Λίγα εικοσιτετράωρα πριν το πολιτικά κρίσιμο (παρότι δεν είναι τυπικά δεσμευτικό) δημοψήφισμα για τη συμφωνία των Πρεσπών στη FYROM, κι ενώ στην Ελλάδα έχουν βγει τα μπλοκάκια για το μέτρημα των «κουκιών», ο πρωθυπουργός της χώρας επιλέγει μια αμερικανική εφημερίδα για να διαβεβαιώσει για την πρόθεση του να κυρώσει την συμφωνία η παρούσα κοινοβουλευτική σύνθεση. Οι διατυπώσεις του μάλιστα μπορούν να ερμηνευτούν ως μια διαβεβαίωση πως θα το επιδιώξει και το θα το πετύχει, ακόμη κι αν απολέσει την πλειοψηφία και οδηγηθεί σε εκλογές.
Μια τέτοια δήλωση τη συγκεκριμένη στιγμή και από αμερικανικό έδαφος δεν μπορεί να είναι τυχαία.
Μπορεί ο πρωθυπουργός στις δημόσιες δηλώσεις του να επιμένει πως δεν υπήρξε πίεση από τον διεθνή παράγοντα για λύση στο Σκοπιανό, ωστόσο όλοι αναγνωρίζουν πως Ευρώπη και ΗΠΑ δεν θα άφηναν το πιο θετικό μομέντουμ των τελευταίων 27 ετών να πάει χαμένο. Πόσο μάλλον που και η Ελλάδα αλλά και η FYROM αποτελούν χώρες στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ που, ταυτοχρόνως, επιδιώκουν καλά οικονομικά αποτελέσματα, έξοδο στις αγορές (εμείς), ανάπτυξη και προσέλκυση επενδύσεων. Με δυο ηγέτες που τα βρίσκουν και τόσα κίνητρα για όλους τους εμπλεκόμενους «παίκτες» θα ήταν σχεδόν αδιανόητο να μην επιτευχθεί συμφωνία.
Ολα στον αέρα και η πόλωση στα άκρα
Παρά τις εξωτερικές πιέσεις δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς πως η στρατηγική του να αφήσει την κύρωση της στην επόμενη κοινοβουλευτική σύνθεση, δηλαδή μετά τις εκλογές, θα έδινε στον Αλέξη Τσίπρα ένα σημαντικό προεκλογικό χαρτί. Ένα διακύβευμα πρώτης κλάσεως με το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει προεκλογικές συνθήκες που θα μας θύμιζαν αυτές του Σεπτεμβρίου του 2015.
Με τη συμφωνία των Πρεσπών στον αέρα θα δημιουργούσε πόλωση και θα έφερνε την αντιπολίτευση σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αφού, από τη μια, θα έπαιζαν τους μακεδονομάχους στην πλειοψηφία του ευαίσθητου με τα εθνικά λαού, και, από την άλλη, θα ένιωθαν στους σβέρκους τους τις καυτές ανάσες των αγορών, των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ (και ειδικά των ΗΠΑ) και των εταίρων μας στην Ευρωπαική Ένωση.
Επιπλέον, μια τέτοια προεκλογική περίοδος, με ένα τέτοιο θέμα ανοιχτό, θα δημιουργούσε συνθήκες φοβερής πόλωσης και «στο πεζοδρόμιο», με τις οποίες νιώθει πολύ άνετα το κυβερνητικό κόμμα θεωρώντας ακόμη πως μπορεί να ελέγξει τους συσχετισμούς και σε αυτό το πεδίο δράσης. Θα ήταν, ενδεχομένως, βούτυρο και στο ψωμί της ακροδεξιάς και διαφόρων αντιδραστικών ομάδων που θα έκαναν…πάρτι με τα ταπεινότερα ένστικτα της κοινωνίας. Αλλά δεν θα εξέπληττε και κανέναν μια τέτοια επιλογή, παρά τον κίνδυνο. Το έχουμε ξαναζήσει.
Άρα, με το να μην κυρώσει τη συμφωνία πριν τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας θα μετέθετε την πίεση προς όλες τις κατευθύνσεις, μέσα και έξω. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να εφεύρει κάποια μαγική διγλωσσία για να καταφέρει να μην εκτεθεί είτε στο διεθνές περιβάλλον είτε στους ψηφοφόρους του. Και το διεθνές περιβάλλον θα ήταν διχασμένο ανάμεσα στους έξαλλους που χρησιμοποίησε αυτό το θέμα προεκλογικά, και στους… άλλους που στο πρόσωπο του Τσίπρα, τον καλύτερο εφαρμοστή μνημονίων, θα περιέγραφαν κι αυτόν που θα προχωρήσει μια συμφωνία που συμφέρει τους πάντες.
