Ο Μάρκος Βαμβακάρης έγραψε ένα ρεμπέτικο τραγούδι την Πλημμύρα εμπνεόμενος από τις μεγάλες πλημύρες του ’34:
Περιστέρι και Μοσχάτο, βρε
τα καν’ όλα άνω κάτω.
Καμίνια και Αγιά Σωτήρα, βρε
τα πνιξ’ όλα η πλημμύρα.
Που να το φαντάζονταν ο Μάρκος ότι μετά από 83 χρόνια το σκηνικό που περιγράφει θα παρέμενε ακριβώς το ίδιο!
Χαμένες ανθρώπινες ζωές, χαμένες περιουσίες, φτωχόσπιτα πνιγμένα στη λάσπη από τη μια και από την άλλη το γνωστό σκηνικό που βλέπουμε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: Ο ένας να ρίχνει την ευθύνη στον άλλον, για να καταλήξουν πως εν τέλει δεν φταίει κανείς.
Κατά σειρά, συνήθως φταίνε όλοι οι προηγούμενοι, άλλα και οι σημερινοί που δεν υλοποίησαν τις δεσμεύσεις τους. Μετά φταίει ο κόσμος που πάει και κτίζει πάνω σε ρέματα, μετά οι δήμοι που κλείνουν ρέματα για να τα κάνουν γκαράζ και δρόμους, οι Δασάρχες που οι μελέτες αραχνιάζουν στα συρτάρια τους, οι εργολάβοι και οι κακοτεχνίες και πάει λέγοντας .
Είδαμε αυτή τη φορά να ασκούνται μηνύσεις από την Ρένα Δούρου και τους εισαγγελείς «κατά παντός υπευθύνου» παρακαλώ, λες και δεν είναι γνωστοί οι υπεύθυνοι. Ακούσαμε για άλλη μια φορά για μαχαίρια και κόκαλα, με λίγα λόγια διαπιστώσαμε για πολλοστή φορά την αθλιότητα του κομματικοκρατικού κατεστημένου όλων των βαθμίδων και αποχρώσεων.
Ψάχνοντας λίγο την εποχή που περιγράφει ο Μ. Βαμβακάρης διαπίστωσα, τηρουμένων των αναλογιών, ότι περίπου τα ίδια λέγανε και τότε οι υπεύθυνοι των αρμόδιων, κρατικών και μη, φορέων, τα ίδια επαναλάμβαναν το ’61 και το ’77 και πριν δυο χρόνια στο Περιστέρι.
Γιατί άραγε υπάρχει αυτό το διαχρονικό κακό ενώ γνωρίζουμε από πολύ παλιά τις αιτίες;
Δεν έχω σκοπό να επαναλάβω το πόσο κακό έχουν κάνει οι παρεμβάσεις στο φυσικά τοπίο, τα μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια, αυτό μια χαρά έχει αποδειχθεί. Μελέτες και κόντρα μελέτες γίνονται μετά από κάθε καταστροφή που βέβαια ελάχιστες από αυτές υλοποιούνται. Μόλις κοπάσει η συζήτηση ξεχνιούνται στα συρτάρια, είτε γιατί δεν υπάρχουν τα λεφτά, είτε γιατί σκόνταψαν σε ενστάσεις και προσφυγές, είτε γιατί υπήρχε άλλη ιεράρχηση.
Η όλο και περισσότερο αδηφάγα τάση του καπιταλισμού για ανάπτυξη-επέκταση, για συνεχή κερδοφορία, δημιουργεί την ανάγκη για όλο και μεγαλύτερες παρεμβάσεις για καινούργιες εκτάσεις γης. Οι επεκτάσεις αυτές πρέπει να γίνονται με το μικρότερο δυνατό κόστος πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει παραβίαση ακόμα και αυτών των νόμων αφού σημασία έχει η επένδυση και τίποτα άλλο.
Έτσι λοιπόν η Χαλυβουργική κτίζεται πάνω στην φυσική απορροή των υδάτων στο λεκανοπέδια της Ελευσίνας και όπως είναι φυσικό ακόμα με την μικρότερη βροχή πλημυρίζει πάντα η εθνική οδός αλλά και τα πέριξ, ενώ σε μεγάλες καταιγίδες έχουν κινδυνέψει δεκάδες άνθρωποι να πνίγουν.
Χωρίς την συμμετοχή και τις πλάτες του επίσημου κράτους βέβαια η Χαλυβουργική και η κάθε Χαλυβουργική δεν θα μπορούσα να το κάνει.
Έτσι συνεπώς εξηγείται γιατί τα 1.200 χιλιόμετρα ανοιχτά ρέματα της Αττικής το 1945 έγιναν 434 το 2013.
Οι διαχρονικοί κύριοι «Κώστηδες» φρόντισαν για αυτό αφού πιστοποιούσαν ότι στην συγκεκριμένη έκταση δεν υπήρχε ποτέ ρέμα.
Όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα ποτέ δεν έδωσαν προτεραιότητα σε έργα αντιπλημμυρικής προστασίας. Το ίδιο και μεγάλο μέρος των Δήμων καθώς οι δήμαρχοι προτιμούσαν τα έργα βιτρίνας, τις μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις στα τοπικά οικονομικά και κομματικά κατεστημένα, τα οποία εξασφαλίζουν την επανεκλογής τους.
