Μέτρα για το χρέος: υπερ-μνημόνιο μέχρι το 2060 με πλεονάσματα πάνω από 2%!

Ωστό­σο, στο γή­πε­δο των δα­νει­στών παί­ζε­ται «βρό­μι­κο» πο­δό­σφαι­ρο και το «ματς» πήγε στην πα­ρά­τα­ση. Το χει­ρό­τε­ρο όμως είναι ότι η συμ­φω­νία για το χρέος όχι μόνο δεν θα είναι το «δω­ρά­κι» που θα συ­νο­δεύ­ει τα μέτρα, αλλά θα απο­τε­λεί ενός εί­δους υπερ-μνη­μό­νιο που θα εκτεί­νε­ται πολλά χρό­νια μετά το 2022. Χει­ρό­τε­ρο όμως και απ’ αυτό, είναι ότι το εν λόγω υπερ­μνη­μό­νιο θα επο­πτεύ­ε­ται από τον Ευ­ρω­παϊ­κό Μη­χα­νι­σμό Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM), που στο με­τα­ξύ θα έχει με­τα­σχη­μα­τι­στεί σε «ευ­ρω­παϊ­κό νο­μι­σμα­τι­κό τα­μείο».
Εν­νο­εί­ται ότι η κυ­βέρ­νη­ση του Αλέξη Τσί­πρα καμιά δου­λειά και καμιά θέση δεν έχει σ’ αυτές τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις…

