Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, διαμορφώνουν ένα πολυσύνθετο γεωπολιτικό πάζλ, ιδιαιτέρως ασταθές, στρατηγικά ευμετάβλητο, απρόβλεπτο ως προς την ουσία του, και με πολλαπλές αναγνώσεις…
Αυτό συμβαίνει πριν απ όλα διότι η ευρύτερη περιοχή, αποτελεί ένα εκρηκτικό πεδίο ανάπτυξης ισχυρών και αναβαθμισμένων γεωστρατηγικών συγκρούσεων, αλλά και ταυτόχρονα, ένα θέατρο προβολής αντιπαρατιθέμενων στρατηγικών, από τους κορυφαίους συντελεστές που συνθέτουν την πολυπολική ταυτότητα της πλανητικής αρχιτεκτονικής του 21ου αιώνα.
Ο δεύτερος λόγος, είναι πως οι δευτερογενείς παράγοντες αυτών των συγκρούσεων, δεν εμφανίζονταιΟΥΤΕ κυρίως ΟΥΤΕ κατ αποκλειστικότητα ως ενεργούμενοι των ισχυρών. Εμφανίζονται να πρωταγωνιστούν και με τις δικές τους αυτοτελείς εθνικές στρατηγικές, γεγονός που αναγορεύει μια σειρά από περιφερειακές δυνάμεις σε ρόλο διεκδικητή μέρους της πίτας από τη γεωπολιτική αναμόχλευση που συντελείται στην περιοχή, και προσλαμβάνει πρωτοφανείς διαστάσεις.
Ο τρίτος λόγος, είναι πως σε ολόκληρο το εύρος των συντελούμενων διεργασιών και συγκρούσεων (από το Ιράκ μέχρι τη Μεσόγειο στο επίπεδο της γεωγραφικής αποτύπωσης, και από τη Ρωσία έως την…
Αίγυπτο στο επίπεδο της στρατηγικής διαχείρισης), εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Τουρκία, ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, με επίσης αυτοτελή στρατηγική αλλά κυρίως με επαμφοτερίζοντα ρόλο ΚΑΙ στη δυναμική εξέλιξη των στρατηγικών συμμαχιών, αλλά ΚΑΙστην ίδια την ταυτότητα των εξελίξεων.
Και το τέταρτο στοιχείο που είναι αν μη τι άλλο ενδεικτικό, για τη σοβαρότητα και το απρόβλεπτο των συντελούμενων εξελίξεων, περιλαμβάνει μια σειρά από καινούρια στοιχείαπου σχετίζονται με την αναβαθμισμένη γεωστρατηγική εμπλοκή παραδοσιακών παραμέτρων του Μεσανατολικού, όπως είναι το Κουρδικό και ο Λίβανος.
Περιλαμβάνει ωστόσο και καινούρια στοιχεία που αφορούν στη «νέα γενιά» μεθόδων πολιτικής διαχείρισης επίσης παραδοσιακών παραμέτρων, όπως είναι η «εισβολή» της κουλτούρας της «αντιδιαφθοράς» στη Σαουδική Αραβία, η εγγενής στοχοποίηση του Κατάρ κλπ, πρακτικές και μεθοδολογίες δηλαδή, που επιστρατεύονται για να αποσταθεροποιήσουν ισορροπίες δεκαετιών, καθιστώντας έτσι ευκολότερη την κατασκευή σύγχρονης γεωπολιτικής λείας.
Επομένως, οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, δεν αποτυπώνουν μονάχα τα κυρίαρχα στοιχεία της πολυπολικότητας, στην εκρηκτική μικρογραφία της περιοχής με τα δικά της ιδιαίτερα πατροπαράδοτα χαρακτηριστικά, αλλά συνθέτουν και ένα εξόχως πολυπαραγοντικό πεδίο σχεδιασμών, συγκρούσεων και δευτερογενών αντιπαραθέσεων, που οριοθετεί το σύγχρονο ενεργειακό πρότζεκτ, με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο, επαναχαράσσοντας τον πολιτικό χάρτη, προϊδεάζοντας για ευρύτερες ανατροπές, και αυτό αποτελεί ένα καινούριο στοιχείο, το οποίο η χώρα μας υποτιμά προκλητικά, και το τίμημα θα είναι ιδιαιτέρως υπολογίσιμο.
Και η Ελλάδα κύριε;;;
Δυστυχώς βολοδέρνει στη διακεκαυμένη γεωπολιτική πιάτσα, με περπατησιά υποτέλειας, και με παντελώς ανύπαρκτη εθνική στρατηγική ακόμη και για τα αυτονόητα.
Τα θλιβερά αποτελέσματα της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής των κκ Τσίπρα και Κοτζιά, είναι απολύτως μετρήσιμα και σε γενικές γραμμές μπορούν να αποτιμηθούν στις παρακάτω διαπιστώσεις:
- Η Ρωσία εγκαταλείφθηκε στο μονόδρομο της Τουρκικής αγκαλιάς, με την Ελλάδα να μην αναζητά καν τη δυνατότητα στρατηγικής επικοινωνίας σε μια σχέση αξιοπρέπειας, ενώ η ίδια βρίσκεται στην περιδίνηση γεωστρατηγικών ανακατατάξεων, που συνθλίβουν οριστικά το δικαίωμά της σε άσκηση εθνικής κυριαρχίας.