Επιπλέον δεν υπάρχει νομοθετική και συνταγματική ρύθμιση, γεγονός που επιτρέπει τη «νόμιμη» ασυδοσία.
Κι έτσι και για άπλες παρεμβάσεις εμφανίζονται από το πουθενά διάφορα μοναστήρια και κληρονόμοι κάτοχοι τίτλων από τον καιρό της τουρκοκρατίας, εμποδίζοντας τις όποιες διευθετήσεις;
Άραγε γιατί καμία κυβέρνηση, της σημερινής συμπεριλαμβανομένης, δεν νομοθέτησαν σχετικά;
Με δεδομένη όλη αυτή την κατάσταση, είναι παραπλανητική η άποψη που μοιράζει ίσες ευθύνες στους πιο πάνω παράγοντες και το φτωχό κόσμο που προσπαθούσε να βάλει το κεφάλι του «κάτω από ένα κεραμίδι» χτίζοντας αυθαίρετα ή καταπατώντας το παραπλήσιο ρέμα για να φτιάξει ακόμη ένα δωμάτιο για την οικογένεια που μεγάλωνε.
Γιατί αυτό το φαινόμενο δεν θα υπήρχε αν υπήρχε μια οικιστική πολιτική για την στέγαση της εργατικής τάξης διαχρονικά όπως υπήρχε ακόμα και σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Το παράδειγμα της Αγγλίας είναι χαρακτηριστικό.
Την παραπάνω κατάσταση την επιβάρυνε και εξακολουθεί να την επιβαρύνει η εποχή των μνημονίων αφού το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων χρόνο με το χρόνο συρρικνώνεται, αλλά και αυτό που μένει έχει σαν πυρήνα την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Μαζί με αυτό διαλύουν τις πολεοδομίες και τις όποιες υποδομές. Από την άλλη επενδύονται τεράστια πόσα σε δρόμους (Εγνατία , Ολυμπία οδός, Ιόνια οδός κλπ) που φυσικά και είναι αναγκαία όμως στη συνέχεια παραχωρούνται για εκμετάλλευσης στο μεγάλο κεφαλαίο.
Αυτά τα έργα είχαν και έχουν προτεραιότητα και για την σημερινή κυβέρνηση αντί των αναγκαίων έργων αντιπλημμυρικής προστασίας και όχι μόνο που βρίσκονται πολύ πίσω σε προτεραιότητα.
Άλλη σοβαρή παράμετρος είναι η ίδια η κλιματική αλλαγή. Τα φαινόμενα αυτά τα συναντάμε στην γειτονική Ιταλία στην Γαλλία την κεντρική Ευρώπη οι καταστροφές από πλημμύρες και άλλα φυσικά φαινόμενα αφήνουν πίσω τους όλο και περισσότερους νεκρούς.
Η περίπτωση της Μάνδρας ή και των άλλων καταστροφών στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου έχουν σχέση με την κλιματική αλλαγή; Πολλοί επιστήμονες απαντούν καταφατικά.
Όμως στον πολύ κόσμο υπάρχει η αίσθηση ότι η κλιματική άλογη είναι κάτι μακρινό που αφορά τους πάγους του βόρειου Πόλου.
Και ενώ η φύση βιαζόμενη αντιδρά, ακόμη και οι κάποιες ελάχιστες συμφωνίες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής αρχίζουν να ακυρώνονται. Ο Τραμπ υλοποιώντας τις δεσμεύσεις απέναντι στο μεγάλο αμερικανικό κεφάλαιο καταπατά τις συμφωνίες, ενώ ο Πούτιν ειρωνευόμενος τις καταγγελίες για το λιώσιμο των πάγων, δηλώνει πως τους Ρώσους δεν τους πειράζει να λειώσουν οι πάγοι για να ζεσταθούν και αυτοί λιγάκι.
Τα γεγονότα δίνουν δραματική επικαιρότητα στη διαπίστωση της Ναόμι Κλάιν, στο βιβλίο της Αυτό αλλάζει τα πάντα – Καπιταλισμός εναντίον Κλίματος: «Η κλιματική αλλαγή είναι ένα ηχηρό μήνυμα που μεταδίδεται με τη γλώσσα των πυρκαγιών, των πλημμυρών, των καταιγίδων και των ξηρασιών, αποτελεί ένα πολιτισμικό κάλεσμα αφύπνισης. Για να την αντιμετωπίσουμε δεν είναι αρκετό να χρησιμοποιούμε λαμπτήρες υψηλής ενεργειακής απόδοσης, πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο, πριν ο κόσμος αλλάξει τόσο δραματικά, ώστε κανείς να μην είναι πλέον ασφαλής. Είτε θα κάνουμε το άλμα είτε θα βυθιστούμε».
Το μαζικό λαϊκό κίνημα πρέπει να διεκδικήσει να ληφθούν άμεσα και μακροπρόθεσμα μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας. Επίσης για σύγχρονη και ποιοτική στέγη στον κόσμο της δουλειάς, μέσα από προγράμματα εργατικής κατοικίας.
Να οργανωθεί η αλληλεγγύη στους χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, που διαλύθηκε η ζωή τους.
Κανένας μόνος στις πλημμύρες του κέρδους και των μνημονίων.
Πηγή: kommon.gr
