Ανάμεσα στις προσωπικές αγιογραφήσεις και τα ανάθεμα στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χάνεται μια αλήθεια . Ο «επίτιμος» , το σύνολο του βίου και της πολιτείας του, αποτελεί ένα πορτραίτο «Dorian Gray», του συνόλου των χαρακτηριστικών της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Αποκρουστικό, καθώς αποτυπωθήκαν στην μεγέθυνση τους.
- Υπηρέτης ξένων κέντρων (ενίοτε και δύο αφεντάδων) Τη περίοδο της Κατοχής, ο διπλός του ρόλος, ανάμεσα σε Γερμανούς και Άγγλους δεν ήταν προσωπική στάση. Η πλειοψηφία της αστικής τάξης της χώρας διχάστηκε ανάμεσα σε αυτούς που κρύφτηκαν στην Αίγυπτο και σε αυτούς που συνεργάστηκαν, πάντα με ρεαλισμό. Και οι μεν και οι δε κρατούσαν τους δίαυλους επικοινωνίας ανοιχτούς-για κάθε ενδεχόμενο. Ο δοσιλογισμός, σε αντίθεση με άλλες χώρες, αποτέλεσε δομικό χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, απόρροια του βαθιά εξαρτημένου της χαρακτήρα, σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό).Και στη συνέχεια η πορεία του (και της τάξης του) ήταν ανάλογη- έως και σήμερα.
- Νεποτισμός. Κρατικοδίαιτη Οικογενειοκρατία. Δυναστεία επαγγελματιών πολιτικών υπαλλήλων. Και αυτό το χαρακτηριστικό της αστικής τάξης της χώρας , στη περίπτωση Μητσοτάκη αγγίζει τη καρικατούρα. Όμως παραμένει ένα ερώτημα: γιατί σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν υπάρχει σε αυτό το τραγελαφικό βαθμό το φαινόμενο; Ίσως τις ρίζες του μπορούμε να τις διακρίνουμε στο φαινόμενο των «κομματαρχών», του «Γκόρτσου», προϊόν της μη ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτικού συστήματος στη χώρα. Αποτελεί όμως και προϊόν των λούμπεν χαρακτηριστικών ολόκληρων τμημάτων της αστικής τάξης και την, αναγκαστική ως εκ τούτου, λειτουργία στο στενό, ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Θυμίζει Μαφία; Καθόλου τυχαία!
- Αρχομανία. Κυνικός αμοραλισμός. Παραβατικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που συνοδεύουν, λίγο ή πολύ, όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους του καθεστώτος. Σε μια χώρα που ακόμη και οι μη δημοκρατικοί-στην ουσία- κανόνες του αστικού κοινοβουλευτισμού αποτελούν ανέκδοτο, τα φαινόμενα αυτά είναι λογικό να ευδοκιμούν σε βαθμό επιθεώρησης κακής ποιότητας.
- Πελατειακό κράτος. Μια αστική τάξη που δε μπορεί να χτίσει-λόγω των χαρακτηριστικών της- μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες, συντήρησε και συντηρεί το πελατειακό κράτος σαν εργαλείο πολιτικής στήριξης.
- Διαπλοκή, διαφθορά και σε συνωμοσίες. Η εξάρτηση από τα ξένα κέντρα των πολιτικών εκπροσώπων του καθεστώτος ήταν και είναι τόσο βαθιά που συχνά ξεπερνάει κάθε όριο, ακόμη και αυτό της συγκάλυψης. Και παράλληλα ένας κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας, στήριγμα και τέκνο του καθεστώτος. Η Αποστασία και η Siemens, ούτε απέχουν ούτε είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Αλλά μάλλον ο κανόνας
- Καταστολή και μίσος για το λαό. Η στυγνότητα στην επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών δεν είναι ένα στοιχείο που συναντούμε μόνο τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Ούτε φυσικά μόνο στη περίοδο της ΕΑΣ ή της καταστολής του κινήματος τη περίοδο του ΄91. Αποτελούν κι αυτά διαχρονικά χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος, που ο «εχθρός λαός» δε μπορούσε πάντα να «συμμεριστεί» -καθώς υλικά δε χωρούσε-τις τακτικές ή στρατηγικές του επιδιώξεις και τις αμφισβήτησε με δύο επαναστάσεις, δεκάδες εξεγέρσεις και χιλιάδες μεγάλα στιγμιότυπα σκληρής πάλης.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατάφερε να συμπυκνώσει στο πρόσωπο του όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, στον μέγιστο βαθμό. . Και να γίνει έτσι ο πιο αντιδημοφιλής έλληνας πολιτικός. Σε αντιδιαστολή με δεκάδες άλλους Dorian Gray του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που κατάφεραν και καταφέρνουν να κρύψουν επιμελώς τα δικά τους απεχθή πορτραίτα. Ενίοτε και πίσω από κουρτίνες με αριστερή ούγια.
Μακροημέρευσε. Αλλά ο βιολογικός του θάνατος δεν αποτελεί το τέλος για τη τάξη του. Μια τάξη που είναι το πραγματικό vampire, ένα vampire που 200 σχεδόν χρόνια τρέφεται παρασιστικά από το σώμα της χώρας. Και πλέον απειλεί να την θανατώσει.