Όταν μα­λώ­νουν τα βου­βά­λια…

Στο χώρο των δα­νει­στών δε­σπό­ζει η «κό­ντρα» με­τα­ξύ ΔΝΤ και γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Ωστό­σο, πολ­λα­πλή «κα­ρα­μπό­λα» αντι­πα­ρά­θε­σης και δια­φο­ρε­τι­κών στο­χεύ­σε­ων υπάρ­χει και με­τα­ξύ των με­ρί­δων της ευ­ρω­παϊ­κής τρόι­κας: Γερ­μα­νί­ας, Γαλ­λί­ας-Βρυ­ξελ­λών και Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας (ΕΚΤ).
Πράγ­μα­τι, χωρίς επί­τευ­ξη συμ­φω­νί­ας για το χρέος, το ΔΝΤ δεν μπο­ρεί να συμ­με­τά­σχει στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα και άρα πρέ­πει να απο­χω­ρή­σει κα­τα­γρά­φο­ντας μια με­γα­λο­πρε­πή απο­τυ­χία και διεκ­δι­κώ­ντας εγ­γυ­ή­σεις ότι του­λά­χι­στον θα πάρει τα λεφτά του πίσω. Η γερ­μα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, από την άλλη, χωρίς συμ­φω­νία δια­κιν­δυ­νεύ­ει να πάει στις εκλο­γές με ένα οξύ ευ­ρω­παϊ­κό επει­σό­διο κρί­σης το οποίο θα δια­λύ­σει όλες τις ελ­πί­δες που γέν­νη­σαν στις ευ­ρω­παϊ­κές κα­γκε­λα­ρί­ες οι εκλο­γι­κές νίκες των main stream συ­στη­μι­κών ρευ­μά­των στις εκλο­γές σε Αυ­στρία, Ολ­λαν­δία και Γαλ­λία. Όσο για τη Γαλ­λία, τις Βρυ­ξέλ­λες και την ΕΚΤ, έχουν λό­γους να φο­βού­νται ότι θα με­τρή­σουν ακόμη με­γα­λύ­τε­ρες απώ­λειες -και όχι μόνο στο ρόλο και το κύρος τους- σε πε­ρί­πτω­ση κα­τάρ­ρευ­σης της συμ­φω­νί­ας. Υπό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες, ισχύ­ει αυτό που έχει κατά κόρον γρα­φτεί στο διε­θνή Τύπο: είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να συμ­φω­νή­σουν – και το ξέ­ρουν όλοι.
Ωστό­σο, πίσω από τις επι­κοι­νω­νια­κές προ­σποι­ή­σεις υπάρ­χει ουσία.
Το ΔΝΤ είναι σε πο­ρεία απο­δρο­μής από τα ευ­ρω­παϊ­κά προ­γράμ­μα­τα, δια­κιν­δυ­νεύ­ο­ντας σο­βα­ρά την «καλή του φήμη» ως εγ­γυ­η­τή της πα­γκό­σμιας το­κο­γλυ­φί­ας. Θέλει ένα «τι­μη­τι­κό υστε­ρό­γρα­φο» με τη νέα, βρα­χυ­πρό­θε­σμη εμπλο­κή του με το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, για να μη φύγει σαν απο­τυ­χη­μέ­νο. Επι­πλέ­ον, η ηγε­σία του πλευ­ρο­κο­πεί­ται σο­βα­ρά από τη διοί­κη­ση Τραμπ, το υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών των ΗΠΑ και το ίδιο το αμε­ρι­κα­νι­κό Κο­γκρέ­σο, που ζη­τούν απε­μπλο­κή από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα και απει­λούν με αυ­στη­ρό έλεγ­χο των πε­πραγ­μέ­νων και των όρων εμπλο­κής από το αμε­ρι­κα­νι­κό νο­μο­θε­τι­κό σώμα!
