Ένα κείμενο της Βίκυς Γεωργούλη από τη Λαγκάδα της Χίου.
Η συγγραφέας σχολιάζει με τον δικό της σκωπτικό και σατυρικό τρόπο την επικαιρότητα την ημέρα ανακοίνωσης των τελευταίων περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση του ιού.
Γραμμένο με το τοπικό ιδίωμα της περιοχής της.
ΚΩΔΙΚΟΣ 7
Κύριε Κικίγια μου καλημέρα σας.
Προσπάθησα να σας ακούσω εχτές αλλά καλέ μου κύριε εν εμπόρεσα, δεν έχετενε καλό λέγει, ούτε από μέσα δεν ημπορούσατε να τα διαβάσετε.
Τα νεύρα μας ξεσηκώσατε, ακόμα πιο πολύ, με τους αριθμούς των ΜΕΘ και τα ποσοστά τους, εγώ ξέρω να πω πως κάτι δεν κάνετενε καλά, τα γιατρουδάκια κι οι νοσοκόμοι έχουνε κλατάρει οι αθρώποι.
Τι μας παινευούσαστε και μας κοροδεύετε για τα κρεβάτια άμα δεν έχετενε γιατρούς;
Μονάχοι τους οι αρρώστοι θα μπαίνουνε στη σωλήνα;
Κύριε Χαρβαλιά μου, εσάς δεν σας ήκουσα καθόλου γιατί με κούρασε από τα πριν ο συνάδερφος σας, ε και σκέφτηκα πως τα ίδια θα πείτενε πάλι, πως φταί ο κόσμος, πως είμεστενε ανεύτυνοι, υπομονή να κάνομε, πως οι δυο βδομάδες είναι κρίσιμες κι από τότε που το λέτε ήμουνα νια και γέρασα.
Η Χιός έγινε βαθιά κόκκινη είπατε, τα βαπόρια και τ’ αερόπλανα τα τσεκέρνετε καθόλου ή είναι μπάτε σκύλοι αλέστε;
Και τώρα έχω κάποιες απορίες να μου λύσετε με τα νέα μέτρα, τα έξυπνα, που πάει να πει πως τα μέχρι τώρα ήτανε ούργια.
Εμείς εδωνά ζούμενε σε χωριό, το Μωλ- υπερμάρκετ στα Γρίζα, που ‘τανε στα δυο χιλιόμετρα έκλεισε, που θα πηγαίνομε τώρα για ψούνια;
Καλά που ‘χομε και το Θανάση εδωνά που χει ένα μινι μάρκετ, εύχομαι να μη με διεβάζει ο Μπαμπινιώτης, ξέρεις, το γαμπρό της άμιας της Ερήνης, τον άντρα της φιλονάδας μου της Ματρώνας και καλά που περνά κι ο ψωμάς απ’ όξω αλλιώς θα τρώγαμε κασκαμπαύλους.
Άμα πηγαίνομε στη Χώρα που ‘ναι δεκαπέντε χιλιόμετρα θα τρώμενε προστίματα;
Άμα θέλω να πα να δω τις άμιες μου, τη Μαρουσώ και τη Στελλίτσα με το 4, θα πρέπει να ‘ρχουντενε και χωροφύλακες μαζί μου να τους βγει η ζαφράνα απέ το φόβο τους;
Τώρα που θέλω να πάω στο μπαξέ μου πρέπει να πάω με τα ποδάρια;
Και πως θα κουβαλήσω κάτι σακιά με κοπριά που επήρα, το χορτοκοπτικό, μια αβοκαντιά, μια μουσμουλιά που γινήκανε μισό μέτρο δεντράκια από τα κουκούτσια, στα χέρια;
Mεγάλη γυναίκα είμαι κυρ Χαρβαλιά μου, θέτε να μ’ έβρει η κακιά η ώρα, να πάθει η μέση μου και να φορτώσω κι εγώ το νοσοκομείο;
Ευτά είχα να σας πω, να χαιρούσαστε τον αρχηγό σας που ‘χει γενέθλια σήμερις, κλειδωμένο να τον έχετε, καταστρέφει τον κόσμο άμα βγαίνει, α και μην τον αφήνετε να μιλά, λε αρλούμπες, ακούς εκεί να πει για τα παιδιά που θένε, λέει, να γίνουνε δημόσιοι υπάλληλοι πως πιο καλά να γίνουνε επιχειρηματίες, λες κι ευτό είναι εύκολο, κι ας μαζέψει, τους υπουργούς του και τους δημαρχαίους του να μη διορίζουνε τους βαθιά μπλε ψηφοφόρους τους, δεν κοιτά τα μούτρα του που τονε θρέφουμε από τότε που γεννήθηκε.
Έχετε γειά τώρα, πα να κουβαλήσω ξύλα για το τζάκι, τι να πατήσω;
Δεν έχετε βάλει τον πιο καλό κωδικό: αμέτενε στο διάβολο.
Βίκυ Γεωργούλη.
(απο ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό της στο fb)