- Η Τουρκία εγκαταλείπεται στην αυθάδεια τη πειρατικής ασυδοσίας της σε όλο το εύρος του φιλόδοξου γεωστρατηγικού της τόξου, χτίζοντας τις συμμαχίες της επόμενης μέρας, και περιχαρακώνοντας την Μέση Ανατολή, την Ν.Α Μεσόγειο, το Αιγαίο, τη Θράκη, την Βαλκανική, πραγματοποιώντας ακόμη και στρατηγικό ρεσάλτο στην Κ. Ευρώπη.
- Το Ισραήλ και η Αίγυπτος ισχυροποιούνται στα πλαίσια των δικών τους στρατηγικών επιδιώξεων, γι αυτό και δεν έχουν λόγο να «ταράξουν» την ελληνική νιρβάνα που ζει το δικό της όνειρο θεωρώντας πως θα σπεύσουν να υπερασπιστούν την κυριαρχία της, εκεί όπου θα αμφισβητηθεί ευθέως την επόμενη περίοδο, τα πλαίσια του εκτεταμένου Τουρκικού αναθεωρητισμού.
- Η Τουρκία επίσης προφανώς και δεν έχει λόγο να χαλάσει το όνειρο των κ.κ Τσίπρα και Κοτζιά, που θεωρούν πως έχουν κάθε δικαίωμα να καμαρώνουν διεκπεραιώνοντας τις υπερατλαντικές «αναθέσεις», που «αναβαθμίσουν» την Ελλάδα σε ρόλο μασέρ που θα καταπραΰνει την Τουρκική αντιδυτική αυθάδεια, επιχειρώντας να την συντηρεί σε περιβάλλοντα ελεγχόμενα.
Κάπως έτσι η χώρα παραδίδεται με όρους υποτέλειας στην Αμερικανική αγκαλιά, εκχωρώντας πραγματική κυριαρχία, για να εξυπηρετηθούν τα ενεργειακά και γεωστρατηγικά σχέδια του ισχυρού νταβατζή στην ευρύτερη περιοχή.
- Μέρος αυτής ακριβώς της δουλοπρεπούς διαχείρισης, υπήρξε η μετατροπή της Κρήτης σε γεωπολιτικό ρετάλι των ΗΠΑ μέσω της Σούδας και του αναβαθμισμένου ρόλου της…
- Μέρος αυτής της δουλοπρεπούς διαχείρισης, είναι ο επικίνδυνος εναγκαλισμός με τη δολοφονική μηχανή του Ισραήλ που μεγιστοποιεί τους κινδύνους εμπλοκής της χώρας, εκτός από τα τρέχοντα διαδραματιζόμενα, και στις καινούριες γκρίζες σελίδες που ανοίγει η επικίνδυνη κλιμάκωση στο Λίβανο, η διεύρυνση της πολεμικής υστερίας με το Ιράν, η μοιραία ενσωμάτωση σε αντιρωσικές στρατηγικές πολεμικές στοιχίσεις…
- Μέρος αυτής της δουλοπρεπούς διαχείρισης, με προεκτάσεις που σχετίζονται και με τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή, υπήρξε η Ελληνική υπογραφή στη μιλιταριστικού χαρακτήρα συμφωνία PESCO, στο πρόσφατο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών.
- Μέρος αυτής της δουλοπρεπούς διαχείρισης, υπήρξε και ο πραγματικός απόηχος του «Αναπτυξιακού Συνεδρίου» στη Θράκη, η οποία μετά την ουσιαστική της διχοτόμηση από την επίσης δουλοπρεπή διαχείριση της συμφωνίας των αγωγών,εκχωρεί και την αξιοπρέπειά της αυτοπαραχωρούμενη ως Ειδική Οικονομική Ζώνη, εκτοξεύοντας παράλληλα στα κόκκινα το δείκτη επικινδυνότητας, για τη διατήρηση ακόμη και αυτής της εδαφικής ακεραιότητάς της.
Επίλογος…
Είναι φανερό, ότι οι επιλογές αυτή της κυβέρνησης, μέσα σε συνθήκες παροξυσμού της οικονομικής εξάρτησης και των μνημονιακών δεσμεύσεων που υπηρετεί, συνθέτουν επιπροσθέτως και μια επικίνδυνη νέα κατάσταση, που αγγίζει πλέον με τρόπο απολύτως ευθύ, τα κρίσιμα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, εθνικής ασφάλειας, και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Είναι φανερό πως αν αυτή η κατάσταση δεν ανακοπεί άμεσα και δεν λυθεί με όρους πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας το πρόβλημα της εξουσίας τη χώρα, τότε οι μέρες που έρχονται είναι πραγματικά δύσκολες.
Η χώρα μετατρέπεται σε φτηνό γεωπολιτικό αναλώσιμο, και είναι βέβαιο πως οι πολιτικές της λιγότερης κυριαρχίας, θα φέρουν σύντομα την επώδυνη πραγματικότητα του εφιάλτη ΚΑΙ της λιγότερης Ελλάδας.
