Η ιστορική -κλείνει φέτος τα εκατό χρόνια από την έκδοσή της- και έγκυρη «Καθημερινή» μάς δίνει την εξής πληροφορία: «Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ είχαν στα γραφεία τους κρεμασμένο το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη που καθάριζε τους αντιπάλους του με κονσερβοκούτια» (22.12.19).
Αυτό βέβαια είναι μια συγκλονιστική είδηση και μάλιστα από τόσο έγκυρη πηγή. Μέχρι τώρα όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί ξέραμε πως ανοίγοντας -παλιότερα- μια κονσέρβα με αυτοσχέδια μέσα, μπορούσες να γρατζουνίσεις κανένα δάχτυλο.
Τώρα αυτός ο κίνδυνος έχει εκλείψει παντελώς: Οι κονσέρβες ανοίγουν με το δαχτυλίδι τους και είναι τελείως ασφαλείς και για άτομα με μειωμένες πνευματικές ικανότητες. Τώρα το πώς οι κονσέρβες αποτέλεσαν φονικό όπλο του ΕΛΑΣ και μάλιστα το αγαπημένο εργαλείο «καθαρίσματος» του αρχηγού, δεν μας το εξηγεί η καλή εφημερίδα. ‘Η πρόκειται για στρατιωτικό μυστικό ή δεν θέλει να διαδοθούν τέτοια όπλα και να πέσουν στα χέρια των «μπαχαλάκηδων», δηλαδή του κρυφού στρατού του ΣΥΡΙΖΑ όπως μας αφήνει να καταλάβουμε ο αρθρογράφος Α. Δρυμιώτης.
Να μην μπούμε επί της ουσίας του θέματος. Δηλαδή για το πώς ένας ηγέτης της Εθνικής Αντίστασης εναντίον της ναζιστικής Κατοχής, με διεθνή φήμη και κύρος, είχε αυτό το τέλος που είχε. Και το δικό του κεφάλι βρέθηκε κομμένο και κρεμασμένο από έναν φανοστάτη στην πλατεία των Τρικάλων, προφανώς όχι με κονσερβοκούτι, αλλά με κάποιον άλλο πολιτισμένο τρόπο. Την ουσία πρέπει να την ψάξουμε αλλού. Στο κλίμα και στην πρακτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη που θέλει να επιβάλει την τρομοκρατία ως καθεστώς νόμου και τάξης.
Οι περιπτώσεις κατάφωρης αστυνομικής βίας που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, δεν δηλώνουν κάποια αυθαιρεσία αστυνομικών οργάνων ή κάποια παραβίαση των αστυνομικών κανονισμών ή της επαγγελματικής δεοντολογίας.
Όλα φαίνεται να κινήθηκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία και οι αστυνομικοί ακολούθησαν τις εντολές των εισαγγελικών και πολιτικών αρχών. Και έχουμε και την επιβεβαίωση. Κατά τον κ. υπουργό, αυτή η τρομοκρατία δεν είναι βία αλλά νόμος και τάξη. Και ο φιλήσυχος πολίτης την εγκρίνει γιατί αισθάνεται ασφαλής, όταν βλέπει να σπάνε το κεφάλι του γείτονα και όχι το δικό του.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που καταδικάστηκε για συστηματική χρήση βασανιστηρίων. Και τιμωρήθηκε με τον ύψιστο εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί χώρα: πετάχτηκε εκτός Συμβουλίου της Ευρώπης ως εγκληματική συμμορία βασανιστών. Θα μου πείτε, ήταν χούντα τότε. Σύμφωνοι. Αλλά το κράτος πάντοτε ήταν ελληνικό. Δεν ονομάστηκε «Χούντα Ελλήνων Χριστιανών» αλλά «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Και το κράτος έχει συνέχεια, έστω κι αν αυτή είναι μια στυγνή δικτατορία. Η αστυνομία της χούντας ήταν η ίδια με την αστυνομία της Δημοκρατίας. Όπως και αυτή της Μεταπολίτευσης, με μερικές αλλαγές, συνέχισε την παράδοση.
