Η ευρωπαϊκή Αριστερά ξυπνάει και αποκτά ξανά τα ταξικά της αντανακλαστικά, σε αντίθεση με ορισμένες ντόπιες παρακμιακές εξωκοινοβουλευτικές φιγούρες, που από την αρχή στήριξαν και αβάνταραν τον κρατικό τεχνο-φασισμό και το υγειονομικό Απαρτχάιντ και σε αντίθεση με το ντόπιο ΚΚ που τηρεί μια “ουδέτερη” και πλαδαρή στάση στο ζήτημα, θέλοντας έτσι να φανεί όσο γίνεται πιο “υπεύθυνο” και συστημικό και να μην κακο-χαρακτηριστεί απ’ το Σύστημα και τους κυβερνώντες.
Η ευρωπαϊκή Αριστερά αντιλαμβάνεται ότι με την αποχή και την αποστασιοποίησή της από τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στο Green Pass και στον κοινωνικό διαχωρισμό αφήνει ορθάνοιχτο το πεδίο δράσης στην κάθε είδους Ακροδεξιά και στους Φασίστες για να τους καπηλευτούν.
Έτσι, σε Γαλλία και Ιταλία κατεβαίνει ξανά αγωνιστικά στους δρόμους, ενσωματώνοντας στα γενικότερα εργατικά και πολιτικά αιτήματα και τα ζητούμενα της νέας εποχής που είναι ο αγώνας ενάντια σε κάθε υγειονομική Δικτατορία και τρομοκρατία. Οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από τη στάση τους προς τα υγειονομικά μέτρα ή τον εμβολιασμό, πρέπει να κρατήσουν αραγές και αλληλέγγυο Μέτωπο.
Η Γαλλία στην αρχή και τώρα η Ιταλία, μας ξανακάνουν περήφανους και μας υπενθυμίζουν ότι αυτή είναι η Αριστερά που μας αξίζει και μας δίνει ελπίδα για το μέλλον. Τα ντόπια απολιθώματα ή οι παρακμιακές περιθωριακές φιγούρες θα πρέπει έστω και αργά να παραδειγματιστούν από τη στάση των Γάλλων και Ιταλών ριζοσπαστών και κομμουνιστών, να συνέλθουν επιτέλους απ’ τον αυτιστικό λήθαργο στον οποίο έπεσαν εδώ και 1,5 χρόνο και να ακολουθήσουν τον αγωνιζόμενο κόσμο σε κάθε διαδήλωση ή εκδήλωση που αντιτίθεται στα περιοριστικά μέτρα, στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς και στην επιβολή κοινωνικών διαχωρισμών και υγειονομικών “διαβατηρίων”!