Ίσως και να ρθε η ώρα..Να αναμετρηθεί η ελληνική κοινωνία με τον εαυτό της.Να επιχειρήσει ν απελευθερωθεί από τα δεσμά της. Να σηκώσει το ανάστημα της απέναντι σ’ όλους όσους επιχειρούν να υποβαθμίσουν την καθημερινότητά της, να αποδυναμώσουν την αισθητική της και να την λοβοτομήσουν έτσι ώστε να τη χειραγωγήσουν απόλυτα για να την καταστήσουν έρμαιο των ανομολόγητων επιδιώξεων τους.
Η χώρα μας δεν είναι αυτή που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι. Είναι αυτή που όλοι μας τη μελετάμε με θλίψη και μελαγχολία,στα ταβερνάκια,στα καφενεία στη φαμίλια μας στις μικρές μας συνάξεις. Είναι μια χώρα γονατισμένη που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι παίζει και ρόλο στο διεθνές περιβάλλον. Είναι μια χώρα βυθισμένη στην κατάθλιψη,στο έλεος των αριθμών που άλλοι τους ορίζουν για μας. Και που είτε κάνουν λάθος είτε όχι στους υπολογισμούς τους, για μας δεν αλλάζει ΤΙΠΟΤΑ. Τούς διαφεύγει μόνο κάτι.
Ότι αυτός ο τόπος κι οι άνθρωποι του έφτασε κάποια στιγμή που δεν λόγιασαν τους αριθμούς μήτε και τους συσχετισμούς γιατί τότε δεν θα υπήρχαν εθνικοί ξεσηκωμοί δεν θα μιλούσαμε για αντίσταση στους κατακτητές,δεν θα υψώναμε το ανάστημα μας στην κάθε είδους ξενόφερτη δικτατορία. Και τότε κανένας ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ δεν θ άφηνε το αποτύπωμα του και τη ζωή του στα άνυδρα νησιά της εξορίας. Τότε που μια ΥΠΟΓΡΑΦΗ σήμαινε ελευθερία η προσδόκιμο θάνατο στη χαράδρα και στην καλλίτερη περίπτωση απομόνωση και βασανιστήρια..Δεν έστερξαν στον λυσσώδη Σκαλούμπακα με την πεποίθηση ότι τιμούν ΥΠΟΘΗΚΕΣ και δεν προδίδουν ΙΔΑΝΙΚΑ.
Υπάρχουν ΝΕΚΡΟΙ που άφησαν την στερνή τους πνοή υπερασπιζόμενοι το δικό μας ΔΙΚΑΙΩΜΑ για μια ζωή που βασικό της συστατικό Θα ταν η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Το κεκτημένο να ζούμε ελεύθεροι σ αυτόν τον τόπο και να τον υπερασπιζόμαστε απ όσους τον επιβουλεύονται.Κι οι νεκροί αυτοί έρχονται από παλιά και φτάνουν ως τα πρόσφατα. Λαμπράκης, Πέτρουλας, Μανδηλαράς, Ελής..
Εμείς λοιπόν διδαχτήκαμε στα σχολειά μας ο,τι τους νεκρούς μας έχουμε χρέος αρχαιόθεν να τούς τιμάμε. Και μαζί μ αυτούς τις ΥΠΟΘΗΚΕΣ τους. Ίσως τώρα μας δίνεται μια ευκαιρία ν αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ΡΑΓΙΑΔΕΣ. Το κάλεσμα του ΜΙΚΗ να βρεθούμε στις πλατείες μας πιστώνει με ένα ΧΡΕΟΣ. Αυτός ο ακατάλυτους βράχος της Ρωμιοσύνης σ αυτή την ηλικία με τροφοδότη τη βαθιά του πίστη και αγάπη στην πατρίδα μας,ακμαίος πάντα, ΚΑΛΕΙ να δώσουμε τη δική μας απάντηση σ όλη αυτή τη βαρβαρότητα που μας έχει επιβληθεί. ΤΩΡΑ λοιπόν είναι η στιγμή ν αποδείξουμε ο,τι δεν είμαστε ο λαός Τού καναπέ.
Δεν είμαστε ένα πλήθος ασυνάρτητο κι ανώνυμο που απλώνουμε τις αρίδες μας και παρακολουθούμε τον Σπαλιάρα καθηλωμένοι να περνά τα εμπόδια.Δεν είμαστε οι φυλακισμένοι που τούς μοιράζουν ξεκωλλα εξώφυλλα για ν αυνανίζονται. Είμαστε ΛΑΟΣ. Από τη φυλακή ως την ελευθερία είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Όσο απέχει ένας καναπές από την πλατεία. Ήρθε λοιπόν η ώρα να επιλέξουμε αν είμαστε με τον ΜΙΚΗ ή με τον Σπαλιάρα. Και με όσα συμβολίζει ο καθένας.
Καλή αντάμωση.