Επί της ουσίας οι βασανιστές έμειναν ατιμώρητοι. Και αισίως πήραν τα εφάπαξ τους και τις συντάξεις τους. Τα θύματά τους; Άλλα έμειναν ανάπηρα, άλλα υπέκυψαν και άλλα πληρώνουν τις συνέπειες των βασανιστηρίων μια ολόκληρη ζωή. Γιατί ο βασανισμός δεν σταματά όταν τελειώσει το μαρτύριο.
Έχει επώδυνες επιπτώσεις στη ζωή του θύματος. Χρειάζεται ειδική θεραπεία για την αποκατάσταση της φυσικής και ψυχικής υγείας του. Δύο τέτοια κέντρα αποκατάστασης θυμάτων βασανιστηρίων που υπήρχαν στην Ελλάδα έκλεισαν. Απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανένα θύμα βασανιστηρίων δεν αποζημιώθηκε ή υπέστη την ειδική θεραπεία που χρειαζόταν.
Όλος ο πολιτικός κόσμος ήθελε τα βασανιστήρια σαν εξαίρεση και όχι σαν μια σταθερή υπηρεσία της αστυνομίας που άλλοτε βρίσκεται εν υπνώσει και άλλοτε ενεργοποιείται. Και για αυτό είναι συνένοχος. Και η Αριστερά μέσα. Ιδού οι αποδείξεις:
Στις 12-14.12.19 έγινε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ένα διεθνές συνέδριο για τα πενήντα χρόνια από την καταδίκη της Ελλάδας για βασανιστήρια στο Δικαστήριο του Στρασβούργου. Το κορυφαίο αυτό γεγονός, εκτός από την αρχή του τέλους της χούντας -απομονώθηκε διεθνώς σαν κυβέρνηση βασανιστών-, είχε και μια άλλη συνέπεια στο Διεθνές Δίκαιο. Το αναδιαμόρφωσε.
Έκτοτε, χώρα που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα αποπέμπεται από τους διεθνείς οργανισμούς. Στο συνέδριο πήραν μέρος προσωπικότητες από όλο τον κόσμο και συμμετείχαν οι επιζώντες μάρτυρες.
Όπως και προσωπικότητες του αντιχουντικού αγώνα. Οργανωτές ήταν τα Πολιτιστικά Ιδρύματα της Σουηδίας, Δανίας, Νορβηγίας, Ολλανδίας. Από ελληνικής πλευράς το Ιδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Να σημειώσουμε πως αυτές οι τέσσερις χώρες είχαν προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα εγκλήματα της χούντας.
Το συνέδριο αυτό θεωρήθηκε ύψιστο γεγονός στον αγώνα για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που παραβιάζονται σε όλο και πιο πολλές χώρες. Και από αυτήν την άποψη ήταν κορυφαίο πολιτικό γεγονός. Αλλά αγνοήθηκε παντελώς από όλα τα ΜΜΕ (με εξαίρεση την «Εφ.Συν.»). Κανένας πολιτικός από κανένα κόμμα δεν πάτησε το ποδάρι του. Και η ελληνική συμμετοχή στη διοργάνωση ήταν ιδιωτική πρωτοβουλία.
Συνομιλώντας με τους εκπροσώπους των μορφωτικών ιδρυμάτων των χωρών που μας ευεργέτησαν και βλέποντας τη στάση του συνόλου του πολιτικού κόσμου, αισθάνθηκα απέραντη ντροπή. Δεν είχα ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση την υπάρχουσα πολιτική. Αλλά να είναι τόσο πολύ γουρούνια δεν το περίμενα. Και είπα να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του αγαπημένου μου Μπορίς Βιάν «Θα φτύσω στους τάφους σας».
ΥΓ.: Υπήρχαν δύο δημοσιογράφοι που παρακολούθησαν το συνέδριο. Και οι δύο της «Εφ.Συν.» (Ι. Σωτήρχου, Τ. Κωστόπουλος).
