Στη Διάσκεψη Κορυφής της ΕΕ στις 23-4-20
Μια φορά και έναν καιρό… ήταν ένας Γάλλος, o Κάρολος Ντε Γκωλ, ο οποίος επικεφαλής των Ελευθέρων Γάλλων μπήκε στο Παρίσι το 1944, νικητής και τροπαιούχος. Όμως, πάντα υπήρχε στην καρδιά και τον νου του φωλιασμένος ένας φόβος σαν δηλητήριο: Μήπως οι Γερμανοί επαναλάβουν τον πόλεμο και η αγαπημένη του πατρίδα, βρεθεί ξανά στον δρόμο τους.
Έτσι, όταν ο Γιάννης Μονέ του έριξε την «πρόταση» της οικονομικής και πολιτικής ενσωμάτωσης μιας αφοπλισμένης και διαιρεμένης Γερμανίας σε μια ενοποιημένη και Ευρώπη, εκείνος, με τον αέρα του νικητή και την ιδέα ότι μπορεί η Γαλλία να κυριαρχεί πολιτικά στην από τον Μονέ περιγραφείσα μελλοντική Ευρώπη, δεν δίστασε να προχωρήσει στο σχέδιο αυτό. Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου καθώς και η απέχθειά του προς την Βρετανία και τον πιθανό ηγετικό ρόλο της στην Ευρώπη, τον ώθησαν ακόμη πιό έντονα προς τις προτάσεις Μονέ. Έτσι, γεννήθηκε η ΕΚΑΧ και αργότερα η ΕΟΚ και η ΕΕ…
Μέχρι την εποχή του Ιάκωβου Ντελόρ, η Γαλλία έτρεφε την αυταπάτη ότι, η Πολιτική θα ήταν αυτή που θα καθόριζε το μέλλον αυτής της Ένωσης και ότι, η Γαλλία θα ήταν αυτή που θα την προσδιόριζε ηγεμονικά.
Όμως, όπως είναι γνωστό σε όλους, οι οικονομικές και νομισματικές συνθήκες είναι αυτές που προσδιορίζουν την πολιτική ισχύ άρα και εξέλιξη. Ταυτόχρονα, οι συγγενείς πολιτικές αποφάσεις, κατά τον ικανό χρόνο, είναι αυτές που προσδιορίζουν την εξέλιξη των οικονομικών δεδομένων. Είναι μια σχέση αμφίδρομη και αλληλεπιδράσιμη μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Έτσι, γεννήθηκε και πολιτογραφήθηκε επισήμως το ευρωπαϊκό σκέλος της παγκοσμιοποίησης. Έφτιαξε δικές του δομές, δική του γραφειοκρατία για να τις υπηρετεί, δικά του δικαστήρια για να νομιμοποιεί εκ των υστέρων τις εκ των προτέρων αποφάσεις του, ένα είδος πρωθύστερου δικαίου, δικά του δικαιοδοτικά όργανα, δικό του νόμισμα και αντίστοιχους κανόνες και όλα αυτά, στο όνομα μιας ενοποιημένης Ευρώπης, μακριά δήθεν, από πολέμους και δυστυχίες, λες και οι οικονομικοί πόλεμοι δεν έχουν τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα.
Κανείς από τους απλούς ευρωπαίους πολίτες δεν ενημερώθηκε λεπτομερώς και εις βάθος, άρα δεν γνώριζε και δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι γινόταν μέσα σ’ αυτόν τον γραφειοκρατικό κυκεώνα, ο οποίος λειτουργούσε πολύπλοκα και ως εκ τούτου ανεξέλεγκτα, πριν από αυτόν, γι’ αυτόν.
Συνθήκες υπογράφονταν, συνομολογούνταν κρατικές συμφωνίες και έπαιρναν την μορφή δικαίου και μάλιστα άμεσα εφαρμοστέου στο σύνολο των συμμετεχόντων κρατών και οι οποίες καθόριζαν το ποιοί θα είναι πλούσιοι και ποιοί φτωχοί, μέσα από ένα πλέγμα οικονομικών και νομισματικών, αθέατων στους πολλούς, κανόνων και ορισμών, με ή χωρίς επιφάσεις.
Με αυτό τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε ένα παγκοσμιοποιημένο σταυροδρόμι όπου οι εθνικές κυβερνήσεις των 27 σήμερα κρατών, η διεθνής πολιτική τους, οι οικονομικές και νομισματικές συνθήκες τους, τέμνονται και διατέμνονται οριζόντια και κάθετα, συνυπολογιζομένων και των 19 που έχουν και την φενάκη των δεσμών του ευρώ. Οι Βρετανοί, με την απόφασή τους να εγκαταλείψουν το σκάφος της ΕΕ, κάτι ήξεραν παραπάνω από διεθνή πολιτική και διεθνή οικονομία, προφανώς από την πάλαι-ποτέ ιμπεριαλιστική τους καριέρα.
Ξαφνικά και εν αιθρία, όπου η αναδειχθείσα μεγάλη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία, απολάμβανε των υψηλών αγαθών που είχε εξασφαλίσει γι’ αυτήν ο Γιάννης Μονέ στο παρελθόν – ναι Κάρολε, αυτό δεν το υπολόγισες και φευ οι φόβοι σου έγιναν πραγματικότητα -, το γραφειοκρατικό αυτό τερατούργημα του σωλήνα, η ΕΕ, είδε την επέλαση ενός μυστήριου κορωνοϊού να σαρώνει τα κράτη, τις κοινωνίες, τους πολίτες, να νεκρώνει τις οικονομίες της αλλά, κυρίως να θερίζει την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το νόμισμά της, το ευρώ.
