Zero Hedge,
Patric Buchanan, 26-2-2022
[ Εθισμένο στο κονσέρτο καταγγελτικών γεωπολιτικών αναλύσεων της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, από εντυπωσιακά ομόφωνους καθηγητές ελλαδικών πανεπιστημίων της προτίμησης των μεγάλων τηλεοπτικών μας δικτύων, το ελλαδικό κοινό πιθανώς θα «σοκαριστεί» (κατά τον προσφιλή νεωτερικό όρο) και θα απωθηθεί από το κατωτέρω άρθρο, ως παράφωνο, αιρετικό, ρωσόφιλο και προπαγανδιστικό και θα εκπλαγεί πληροφορούμενο ότι ο συντάκτης του είναι Αμερικανός συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής, πρώην σύμβουλος και λογογράφος του Προέδρου Νίξον, τρις υποψήφιος ο ίδιος για την Προεδρία των ΗΠΑ, τον οποίο ουδείς και εξτρεμιστής στις ΗΠΑ αποτόλμησε να ψέξει για έλλειψη πατριωτισμού, ενώ διεθνώς εκτιμάται ως αμερικανική φωνή νηφαλιότητας, φρόνησης και πατριωτικού ορθολογισμού. ΄Ετσι, η ανάγνωσή του προσφέρει την αναγκαία και αδιάβλητη εξισορρόπηση της προσφερόμενης ενημέρωσης.]
Μετάφραση/ εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας απαίτησε από τις ΗΠΑ να αποκλείσουν την Ουκρανία ως μελλοντικό μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ απάντησαν έντονα: Το ΝΑΤΟ έχει πολιτική ανοικτών θυρών. Κάθε έθνος, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, μπορεί να υποβάλει αίτηση προσχώρησης και να γίνει δεκτό. Δεν το αλλάζουμε αυτό.
Στη διακήρυξη του Βουκουρεστίου του 2008, το ΝΑΤΟ είχε θέσει την Ουκρανία και τη Γεωργία, πάντα πιο ανατολικά στον Καύκασο, σε πορεία ένταξης στο ΝΑΤΟ και κάλυψης τους από το Άρθρο 5 της συνθήκης, το οποίο δηλώνει ότι η επίθεση σε οποιοδήποτε μέλος αποτελεί επίθεση εναντίον όλων.
Μην μπορώντας να πάρει μια ικανοποιητική απάντηση στο αίτημά του, ο Πούτιν εισέβαλε και διευθέτησε το ζήτημα. Ούτε η Ουκρανία ούτε η Γεωργία θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Για να το αποτρέψει αυτό, η Ρωσία θα πάει σε πόλεμο, όπως έκανε η Ρωσία χθες το βράδυ.
Ο Πούτιν έκανε ακριβώς αυτό που μας είχε προειδοποιήσει ότι θα έκανε.
Όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας του Ρώσου προέδρου, ο οποίος συζητείται τώρα έντονα εδώ στις ΗΠΑ, έχει εδραιώσει την αξιοπιστία του.
Όταν ο Πούτιν προειδοποιεί ότι θα κάνει κάτι, το κάνει.
Τριάντα έξι ώρες σε αυτόν τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, ενδεχομένως τον χειρότερο στην Ευρώπη από το 1945, πρέπει να απαντηθούν δύο ερωτήματα:
Πώς φτάσαμε εδώ; Και τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα;
Πώς φτάσαμε εκεί που η Ρωσία — πιστεύοντας ότι η πλάτη της είναι στον ένα τοίχο και οι Ηνωμένες Πολιτείες, προχωρώντας το ΝΑΤΟ όλο και πιο κοντά, την έβαλαν εκεί — έφτασε σε ένα σημείο όπου επέλεξε τον πόλεμο με την Ουκρανία αντί να αποδεχθεί τη μοίρα και το μέλλον που πιστεύει ότι η Δύση επιφυλάσσει για τη Μητέρα Ρωσία;
Σκεφτείτε το: Μεταξύ 1989 και 1991, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ άφησε το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμιστεί, η Γερμανία επανενώθηκε και όλα τα “αιχμάλωτα έθνη” της Ανατολικής Ευρώπης αφέθηκαν ελεύθερα.
Έχοντας αφήσει την Σοβιετική αυτοκρατορία να καταρρεύσει, ο Γκορμπατσόφ επέτρεψε στη Σοβιετική Ένωση να διαλυθεί σε 15 ανεξάρτητα έθνη. Ο κομμουνισμός αφέθηκε να λήξει ως η κυρίαρχη ιδεολογία της Ρωσίας, της χώρας όπου ο λενινισμός και ο μπολσεβικισμός ριζώθηκαν για πρώτη φορά το 1917.
Ο Γκορμπατσόφ ακύρωσε τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη αφαιρώντας όλες τις αιτίες από την πλευρά της Μόσχας για το ιστορικό χάσμα.
Ο Πούτιν, πρώην συνταγματάρχης της KGB, ανέλαβε την εξουσία το 1999 μετά την καταστροφική δεκαετή διακυβέρνηση του Μπόρις Γιέλτσιν, ο οποίος οδήγησε τη Ρωσία στην εξουθένωση.