Η καλή δικαιολογία
Μια καλή δικαιολογία χρειάζεται για να βγάλει από το κουτάκι τη στρατηγική αυτή ο πρωθυπουργός. Αυτή μπορεί να του τη δώσει ο Πάνος Καμμένος και η αντιπολίτευση.
Ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ, πλην Θανάση Παπαχριστόπουλου, επιμένουν πως δεν θα ψηφίσουν την κύρωση της συμφωνίας. Και είναι λογικό καθώς είναι γι’ αυτούς ένα ζήτημα πολιτικά επιβιωτικό (αν υποθέσουμε ότι δεν έχουν απολέσει ακόμη κάθε ευκαιρία επιβίωσης παρά τα χαμηλά σκορ των δημοσκοπήσεων). Το Ποτάμι έχει εκφραστεί θετικά για τη συμφωνία και, αν διαβάζουμε σωστά τις τελευταίες δηλώσεις του Σταύρου Θεοδωράκη, θα την ψηφίσει αλλά δεν θα στηρίξει την κυβέρνηση σε περίπτωση αποχώρησης ΑΝΕΛ.
Αν για κάποιο λόγο οι αριθμοί δεν βγουν, ο κλήρος μιας ακόμη δύσκολης απόφασης θα πέσει στο Κίνημα Αλλαγής. Αν αποφασίσουν ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να ρίξουν την κυβέρνηση θα ικανοποιήσουν ενδεχομένως ένα κομμάτι της σκληροπυρηνικής βάσης τους και ένα κομμάτι του παλιού πατριωτικού ΠΑΣΟΚ που, αν είχε φύγει από τον χώρο, ίσως σκεφτεί να επαναπατριστεί. Από την άλλη, θα δώσει στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα αυτό το μεγάλο προεκλογικό δώρο που περιγράψαμε παραπάνω.
Και κινδυνεύει να ξαναβρεθεί με το ίδιο δίλημμα και στη Βουλή που θα προκύψει μετά τις εκλογές. Όπου οι πιέσεις πια μπορεί να είναι πολύ πραγματικές (π.χ. στην οικονομία…). Η ψήφος κατά συνείδηση θα ήταν ενδεχομένως μια λύση. Να κρατηθεί δηλαδή η κεντρική γραμμή ως έχει αλλά να επιτραπεί, ακόμη και να ενθαρρυνθεί, χωρίς εσωτερικές εντάσεις, να ψηφίσουν θετικά οι βουλευτές που το επιθυμούν, για να βγει από τη μέση αυτό το αγκάθι μια ώρα αρχύτερα. Ταυτοχρόνως θα έχουν ικανοποιηθεί και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Αλλαγής που είναι υπέρ του να δοθεί, επιτέλους, μια λύση σε αυτό το ζήτημα.
Μπορεί όσοι είναι εναντίον της συμφωνίας να ακούγονται περισσότερο, να διαδηλώνουν κ.λπ., αλλά δεν είναι καθόλου λίγοι οι κεντροαριστεροί σοσιαλδημοκράτες που θέλουν «να τελειώνουμε με αυτό το θέμα». Εξάλλου η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό ήταν θέση του ΠΑΣΟΚ στη μετά Αντρέα εποχή.
Γιατί να μην στηρίζει;
Πάντως κι η βεβαιότητα που διατυπώνουν κάποιοι ότι η κυβέρνηση θα πέσει από τους ΑΝΕΛ είναι γνησίως αδικαιολόγητη. Θα ήταν μια τέτοια ανησυχία πιο βάσιμη αν δεν μιλούσαμε για μια συγκυβέρνηση εντελώς sui generis που θα αναλύαμε με συμβατικά πολιτικά εργαλεία.
Αν ο Πάνος Καμμένος επιμείνει να μην ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών δεν τον αναγκάζει κανείς να σταματήσει να στηρίζει και την κυβέρνηση. Εξάλλου η διαφωνία τους σε αυτό το θέμα σφραγίστηκε από την πρώτη στιγμή, από τις προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες ψήφισαν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.
Μπορεί μερικοί να μην το θυμούνται αλλά οι ΑΝΕΛ ψήφισαν και με τα δύο χέρια τις προγραμματικές δηλώσεις στις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε ρητώς στην πρόθεση του να βρεθεί «αμοιβαία αποδεκτή λύση στη διαφορά για το όνομα της Π.Γ.Δ.Μ., στη βάση μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις».
Το γεγονός αυτό, μαζί με το μνημειώδες πολιτικό θράσος που επιδεικνύουν κατά βούληση, δίνει στους ΑΝΕΛ έτοιμη, αν θέλουν, και τη θεσμική απάντηση. Αν και το απλούστερο «σε κάποια πράγματα συμφωνούμε ότι διαφωνούμε» έχει αποδειχθεί πολύ ελαστικό επιχείρημα γι’ αυτή τη συγκυβέρνηση σε διάφορες περιστάσεις.
Πηγή: in.gr