Πολιτικοί με καριέρες εξασφαλισμένες μέσα στους διαδρόμους των πολιτικών εργαστηρίων των Βρυξελλών, αποδείχθηκαν πολιτικά ανθρωπάκια, ανήμπορα, ψοφοδεή, φουκαριάρικα, κλαυθμιρίζοντα και εκλιπαρούντα γιά την ορθότητα των ίδιων τους των «νόμων» μέσα στους οποίους είναι τώρα εγκλωβισμένα και περιχαρακωμένα ώστε να υπερασπισθούν το πολυτιμότερο εργαλείο που έχουν εξασφαλίσει για την λειτουργία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας τους, το ευρώ και το σύνολο των κανόνων του.
Ανακάλυψαν και σωστά κατά το εφαρμοστέο δίκαιό τους, ότι ούτε η ΕΕ ούτε καν αυτό το ανομιμοποίητο έως και άνομο Eurogroup, δεν μπορούν να παρακάμψουν τους ιδρυτικούς νόμους τους για να βρουν μιαν όποια «νόμιμη» δικαιϊκά λύση στα διαλυόμενα οικονομικά υπόγεια της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Όμως, λοξώς κοιτώντας, βλέπει κάποιος ότι, αυτή η επικληθείσα νομιμότητα εκφέρεται εκ χειλέων μόνον του οικονομικού Ηγεμόνα και των δορυφόρων του. Δηλαδή, θέλετε χρήματα πτωχοί παραγωγοί του αγροτικού νότου – με την ευρεία έννοια – ή παραγωγοί χαμηλής προστιθέμενης αξίας και καταναλωτές των δικών μας βιομηχανικών προϊόντων; Ευχαρίστως να σας δανείσουμε και μάλιστα με όρους ESΜ γιατί, έτσι λένε οι Συνθήκες που και εσείς – άλογοι και φουκαράδες μέχρι και αυτή την ιστορική στιγμή – έχετε προσυπογράψει.
Το ότι με αυτό τον τρόπο θα αυξηθεί το δημόσιο χρέος σας, το ότι έτσι θα γίνετε περισσότερο σε βάθος χρόνου υπόδουλοι, εεε… τι να κάνουμε, αυτοί είναι οι όροι του παιχνιδιού που έχετε προσυπογράψει! Ας προσέχατε!
Τώρα λοιπόν, τι γίνεται; Τρείς είναι οι λύσεις. Την μία δεν την ξέρουμε, είναι αυτή που προσδιορίζεται από την ίδια την φύση της κρίσης, την εξέλιξή της ιστορικά και φυσικά και το όποιο τυχαίο γεγονός που μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις μη εκτιμώμενες. Τις άλλες δύο όμως, τις ξέρουμε:
Ή υποτασσόμαστε αναφανδόν στις επιταγές του εκ γενετής σάπιου γραφειοκρατικού τέρατος της ΕΕ και του ευρώ, επωμιζόμενοι τα βάρη του χρέους για τις επόμενες τουλάχιστον 5-6 γενιές, τροφοδοτώντας έτσι και αενάως τα «δικαιϊκά» κέρδη του Ηγεμόνα και των συν αυτώ,
Ή πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τα άφωνα πολιτικά περιττώματα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών που παριστάνουν τις ηγεσίες τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στα υπ’όψιν καθημαγμένα κράτη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ανακτήσουμε άμεσα και ουσιαστικά την πολιτική και νομισματική κυριαρχία μας, θέτοντας έτσι τέλος σε αυτόν τον πολιτικό και οικονομικό Αρμαγεδδώνα που όμοιόν του δεν έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα ιστορικά η Ανθρωπότητα!
Ας μην τρομάζει τους πολίτες των κρατών της ΕΕ και του ευρώ το ισχύον δικαιϊκό καθεστώς και η άμεση αντικατάστασή του, είναι τεχνητό και άμεσα ανατρέψιμο, καθ’ όσον τώρα με παραλλαγές στηρίζεται στον ίδιο του τον προστατευτισμό τον οποίο ιδιοτύπως επικαλούνται ο Ηγεμόνας και οι συν αυτώ για τους ιδίους αλλά, όχι για τους άλλους, γιατί γι’ αυτούς θα φροντίσει επιμελώς ο ESM !
Μονά – ζυγά δικά τους ή μονά – ζυγά δικά μας!
Ή εκείνοι θα πλουτίσουν καθυποτάσσοντάς μας ολοκληρωτικά και σε βάθος ιστορικού χρόνου ή εμείς, οι πολίτες στο κάθε ένα κράτος, θα αποτινάξουμε τον βραχνά της ευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης και θα ξαναγίνουμε κυρίαρχοι του μέλλοντός μας!
Είναι μια ιστορική ζαριά!
Το ιστορικό ζητούμενο είναι, ποιά χέρια κρατούν τα ζάρια στα κράτη – μέλη!
Υ.Γ. Καλοδεχούμενες έστω οι ιστορικές μεταμορφώσεις, δηλαδή, τα ψοφοδεή πολιτικά ανθρωπάκια να μεταμορφωθούν σε ιστορικούς άνδρες! Συμβαίνει, σπανίως όμως!