Εκείνο το έτος, το 1999, ο Πούτιν παρακολουθούσε καθώς η Αμερική διεξήγαγε βομβιστική εκστρατεία 78 ημερών στη Σερβία, το Βαλκανικό έθνος που ιστορικά ήταν προτεκτοράτο της Μητέρας Ρωσίας.
Εκείνο το έτος, επίσης, τρία πρώην έθνη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Πολωνία, εισήχθησαν στο ΝΑΤΟ.
Εναντίον ποιού αυτές οι χώρες θα προστατεύονταν από τα αμερικανικά όπλα και τη συμμαχία του ΝΑΤΟ; Το ερώτημα τέθηκε δίκαια.
Το ερώτημα φάνηκε να απαντάται πλήρως το 2004, όταν η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Εσθονία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία έγιναν δεκτοί στο ΝΑΤΟ, μια ομάδα που περιελάμβανε τρεις πρώην δημοκρατίες της ίδιας της ΕΣΣΔ, καθώς και τρία ακόμη πρώην έθνη του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Στη συνέχεια, το 2008, ήρθε η διακήρυξη του Βουκουρεστίου που έθεσε τη Γεωργία και την Ουκρανία, αμφότερες που συνορεύουν με τη Ρωσία, σε πορεία ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Η Γεωργία, το ίδιο έτος, επιτέθηκε -σκοτώνοντας κάποιους -στην αποσχισμένη επαρχία της Νότιας Οσετίας, όπου τα ρωσικά στρατεύματα στάθμευαν ως ειρηνευτικές δυνάμεις .
Αυτό πυροδότησε μια αντεπίθεση του Πούτιν, μέσω της σήραγγας Ρόκι στη Βόρεια Οσετία που, απελευθέρωσε τη Νότια Οσετία και προχώρησε στη Γεωργία μέχρι το Γκόρι, τη γενέτειρα του Στάλιν. Ο Τζορτζ Μπους, ο οποίος είχε υποσχεθεί « τερματίσει την τυραννία στον κόσμο μας”, δεν έκανε τίποτα. Αφού κατέλαβαν για λίγο μέρος της Γεωργίας, οι Ρώσοι αναχώρησαν αλλά παρέμειναν ως προστάτες των Νοτίων Οσετών.
Το αμερικανικό κατεστημένο έχει κηρύξει ότι πρόκειται για ρωσικό πόλεμο επιθετικότητας, αλλά μια έρευνα της ΕΕ κατηγόρησε τον Πρόεδρο της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι για την έναρξη του πολέμου.
Το 2014, ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ρωσόφιλος πρόεδρος τηςΟυκρανίας, ο Viktor Yanukovych, ανατράπηκε στο Κίεβο και αντικαταστάθηκε από ένα φιλοδυτικά καθεστώς. Για να μη χάσει την Σεβαστούπολη, την ιστορική ναυτική βάση της Ρωσίας στην Κριμαία, ο Πούτιν κατέλαβε τη χερσόνησο και την κήρυξε ρωσικό έδαφος.
Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ έκλεψε τον Παναμά με παρόμοιες τύψεις.
Το οποίο μας φέρνει στο σήμερα.
Ό,τι κι αν σκεφτόμαστε για τον Πούτιν, δεν είναι Στάλιν. Δεν έχει δολοφονήσει εκατομμύρια, ούτε έχει δημιουργήσει ένα αρχιπέλαγος γκουλάγκ.
Ούτε είναι «παράλογος», όπως κάποιοι ειδήμονες. Δεν θέλει πόλεμο μαζί μας, κάτι που θα ήταν χειρότερο από καταστροφικό και για τους δυο μας.
Ο Πούτιν είναι Ρώσος εθνικιστής, πατριώτης, παραδοσιακός και ψυχρός και αδίστακτος ρεαλιστής που φροντίζει να διατηρήσει τη Ρωσία ως τη μεγάλη και σεβαστή δύναμη που ήταν κάποτε και πιστεύει ότι μπορεί να είναι και πάλι.
Αλλά δεν μπορεί να την διατηρήσει έτσι εάν η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν σταματήσει ή εάν το αδελφό κράτος της Ουκρανίας γίνει μέρος μιας στρατιωτικής συμμαχίας,
της οποίας το πιο υπερήφανο καύχημα είναι ότι κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο εναντίον του έθνους που ο Πούτιν υπηρέτησε όλη του τη ζωή.
Ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν σχεδόν κάθε ώρα υπόσχεται, «Δεν πρόκειται να πάμε σε πόλεμο στην Ουκρανία».
Γιατί τότε δεν απέκλεισε αμέσως την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, πράγμα που αν γινόταν θα απαιτούσε από εμάς να κάνουμε κάτι που ο ίδιος ο Μπάιντεν λέει ότι εμείς οι Αμερικανοί, για τη δική μας επιβίωση, δεν πρέπει να κάνουμε ποτέ: να πάμε σε πόλεμο με τη Ρωσία;
