Τώρα που αρχίζουν να ζορίζουν τα περιεκλογικά, επιστρατεύουν αρκετοί φίλοι [σπεύδω να εξηγηθώ: όχι από την εφημερίδα!] το μόνο «όπλο» που τους έχει απομείνει για να υπερασπίσουν την αγαπημένη τους κυβέρνηση. Μα, εξίστανται, να ’ρθει ο Μητσοτάκης, αυτός ο σκληροφιλελεύθερος, ο ανίκανος, ο επιπόλαιος, που έχει συνεργάτες ακροδεξιούς, που κλείνει το μάτι στην κυρίαρχη τάξη, που άλλο τι δεν έχει στο λοφίο του πάρεξ τα συμφέροντα της ελίτ, αυτός που αξιώνει πρωθυπουργία κάνοντας χρήση, αφειδή, των προνομίων που προσφέρει ο νεποτισμός; Ο άκαπνος και λοιπά.
Δεν περνάει προφανώς από το μυαλό τους ότι οι περισσότερες από τις ιδιότητες που αποδίδουν στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ταιριάζουν γάντι στον δικό τους πρωθυπουργό· ούτε καν αναρωτιούνται αν αυτή η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει την αντιπολίτευση στην εφαρμογή σκληρών, αντιλαϊκών μέτρων και σε επίδειξη αυταρχικής συμπεριφοράς.
Υποτονθορύζουν επίσης κάτι άψυχα: έξοδος από τα μνημόνια τον Αύγουστο που μας έρχεται [εμπρός να τον προϋπαντήσουμε με ζουρνάδες και νταούλια -και βήμα ταχύ, μπας και δεν τον προλάβουμε], ανατάξεις της οικονομίας [προσοχή, διότι ελλοχεύουν κίνδυνοι ολικής διάσπασης -καταστροφή!].
Λένε κι άλλα, αστήριχτα, εμβαπτισμένα σε κολυμπήθρες ιλαρότητας εντούτοις, αδιαφορώντας για το πώς εισπράττονται από τους Ελληνες ακροατές -και πολλούς ξένους. Εχει ενδιαφέρον ότι αυτοί οι φίλοι γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει αλλά δεν μπορούν «να κάνουν πίσω». Υπάρχουν άλλοι, που ζουν στον κόσμο τους, έναν κόσμο από όπου έχει εξοριστεί ο κοινός νους, όπου επικρατούν σαχλοί και μονομανείς, φανατικοί των [εξευτελισμένων, πλέον] ιδεών τους.
Μη δοκιμάσει κανείς να μπει σ’ αυτόν τον κόσμο -θα τον κατασπαράξουν έτσι και τολμήσει να εκφράσει την ελάχιστη αμφισβήτηση στην κυβέρνηση. Θέλει, όντως, προσοχή, μια και καθημερινά συναντιούνται οι δικοί μας κόσμοι με τον πεπυργωμένο δικό τους. Ας είναι καλά οι άνθρωποι. Ας κρατάμε όμως όλοι τις αποστάσεις -και τη σιωπή. Δεν έχουν νόημα οι συγκρούσεις και οι έριδες, αν και όλα [Ηράκλειτος] κατ’ έριν γίνονται. Ας προσποιηθούμε τους αόμματους -και τους κωφούς.
Σαν ξόρκι είναι όλα τούτα· ίσως γιατί φαίνονται στον ορίζοντα θλιβερές και αιματηρές διενέξεις για το ποιος πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα. Μπορεί το επίπεδο των αρχηγών να κείται χθαμαλό, δεν παύουν εντούτοις να τους υποστηρίζουν μηχανισμοί που αντέχουν στον χρόνο και υποκινούνται από ραδιούργους, που βεβηλώνουν με τις πλεκτάνες τους το κορμί της δημοκρατίας. Πώς κήρυτταν οι ορφικοί;
Εκάς οι βέβηλοι! Ποιος θα εξεργαστεί τον μηχανισμό τον ανώτερο, αυτόν που αξιώνει και επιβάλλει κατάληψη εξουσίας;
Αυτό είναι το μείζον -και ημείς άδομεν βεβαίως, ως συνήθως άλλωστε· αλλά και αυτοί απτόητοι, λες και το ’χουν στόχο να μας εκμαργώσουν εντελώς. Τι τραβάει ο κόσμος [ο δικός μας, όχι -είπαμε- ο δικός τους].
Παραμένει επίκαιρο το άσμα του Νικόλα Ασιμου, που φέρει τον τίτλο «Ο μηχανισμός» -ακούγεται στο διαδίκτυο…
