στην εντατικοποίηση και την μεθοδευμένη απαξίωση των δομών και των υποδομών των δημοσίων αστικών συγκοινωνιών που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ιδιωτικοποίηση τους. Όχημα για το ξεπούλημα η ένταξης της εταιρίας στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων.
· Οι δημοσιογράφοι απέργησαν επί 2 ημέρες (με μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις τον Σκάι, του Αλαφούζου) επαναφέροντας το θέμα του ασφαλιστικού ταμείου, ΕΔΟΕΑΠ, αρνούμενοι να αποδεχθούν ότι είχε κλείσει.
· Στον ΟΤΕ στις 30 και 31 Οκτωβρίου προχωρούν σε 48ωρη απεργία για μισθολογικά αιτήματα και υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που θα ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους του ομίλου.
· Στην Lufthansa Group απέργησαν ενάντια στη μείωση του προσωπικού της γερμανικής εταιρείας στην Αθήνα.
· Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, παρά την ψήφιση της τροπολογίας Γεροβασίλη κατά μεγάλο τους μέρος αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην αξιολόγηση. Συμμετείχαν μαζικά στην απεργία – αποχή που έχει κηρύξει η ΑΔΕΔΥ. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις καταγράφηκαν ποσοστά αποχής από την αξιολόγηση που έφταναν μέχρι και το 90%. Ενώ στα νοσοκομεία γίνονται διεργασίας για μια πραγματική εργατική απάντηση στην κυβερνητική πολιτική που θα διαχωρίζεται από τις γελοιότητες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΠΟΕΔΗΝ.
· Στον ιδιωτικό τομέα καθημερινά ξεσπάνε μικροί και μεγάλοι αγώνες ενάντια στις απολύσεις, την απληρωσιά, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις μειώσεις μισθών. Ενδεικτικά αναφέρουμε την απεργία των εργαζόμενων στα ξενοδοχεία της Ρόδου Amilia Mare και Paradise Village του ομίλου Aldemar με αφορμή τις μαζικές πρόωρες απολύσεις εργαζομένων
· Οι εργαζόμενοι στην εταιρία Μόρνος ΑΕ που ζητούν την ανάκληση των απολύσεων 6 συναδέλφων.
· Στα πρώην σούπερ μάρκετ Καρυπίδης (νυν Market In) στα Γιάννενα.
· Την 24ωρη απεργία που πραγματοποίησαν εργαζόμενοι στο Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ), ενάντια στις απολύσεις και την απαξίωση του Ινστιτούτου την οποία μεθοδεύουν ΣΕΒ και ΓΣΕΕ.
· Των ναυτεργατών στο Πορθμείο Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας που διεκδικούν νέες ΣΣΕ αλλά και μια σειρά άλλα θεσμικά αιτήματα σχετικά με την ακινησία των πλοίων, τα δρομολόγια, τις ώρες εργασίας και ανάπαυσης
· Ακόμα, πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι παρεμβάσεις σωματείων απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία όπως αυτή της εργαζόμενης μητέρας στην εταιρία Netscope Solutions από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Στους Φούρνους Bonjour στην Χαλκίδα από την Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Χαλκίδας με αφορμή τις άδικες και καταχρηστικές απολύσεις εργαζόμενων.
· Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν και οι διαδηλώσεις των συνταξιούχων εκπαιδευτικών, το Παναττικό συλλαλητήριο των συνταξιουχικών οργανώσεων κλπ.
Το ενδιαφέρον σε αυτούς τους αγώνες -πέρα από το γεγονός ότι μετά από μια μακρά περίοδο κάμψης και απογοήτευσης οι εργαζόμενοι ξαναβγαίνουν στους δρόμους της διεκδίκησης– βρίσκεται στα αιτήματα που είναι περισσότερο επιθετικά από κάθε άλλη φορά αφού διεκδικούν να ακυρωθούν και να μην εφαρμοστούν μνημονιακές δεσμεύσεις για την καθήλωση των μισθών, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αξιολόγηση, κλπ.
Έτσι, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ διεκδικούν κατώτατους μισθούς στα 1.000 ευρώ για όλους και υπογραφή ΣΣΕ. Συνδέουν μάλιστα την διεκδίκηση αυτή με το γεγονός ότι ενώ ο ΟΤΕ έχει καθαρή κερδοφορία σε ημερήσια βάση 1 εκ. ευρώ μειώνει τις σταθερές θέσεις αντικαθιστώντας τις με «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία και με ενοικιασμένους εργαζόμενους από τις θυγατρικές δουλεμπορικές εταιρείες του ομίλου, Cosmote Ε-value, Mellon, Man Power, κ.λπ. των 250 και 400 ευρώ.
Οι εργαζόμενοι στο Μετρό διεκδικούν να μην ενταχθεί η εταίρα στο υπερταμείο που είναι καθαρά μνημονιακή επιλογή. Ενώ, οι εργαζόμενοι στην Lufthansa Group αντιπαρατίθενται στην ουσία των μνημονιακών αναδιαρθρώσεων στην αγορά εργασίας καθώς αρνούνται την εθελούσια έξοδο που τους πρότεινε εκβιαστικά η εργοδοσία.
Έχει ακόμη ενδιαφέρον η απεργία στους δημοσιογράφους για το ασφαλιστικό τους ταμείο τον ΕΔΟΕΑΠ. Ενώ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΕΣΗΕΑ το είχε σχεδόν κλείσει, κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζομένων επανήλθε με μεγαλύτερη σφοδρότητα με κύριο αίτημα να μην εφαρμοστούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις για την διάλυση του ταμείου που προβλέπουν την κατάργηση του αγγελιοσήμου. Μέτρο που οδηγεί στην οικονομική ασφυξία του.
Σίγουρα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να καλύψει πολύ δρόμο ακόμη για να σπάσει στην πράξη το αφήγημα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι δήθεν οι εργαζόμενοι παρά τις δυσκολίες συναινούν στην αντεργατική πολιτική τους. Θα χρειαστεί πολύ δουλειά ακόμη για να συμμετέχουν ξανά οι εργαζόμενοι στις συνελεύσεις των σωματείων τους.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται, οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στην ανατροπή αυτής της κατάστασης, να στραφούν σε ενωτικούς ταξικούς αγώνες. Για να ενισχύουν και να μετατραπούν αυτά τα πρώτα σκιρτήματα εργατικών αγώνων σε πραγματικό ρεύμα αντίστασης και ανατροπής απέναντι στις συνεχιζόμενος μνημονιακές πολιτικές.
Αυτά τα νέα ποιοτικά στοιχεία των τελευταίων εργατικών αγώνων θα πρέπει να προβληματίσουν τις συνδικαλιστικές πρωτοπορίες. Είναι ανάγκη να υπάρξει άμεσα, όπως σημειώνει η εισήγηση στην τελευταία συνέλευση της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης, ένα «πρόγραμμα ελάχιστης ενότητας στις σημερινές συνθήκες που θα ενώνει την εργατική τάξη, τα σωματεία, τις επιτροπές, τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της ανατροπής. Ένα πρόγραμμα που θα δίνει τον τόνο του αγώνα, θα προωθεί την οργάνωση, θα ανεβάζει το ηθικό των εργαζομένων».
*Πηγή: kommon.gr
