Αφιερωμένο στον Νέλσον Μαντέλα που στις 5 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 4 χρόνια από τον θάνατο του.
Στον άνθρωπο που παρά τις αδιαμφισβήτητες προσωπικές του προθέσεις, τις προσωπικές θυσίες του, τα 27 χρόνια φυλάκισης του, εγκατέλειψε, κάτω από την πίεση του διεθνούς κεφαλαίου, τους διακηρυγμένους στόχους μιας ζωής, και καταδίκασε εκατομμύρια μαύρους νοτιοαφρικανικούς στην αθλιότητα του νοτιοαφρικάνικου καπιταλισμού.
Τον Ιανουάριο του 1990, ο Νέλσον Μαντέλα έστειλε από την φυλακή ένα σημείωμα στους συντρόφους του:
«Η εθνικοποίηση των ορυχείων, των τραπεζών και των μονοπωλιακών βιομηχανιών είναι η πολιτική του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και η αλλαγή ή τροποποίηση των απόψεων μας είναι αδιανόητη…» («Το ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ, η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής», Ναόμι Κλέιν, σελ. 266).
Μετά από 27 χρόνια φυλάκισης και λίγες μόνο μέρες πριν αποφυλακιστεί, ο Μαντέλα διαβεβαίωνε ότι τίποτε δεν είχε αλλάξει, δεν είχε συμβιβαστεί.
Για τριάντα πέντε χρόνια το αίτημα της εθνικοποίησης των ορυχείων, των τραπεζών και των μονοπωλιακών βιομηχανιών, αποτέλεσε πυρήνα των αιτημάτων του Χάρτη της Ελευθερίας των αγωνιστών του Αφρικάνικου Εθνικού Κογκρέσου.
«Η διαδικασία σύνταξης του ξεκίνησε το 1955, όταν το κόμμα έστειλε 50 χιλιάδες εθελοντές στις πόλεις και στην ύπαιθρο για να συγκεντρώσουν τα ‘αιτήματα για ελευθερία’ του λαού, συνθέτοντας το όραμα για ένα κόσμο μετά το απαρτχάιντ…» (Το ίδιο, σελ. 266)
Τα αιτήματα του λαού υιοθετήθηκαν επίσημα, «στις 26 Ιουνίου του 1955 στο κογκρέσο του λαού… Το πρώτο και πιο προκλητικό αίτημα… ήταν: ‘Ο λαός θα κυβερνήσει’… η συγκέντρωση διαλύθηκε βίαια από την αστυνομία…». (Το ίδιο, σελ. 267)
Από τότε μέχρι την «απελευθέρωση», χιλιάδες αγωνιστές, στελέχη του Αφρικάνικου Εθνικού Κογκρέσου, εξοντώθηκαν από μια από τις πιο βάρβαρες δυνάμεις καταστολής στον πλανήτη. Μόνο και μόνο για να αντικατασταθούν από άλλους.
Σπάνια συναντάται αυταπάρνηση και ηρωισμός σαν του νέγρικου προλεταριάτου στην πορεία υλοποίησης των στόχων του κόμματος του.
«Στις 11 Φεβρουαρίου του 1990, δυο εβδομάδες αφότου έγραψε το σημείωμα, ο Μαντέλα αποφυλακίστηκε, όντας ότι πιο κοντινό σε ένα εν ζωή Άγιο υπήρχε σε ολόκληρο τον πλανήτη.» (Το ίδιο, σελ. 269)
Την χρονιά όμως του 1990 που αποφυλακίστηκε, «Ο κόσμος ήταν εντελώς διαφορετικός από ότι είκοσι εφτά χρόνια πριν…
«Ενόσω ο Μαντέλα βρισκόταν στην φυλακή, είχαν πραγματοποιηθεί και είχαν καταπνιγεί σοσιαλιστικές επαναστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο… Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έγινε η σφαγή στην πλατεία Τιανανμεν, και κατάρρευσε ο κομμουνισμός…» (Το ίδιο, σελ. 269-270)
Η χρονιά του 1990 σημάδευε πια μια εποχή όπου ο νεοφιλελευθερισμός επικρατούσε απόλυτα και μια χούφτα ευρωαμερικάνικες τράπεζες έλεγχαν τις οικονομίες του κόσμου.
«Όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να υλοποιήσει τα Οράματα του Χάρτη της Ελευθερίας, ανακάλυψε ότι η εξουσία βρισκόταν στα χέρια άλλων… (Το ίδιο, σελ. 282).
Σε κάθε κίνηση για άνοιγμα δουλειών, κρατική βοήθεια, κοινωνικές παροχές, σε κάθε τι που δεν άρεσε ή «κάθε φορά που ένας κορυφαίος αξιωματούχος του κόμματος υπονοούσε ότι ίσως να εφαρμοζόταν ο Χάρτης της Ελευθερίας, οι αγορές αντιδρούσαν με ένα σοκ, προκαλώντας την ελεύθερη πτώση του ραντ (του νομίσματος της χώρας)». (Το ίδιο, σελ. 282).
«Ο Μαντέλα αναγνώρισε την ύπαρξη της παγίδας το 1997…» (Το ίδιο, σελ. 283).
«Στην πρώτη του μετεκλογική ομιλία σαν Προέδρου, ο Μαντέλα πήρε προσεκτικά αποστάσεις από τις προηγούμενες δηλώσεις του υπέρ των εθνικοποιήσεων.
Ο Μαντέλα κατέληξε να δηλώνει δημόσια ότι, «Στην οικονομική πολιτική μας… δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά για εθνικοποιήσεις, και αυτό δεν είναι τυχαίο… Δεν έχουμε ούτε ένα σύνθημα που να μας συνδέει με την μαρξιστική ιδεολογία». (Το ίδιο, σελ. 284).
Το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο πήρε την πολιτική εξουσία, είχε την «δική» Κεντρική Τράπεζα και το δικό του νόμισμα.
Αυτό όμως δεν του επέτρεψε να έχει έλεγχο στην οικονομίας της χώρας. Και έχοντας διανύσει μια εθνική πορεία αντίστασης απομονωμένη από άλλα κινήματα, σε μια εποχή γενικής ήττας, ήταν καταδικασμένο.
Το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο με την απίστευτη πορεία ηρωισμού και αυταπάρνησης, κατέληξε να κυβερνά εκ μέρους των συμφερόντων των διεθνών τραπεζών και των μονοπωλίων της χώρας, καταδικάζοντας τα οράματα, τις ελπίδες και τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
