Τούτες τις μέρες η ανάπτυξη έχει γίνει ιερό τοτέμ του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού, του ευρύτερου μπλοκ εξουσίας και των ΜΜΕ που ελέγχει. Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη με κάθε μέσο και επίθετο. Αειφόρος, βιώσιμη, πράσινη. Ενάντια όμως στην ανθρώπινη ύπαρξη, τη φύση και τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας;
Μετά τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες, ένα καινούργιο κύμα ”επενδύσεων” εξαπλώνεται στο χώρο της ηλεκτρικής ενέργειας απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα. Πρόκειται για την παραγωγή της από βιορευστά και χρησιμοποιημένα τηγανέλαια, αφού προηγηθεί η κατάλληλη επεξεργασία.
Απ’ το Μεσολόγγι ως τη Ρόδο κι από τ’ Άγραφα ως την Κρήτη πληθαίνουν οι αντιδράσεις γι’ αυτές τις αμφιλεγόμενες μονάδες ενέργειας, τόσο από οικονομοτεχνική προσέγγιση ,κυρίως όμως γιατί οι κάθε λογής ρύποι -και όχι μόνο- αφήνουν το δικό τους βλαβερό αποτύπωμα στο περιβάλλον και τη ζωή μας.
Μια τέτοια ”επένδυση” στην είσοδο της Λαγκάδας – σ’ ένα κατά γενική παραδοχή από τα πιο γραφικά χωριά του νησιού – που κάποιοι αποφάσισαν για εμάς, χωρίς εμάς, προκάλεσε την καθολική κινητοποίηση των κατοίκων, ενεργών πολιτών και μαζικών φορέων της Χίου. Ερωτήσεις (σ.σ. και σε Βουλή κι Ευρωβουλή) για την έλλειψη βασικού χωροταξικού σχεδιασμού, για τη διαδικασία αδειοδότησης της μονάδας, για το πώς τελικά δεν έγινε η περιβόητη διαβούλευση.
Η προσωρινή (;) παύση των χωματουργικών εργασιών στο χώρο του οικοπέδου λόγω της αποφασιστικής κι ανυποχώρητης βούλησης της λαϊκής συνέλευσης και της άμεσης κινητοποίησης σηματοδοτεί μια πρώτη νίκη των κατοίκων της περιοχής και του νησιού. Αν και διαφορετικοί μεταξύ μας, είμαστε υπέρ της κοινής δράσης όλων των δυνάμεων του αγώνα. Μόνο ένα ενωτικό και μαζικό κίνημα των κατοίκων της Λαγκάδας, της Συκιάδας, των γειτονικών χωριών κι ολόκληρης της Χίου, οργανωμένο από τα κάτω, εν τέλει βάζει φρένο σ’ αυτά τα σχέδια, ορέξεις, στοχεύσεις και επιδιώξεις.
Γιατί όποιος δε μοιραστεί τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα…
Δεν έχουμε αυταπάτες και δεν εμπιστευόμαστε γραφειοκρατικές μορφές εκπροσώπησης και ανάθεσης. Δεν πιστέψαμε ποτέ, ότι όλοι δεν ήξεραν, ή ότι όλοι θα είναι μαζί μας μέχρι το τέλος. Αυτό εξάλλου θα ήταν μια ανεπίτρεπτη πολιτική αφέλεια από εμάς. Παρόλα όσα, καταλύτης των εξελίξεων παραμένουν η πολιτική συγκυρία και κυρίως η μαζική αντίσταση του κόσμου, που εκτιμάμε πως τον κατάλληλο χρόνο οφείλει και θα αποδώσει ευθύνες, όπου χρειάζεται και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Ο αγώνας συνεχίζεται κι όλα καλά θα πάνε στο τέλος. Κι αν δεν πάνε καλά, δεν θα είναι το τέλος.
*Το νέο κύμα επενδύσεων, αναδημοσίευση από το «Αστραπάρης Chiosnews online».
Υ.Γ.: “Καθόλου δεν κυριαρχούμε πάνω στη φύση, όπως ο κατακτητής κυριαρχεί σ’ ένα ξένο λαό, όπως κάποιος που βρίσκεται έξω από τη φύση, μα με τη σάρκα μας, τα κόκαλα και τον εγκέφαλο μας ανήκουμε σ’ αυτή και βρισκόμαστε μέσα της, και όλη η κυριαρχία μας πάνω της είναι ότι σε σύγκριση με όλα τα άλλα πλάσματα έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να γνωρίζουμε τους νόμους της και να τους εφαρμόζουμε σωστά.” (Φρίντριχ Ένγκελς – Διαλεκτική της Φύσης).
Ζούμε σε μια κοινωνία που η παραγωγή δεν καθορίζεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Όλα υποτάσσονται στο κέρδος. Η γη, ο αέρας, η θάλασσα. Τα κοινωνικά αγαθά ιδιωτικοποιούνται. Από την εποχή ακόμα των περιφράξεων και της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, η “ανάπτυξη” καταστρέφει τις δυο βασικές πηγές πλούτου, την φύση και τον άνθρωπο.
Δεν πιστεύουμε ότι σε μια ανταγωνιστική κοινωνία αντιτιθέμενων – και γι’ αυτό συγκρουόμενων συμφερόντων – το “νόμιμο” είναι πάντοτε και το ηθικό. Συχνά το ”νόμιμο” για τον έναν, είναι ανήθικο για τους πολλούς. Η θεμελιώδης αιτία των περιβαλλοντικών προβλημάτων βρίσκεται στην καθολική υπαγωγή της κοινωνικής ζωής και της φύσης στις εμπορευματικές σχέσεις. Δεν παράγουμε τόσο αξίες χρήσης αλλά ανταλλακτικές αξίες, δεν παράγουμε αγαθά αλλά εμπορεύματα με σκοπό το κέρδος.
Όσοι έχουν ευαισθησία για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και δε θέλουν να μένουν μόνο στην επιφάνεια, πρέπει να έρχονται σε ρήξη με το σημερινό κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης, έχοντας μία ολιστική αντίληψη των κοινωνικών αναγκών και τη θεμελιωμένη δυνατότητα του ανθρώπου να προστατεύσει τη φύση σαν “το ανόργανο σώμα του”.
Η λεγόμενη “πράσινη ανάπτυξη”, οι ΑΠΕ και τα βιορευστά, με αφορμή την περίπτωση της Λαγκάδας στη Χίο, είναι ένα ακόμα πεδίο που καθορίζεται από τις στοχεύσεις του κεφαλαίου, τη δική του ιδιοτελή ανάπτυξη και με αποκλειστική στόχευση την κερδοφορία του. Εν κατακλείδι, η οικολογική κρίση και τα περιβαλλοντικά ζητήματα απαιτούν ένα ευρύ φάσμα πολύπλευρων και ριζοσπαστικών αλλαγών στην οικονομία και την πολιτική, στα καταναλωτικά πρότυπα και συνολικά στο υπόδειγμα ζωής.