Η γερ­μα­νι­κή ηγε­σία, από την άλλη, θέλει οπωσ­δή­πο­τε να εξα­σφα­λί­σει πολ­λούς πα­ράλ­λη­λους στό­χους: Πρώτο, την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των εκλο­γι­κών στό­χων του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. Που δεν αρ­κεί­ται μόνο στην πρω­τιά, αλλά θέλει να απο­τρέ­ψει μια καλή επί­δο­ση των Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών ώστε να τους οδη­γή­σει σε κυ­βέρ­νη­ση «με­γά­λου συ­να­σπι­σμού» με τους όρους της Μέρ­κελ και του Σόι­μπλε – με τον τε­λευ­ταίο ξανά στη θέση του… Σε αντί­θε­ση με την αρ­θρο­γρα­φία περί «απο­μό­νω­σης» του Σόι­μπλε, η σκλη­ρή γραμ­μή για το χρέος απο­δί­δει εκλο­γι­κά, όπως έδει­ξαν και τα πρό­σφα­τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών στα τρία γερ­μα­νι­κά κρα­τί­δια.  Δεύ­τε­ρο, τη συ­γκρό­τη­ση του γαλ­λο-γερ­μα­νι­κού άξονα χωρίς υπο­ψία χα­λά­ρω­σης, αλλά αντί­θε­τα πάνω σε ένα πλάνο πει­θάρ­χη­σης της Ευ­ρώ­πης. Ο Μα­κρόν ούτως ή άλλως ήρθε με την εντο­λή να υλο­ποι­ή­σει την επί δε­κα­ε­τί­ες ανα­βαλ­λό­με­νη «θα­τσε­ρι­κή επα­νά­στα­ση» στη Γαλ­λία, αλλά κατά τα άλλα, τα συμ­φέ­ρο­ντα του γαλ­λι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού εξυ­πη­ρε­τού­νται κα­λύ­τε­ρα από το κα­νο­νι­στι­κό πλαί­σιο των ευ­ρω­παϊ­κών συν­θη­κών, όπου ο κ. Σόι­μπλε έχει μια κα­λύ­τε­ρη ιδέα, όπως θα δούμε πα­ρα­κά­τω…  Τρίτο, το γερ­μα­νι­κό σχέ­διο πει­θάρ­χη­σης – ανα­μόρ­φω­σης της Ευ­ρώ­πης στη­ρί­ζε­ται ρητά όχι στη «συ­μπλή­ρω­ση» των ευ­ρω­παϊ­κών συν­θη­κών, αλλά στην ανά­θε­ση ρόλου υπε­ρε­πό­πτη των ευ­ρω­παϊ­κών υπο­θέ­σε­ων στον ESM, με τη με­τα­τρο­πή του σε «ευ­ρω­παϊ­κό νο­μι­σμα­τι­κό τα­μείο». «Λε­πτο­μέ­ρεια»: Για τη λήψη απο­φά­σε­ων στον ESM απαι­τεί­ται πλειο­ψη­φία 80%, ενώ η Γερ­μα­νία κα­τέ­χει δι­καιώ­μα­τα ψήφου 28%...
Οι Βρυ­ξέλ­λες συ­ντάσ­σο­νται αυ­το­νό­η­τα με τη Γαλ­λία και το «σε­βα­σμό» στο ευ­ρω­παϊ­κό κα­νο­νι­στι­κό πλαί­σιο – σε­βα­σμός και εν ανά­γκη συ­ναι­νε­τι­κή συ­μπλή­ρω­ση των συν­θη­κών. Τέλος, ο Ντρά­γκι έχει αρ­χί­σει να φο­βά­ται για το «δικό του μα­γα­ζί», δια­λα­λεί απε­γνω­σμέ­να ότι τα όρια της ΕΚΤ είναι πε­πε­ρα­σμέ­να και ότι «κάτι πρέ­πει να κά­νουν και οι πο­λι­τι­κοί» και δη­λώ­νει ότι χωρίς κα­θα­ρή λύση στο ελ­λη­νι­κό χρέος, τα ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα δεν θα εντα­χθούν στο πρό­γραμ­μα «πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης».
Τε­λι­κά, προς επίρ­ρω­ση της αλή­θειας της γνω­στής λαϊ­κής ρήσης, «όταν μα­λώ­νουν τα βου­βά­λια, την πλη­ρώ­νουν τα βα­τρά­χια»: οι αλ­λη­λο-εκ­βια­σμοί των «βου­βα­λιών», ως συ­νή­θως, κα­τα­λή­γουν σε εν χρω κουρά όχι του χρέ­ους, αλλά του κε­φα­λιού του κα­σί­δι… 

