Αρχίζει να «ξηλώνεται το πουλόβερ» του ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων λίγους μήνες πριν τις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές. Τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω από τη διοίκηση του νοσοκομείου Τρικάλων φέρνουν στην επικαιρότητα τους εσωκκοματικούς τριγμούς, που δημιουργεί από τώρα η επερχόμενη βύθιση στην πολιτική ανυποληψία την επόμενη ημέρα των εκλογών σε όλα τα επίπεδα.
Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που ο αυταρχισμός και ο πολιτικός τσαμπουκάς εκδηλώνεται στον ευαίσθητο χώρο της δημόσιας υγείας στα Τρίκαλα τόσο ασύστολα, ώστε να υποχρεώσει ακόμα και κυβερνητικό βουλευτή να διαρρήξει τα επικοινωνιακά «ιμάτια του».
Δεν είναι ασφαλώς η αγανάκτηση που έχει κατακλύσει τους χρόνια πάσχοντες, πολυμεταγγιζόμενους συνανθρώπους μας, καθώς αντιμετωπίζονται ως απλοί αριθμοί στις στατιστικές των χαρτογιακάδων της υγείας.
Είναι κυρίως η αλαζονεία της μονοκρατορικής εξουσίας του ελέω κυβερνητικής βούλησης άρχοντος με την οποία είναι υποχρεωμένοι να συγκρούονται οι πολίτες, ειδικά όταν δρομολογούνται καταστάσεις που αφορούν την ίδια τους την ύπαρξη και τη θεραπεία των χρόνιων προβλημάτων της υγείας τους, όταν οι ίδιες οι συνθήκες της ζωής τους έχουν καταστήσει το νοσοκομείο ένα κομμάτι της ζωής τους και της καθημερινότητάς τους, αλλά δυστυχώς η διοίκηση του νοσοκομείου τους αντιμετωπίζει ως «τουρίστες» .
Αυτοί ακριβώς οι αγώνες των χρονίων πασχόντων με μεσογειακή αναιμία πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για όσους πολίτες επιθυμούν ένα δημοκρατικό παρόν και ένα καλύτερο μέλλον για το νοσοκομείο Τρικάλων μακριά και πέρα από ιδιοκτησιακές λογικές και αυταρχικές συμπεριφορές .
Η δημόσια υγεία πρέπει να αποτελεί πεδίο ανάδειξης της αλληλεγγύης , της ανθρωπιάς και της επιστημονικής εξέλιξης κάθε λαού και όχι θερμοκοιτίδα δημιουργίας μηχανισμών τους οποίους ο κάθε διορισμένος διοικητής του νοσοκομείου θα χρησιμοποιεί για να πετύχει στενόμυαλες μικροκομματικές και προσωπικές επιδιώξεις, βλέποντας παντού πολιτικούς του αντιπάλους και οκνηρούς εργαζόμενους, που πρέπει να υποκύψουν στη δήθεν αναγκαιότητα της εργασιακής κινητικότητας, ενώ θα έπρεπε η εργασιακή εμπειρία να αποτελεί υπεραξία που αποκτά ο υγειονομικός και στη συνέχεια να διοχετεύεται στο σύστημα υγείας.
Προσωπικά μικροσυμφέροντα , κομματικές επιδιώξεις , κυνήγι μαγισσών και εργαζομένων και καθεστωτικές αντιλήψεις από την διοίκηση του νοσοκομείου , ανιδιοτελής αγώνας για την προάσπιση της δημόσιας υγείας και της ανθρωπιάς από τους χρόνια πάσχοντες .
Η θέση της κοινωνίας θα είναι πάντα με τους τελευταίους.