Με αφορμή τον Σακελλαρίου : «Θέλει αρετήν και τόλμην …»

Το σχόλιο του Σχεδίου β

Τις χθεσινές βραδινές ώρες και τις σημερινές πρωινές, είτε μέσα στο μετρό είτε σε μια παρέα για κρασί ή για καφέ ακούς απόψεις για το μεγάλο θέμα της παραίτησης του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κάποιες από αυτές, όχι οι περισσότερες είναι επιφυλακτικές μέχρι καταδικαστικές. «Τέτοιες κινήσεις είναι συνήθως θέμα συμφερόντων..». «Δεν μπορώ να σκεφτώ περιπτώσεις τόσο αγνών ώστε να παραιτηθούν..» «Βγήκε Πρόεδρος ως εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι έχει παιχτεί…» « Κι αν είναι καθαρός, υπάρχει αμφιβολία…».

Είναι κατανοητή η γενική δυσπιστία. Μέσα σε ένα λαό που προδόθηκε τόσο ακραία από τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να θεωρεί ότι κάθε άνδρας ή γυναίκα της δημόσιας ζωής, πολιτικής, δικαστικής, οικονομικής, δεν μπορεί παρά να είναι προδότης. Σε σχέση όμως με τις κουβέντες αυτές, αξίζει να σκεφτούμε ότι κάθε άνθρωπος που προβαίνει σε μια σημαντική πράξη δεν κρίνεται από το παρελθόν του -με εξαίρεση βέβαια την περίπτωση του «εγκλήματος εκ προθέσεως και κατά συρροή» όπως για παράδειγμα ισχύει για όλους ανεξαίρετα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που εγκληματικά και κατά συρροή επί τρία χρόνια συνέχεια ψηφίζουν άγριους νόμους ενάντια στο λαό. Πολλοί από τους μεγαλομάρτυρες της επανάστασης του ‘21  ήταν προηγουμένως λέρες, συνεργάτες των Οθωμανών ή ληστές. Τη στιγμή όμως που έδιναν τη ζωή τους ήταν ήρωες, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό κι ως ήρωες τους έχει καταγράψει οριστικά η ιστορία. Μία όμως σημαντική ενέργεια θα κριθεί τελικά από τις μεταγενέστερες πράξεις αυτού που την έκανε.

Η κίνηση και το κείμενο του Σακελλαρίου από μόνα τους είναι δυνάμει ιστορικά. Δεν βρίσκεις εύκολα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας επικεφαλής ανώτατου δικαστηρίου που παραιτείται για λόγους συνείδησης. Κι ακόμη πιο δύσκολα βρίσκεις τέτοιο συμπυκνωμένο, ολοκληρωμένο, τεκμηριωμένο και συναισθηματικό κείμενο για την ευθύνη της δικαιοσύνης να στέκεται ενεργά δίπλα στον κόσμο της εργασίας όταν η πολιτική εξουσία έχει αφηνιάσει απέναντι στην κοινωνία. Το αν το κείμενο αυτό θα  μείνει «εσαεί» κι όχι «δυνάμει» ιστορικό θα εξαρτηθεί από την μεταγενέστερη πορεία του ίδιου του Σακελλαρίου. Μπορεί να μείνει ιστορικό, πράγμα που όλοι ευχόμαστε, μπορεί να γίνει λερωμένο χαρτί υγείας αν ο μέχρι τώρα Πρόεδρος του ΣτΕ  ακολουθήσει την ανάλογη πορεία ιδιοτέλειας  με αυτήν των γνωστών ηθικολόγων του ΣΥΡΙΖΑ και νυν βουλευτών που τα κηρύγματά τους σήμερα αναπαύονται στο καλάθι απορριμμάτων της τουαλέτας.

Όποια κι αν είναι η οριστική κρίση που θα υπάρξει για την κίνηση Σακελλαρίου, το ενδιαφέρον γεγονός αυτό μας δίνει την ευκαιρία για μερικές απλές σκέψεις. Οι σκέψεις αυτές μπορούν να συμπυκνωθούν σε έξι λέξεις : «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Για να αλλάξει κάτι επιτέλους στην Ελλάδα απαιτείται η αρετή και η τόλμη από τον καθένα μας. Όχι όμως το ένα από τα δύο, αλλά και τα δύο μαζί, έτσι ακριβώς όπως το απαγγέλει ο ποιητής. Υπάρχουν άνθρωποι με αρετή αλλά χωρίς τόλμη, πράγμα που ακυρώνει την πρώτη ολοκληρωτικά, αφού καταντούν έτσι φλύαροι και άπρακτοι παθητικοί συνεργοί των σκοτεινών ενεργειών της σημερινής εξουσίας. Και υπάρχουν άνθρωποι με τόλμη αλλά χωρίς αρετή, με ακτιβισμούς και παλληκαρισμούς ακόμα κι απέναντι στην αστυνομία, πράγμα που επίσης ακυρώνει την πρώτη γιατί καθηλώνονται σε σε μια προσωπική ιδιοτέλεια σε ένα κομματικό μικρόκοσμο, χωρίς κανένα απολύτως ευρύτερο νόημα για την κοινωνία.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, με έντονες ενωτικές διεργασίες μέσα στον χώρο της αριστεράς  και ευρύτερα, συναντάς και τα τέσσερα αυτά είδη. Πολίτες και κινήσεις με αρετή και τόλμη. Με αρετή αλλά χωρίς τόλμη. Με τόλμη αλλά χωρίς αρετή. Και τέλος χωρίς αρετή και χωρίς τόλμη.

Ο Ανδρέας Κάλβος όμως είναι αμείλικτος :

«Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.»

*Πηγή: sxedio-b.gr