Η φόρ­μου­λα της συμ­φω­νί­ας

Παρ’ όλα αυτά, έστω και την τε­λευ­ταία στιγ­μή, ισχύ­ει ότι «είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να συμ­φω­νή­σουν». Διότι η δια­κύ­βευ­ση δεν είναι απλώς μια εμπλο­κή στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, αλλά ένα διε­θνές επει­σό­διο κρί­σης – που κα­νείς δεν το θέλει αυτή τη στιγ­μή. Αυτό φαί­νε­ται να πι­στεύ­ουν και οι χρη­μα­τι­στη­ρια­κές αγο­ρές, αυτοί οι ναοί της πα­γκό­σμιας το­κο­γλυ­φί­ας, που υπο­δέ­χτη­καν το «αδιέ­ξο­δο» στο Eurogroup με άνοδο.
Η φόρ­μου­λα για τη συμ­φω­νία υπάρ­χει ήδη στη συμ­φω­νία για τα μέτρα μέχρι και το 2022. Η τε­χνι­κή επε­ξερ­γα­σία στη­ρί­ζε­ται στο συν­δυα­σμό εκτι­μή­σε­ων για δύο θε­με­λιώ­δη και απο­λύ­τως αλ­λη­λο­συ­σχε­τι­ζό­με­να με­γέ­θη: τους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης και το ύψος των πρω­το­γε­νών πλε­ο­να­σμά­των. Για ποια πε­ρί­ο­δο; Κρα­τη­θεί­τε: για την πε­ρί­ο­δο από το 2023 έως και το… 2060! Σύμ­φω­να με έγ­γρα­φο του γερ­μα­νι­κού υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών που διέρ­ρευ­σε, υπάρ­χουν δύο σε­νά­ρια: Το αι­σιό­δο­ξο, προ­βλέ­πει ότι για μεί­ω­ση του χρέ­ους κάτω από 60% του ΑΕΠ το 2060, απαι­τεί­ται μέσος ετή­σιος ρυθ­μός ανά­πτυ­ξης του­λά­χι­στον 1,3% και πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα του­λά­χι­στον 2,6% – για 37 συ­νε­χό­με­να χρό­νια!!! Το απαι­σιό­δο­ξο, που είναι σχε­δόν ταυ­τό­ση­μο με τις εκτι­μή­σεις του ΔΝΤ, προ­βλέ­πει ότι με μέσο ετή­σιο ρυθμό ανά­πτυ­ξης 1% και με ετή­σιο πλε­ό­να­σμα 1,5%, το 2060 το χρέος θα εκτο­ξευ­τεί στο 220% του ΑΕΠ!!!
Το από­λυ­τα κρί­σι­μο μέ­γε­θος είναι τα πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα. Όπου με πλε­ο­νά­σμα­τα κάτω από 2% του ΑΕΠ απαι­τεί­ται «κού­ρε­μα» του χρέ­ους, ενώ με πλε­ο­νά­σμα­τα πάνω από 2,6% του ΑΕΠ δεν απαι­τεί­ται καμία πα­ρέμ­βα­ση στο χρέος! Ο συμ­βι­βα­σμός για το ύψος των πλε­ο­να­σμά­των ανα­ζη­τεί­ται λοι­πόν στην πε­ριο­χή με­τα­ξύ 2% και 2,6% του ΑΕΠ, πι­θα­νό­τα­τα περί το 2,2% του ΑΕΠ.
Εδώ υπάρ­χουν ήδη δύο συ­γκλο­νι­στι­κές ει­δή­σεις: Πρώτο, ότι οι δα­νει­στές προ­βλέ­πουν οι­κο­νο­μι­κή κα­χε­ξία μέχρι και το 2060 με μέσο ετή­σιο ρυθμό ανά­πτυ­ξης στο αι­σιό­δο­ξο 1,3%! Δεύ­τε­ρο, ότι το υπο­τι­θέ­με­νο «δω­ρά­κι» του χρέ­ους θα «κλει­δώ­σει» την  υπο­χρέ­ω­ση για πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα πάνω από 2% του ΑΕΠ ετη­σί­ως μέχρι και το 2060!!!
Αυτή είναι η «ανά­πτυ­ξη που έρ­χε­ται», αυτή είναι και η «έξο­δος από τα μνη­μό­νια» που υπό­σχε­ται η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ! Ένα υπερ-μνη­μό­νιο διάρ­κειας 37 ετών, που θα δια­δε­χθεί το τε­τρα­ε­τές μνη­μό­νιο μέχρι και το 2022.

Στα νύχια του ESM 

Το αυ­το­νό­η­το ερώ­τη­μα είναι: ποιος θα επι­βλέ­πει αυτό το υπερ­μνη­μό­νιο των 37 ετών; Σί­γου­ρα όχι το ΔΝΤ, το οποίο θα μεί­νει «για λίγο ακόμη». Την απά­ντη­ση την ξέ­ρου­με: ο ESM σε ρόλο «ευ­ρω­παϊ­κού ΔΝΤ». Εδώ υπάρ­χει μια τρίτη εί­δη­ση: ενώ όλα γί­νο­νται για την πα­ρα­μο­νή στην Ευ­ρω­ζώ­νη, η Ελ­λά­δα δεν επα­νέρ­χε­ται στην ευ­ρω­παϊ­κή «κα­νο­νι­κό­τη­τα», δεν ελέγ­χε­ται με βάση τις ευ­ρω­παϊ­κές συμ­φω­νί­ες (κρι­τή­ρια Μά­α­στρι­χτ και Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο), αλλά προ­ο­ρί­ζε­ται να απο­τε­λέ­σει τον πρώτο «πε­λά­τη» του ESM – διότι και­νούρ­γιο «μα­γα­ζί» χωρίς πε­λά­τες δεν έχει νόημα…
Δεν πρό­κει­ται απλώς για κυ­βερ­νη­τι­κά ψέ­μα­τα αλλά για ωμό αμο­ρα­λι­σμό: το υπο­τι­θέ­με­νο «δω­ρά­κι» για το χρέος, όπου η κυ­βέρ­νη­ση έχει τεθεί εκτός συ­ζή­τη­σης, είναι μια «φόλα» ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων.
*Προ­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά
(σκί­τσο του Πέ­τρου Ζερ­βού, από την Εφ.Συν.)