Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η θεατρική βραδιά που οργάνωσε της Δευτέρα (23/1) η ιστοσελίδας μας Iskra.gr με την παράσταση του Γιώργου Κοτανίδη “Obida” (οι τελευταίες μέρες του Ν. Ζαχαριάδη).
Το θέατρο του ιδρύματος Νιχ. Κακογιάννη ήταν κατάμεστο από κόσμο που πλημμύρησε μέχρι και τα σκαλάκια των διαδρόμων, πράγμα, το οποίο, όπως υπογράμμισε ο Παναγ. Λαφαζάνης, αποτελεί πολιτικό μήνυμα πως οι πολίτες θέλουν να μάθουν και ανατρέχουν στο παρελθόν σε ηγετικές μορφές ξεχασμένες και κατασυκοφαντημένες αλλά τραγικές και πλήρεις ανιδιοτελείς και πιστές, προκειμένου να βρουν δύναμη για να διαμορφώσουν ένα ανατρεπτικό μέλλον.
Ήταν τόσο μεγάλη η ζήτηση των προσκλήσεων ώστε η θεατρική βραδιά της Iskra στο θέατρο Μιχ. Κακογιάννης με την παράσταση “Obida” θα συνεχιστεί και την Τρίτη (24/1) με την ίδια επιτυχία.
Μετά την παράσταση της Δευτέρας, για την οποία εκφράσθηκε καθολικά η εκτίμηση για την θεατρική της αξία και την εξαίρετη ερμηνεία του Γιώργου Κοτανίδη, ακολούθησε στο θέατρο ανοιχτή συζήτηση με τους Γιώργο Κοτανίδη και Παναγ. Λαφαζάνη, με εντυπωσιακή συμμετοχή και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον όλων όσων παρακολούθησαν την παράσταση.
Η συζήτηση όπως είναι φυσικό περιεστράφη κυρίως στην πολυτάραχη αγωνιστική ζωή και το έργο του επί 25 κρίσιμα χρόνια Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη αλλά και το τραγικό τέλος του, με την αυτοκτονία του στο Σοργκούτ της Σιβηρίας το 1973 και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εξωθήθηκε στην αυτοκτονία για την οποία είχαν την ευθύνη τόσο το ΚΚΣΕ, τότε αλλά και το ΚΚΕ.
Ο Παν. Λαφαζάνης στην παρέμβαση του τόνισε ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης, ανεξάρτητα από διαφωνίες και συμφωνίες, υπήρξε ένας μεγάλος κομμουνιστής, ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης και επαναστάτης και ταυτόχρονα φλογερός πατριώτης και αλύγιστος αγωνιστής.
Ο Παν. Λαφαζάνης τόνισε ότι δεν ήρθαμε εδώ για να κάνουμε την αγιογραφία του Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος βαρύνεται και με μεγάλα πολιτικά λάθη και λάθη στην μεταχείριση ανθρώπων αλλά ούτε συμμεριζόμαστε την προσφιλή στην αντίδραση αλλά και σε κάποιους στην Αριστερά, δαιμονοποίηση του.
Η ζωή, το έργο και η τραγική κατάληξη του Ν. Ζαχαριάδη χρειάζονται, κατά τον Π. Λαφαζάνη, μια ουσιαστική και χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς προσωπολατρίες και εύκολους αφορισμούς κριτική αποτίμηση στο πλαίσιο της ιστορικής διαδρομής του ελληνικού και διεθνούς κινήματος.
Και χρειάζεται αυτή η κριτική αποτίμηση σήμερα προκειμένου να επαναβεβαιωθεί και να επαναθεμελιωθεί μια νέα ανατρεπτική και επαναστατική προσπάθεια για μια καινούργια λεύτερη, κυρίαρχη, δημοκρατική, δίκαιη και σοσιαλιστική Ελλάδα με τον λαό πραγματικά να διαφεντεύει την τύχη του.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι στην παράσταση μάλλον συμφώνησαν ότι και σήμερα, σε συνθήκες μιας νέας ιδιόμορφης κατοχής, διατηρούν μεταφορικά μια καταπληκτική επικαιρότητα φράσεις του Ν. Ζαχαριάδη από το ιστορικό γράμμα του της 31-10 του 1940: “Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή και την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες…. Ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι πρέπει να γίνει φρούριο του αγώνα… Όλοι πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο Λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι, και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της Δουλειά, της Λεφτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στο αγώνα, ο καθένα στη θέση του, και η νίκη θανε νίκη της Ελλάδας και του Λαού της”.
