Το “Ρόμα” του Αλφόνσο Κουαρόν, που βραβεύτηκε με τον “Χρυσό λέοντα” στην Βενετία και θεωρείται από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μας εντυπωσίασε. Μας σαγήνευσε κυρίως η φωτογραφία, για την οποία την ευθύνη έχει ο σκηνοθέτης, όπως και για το σενάριο. Με έξοχα πλάνα, από τις πρώτες εικόνες με τα νερά που χύνονται συνεχώς στην είσοδο του μεσοαστικού σπιτιού, και αντικατοπτρίζουν τμήματά του, ο Κουαρόν μας θαμπώνει με πολλές σκηνές, όπως στην ταράτσα, στις γειτονιές των φτωχών, στην ακροθαλασσιά, στην χασιέντα, στην διαδήλωση. Στα πλάνα του ιδιαίτερη θέση έχει το νερό ή για το καθάρισμα της αυλής ή το νερό της βροχής , των κυμάτων, ακόμη και το στάσιμο των φτωχογειτονιών, που παίζει τον ρόλο του και θεματικά και ποιητικά, όπως εκπληκτικά χρησιμοποιήθηκε και από τον Ταρκόφσκι.
Στο έργο αυτό ο Κουαρόν κάνει μία περιήγηση σε όσα τον εντυπωσίασαν κατά την παιδική του ηλικία και μεταφέρει στους θεατές του το κλίμα του 1968 στην πόλη του Μεξικού και κυρίως στην συνοικία που γεννήθηκε, την Ρόμα. Πρωταγωνιστεί μία οικογένεια με τρία αγόρια και ένα κορίτσι, με τον γιατρό πατέρα να την εγκαταλείπει για μία νεότερη σύντροφο. Βασικό και καθοριστικό ρόλο έχει η Κλέο, η νεαρή υπηρέτρια του σπιτιού, που στην ουσία φροντίζει τα πάντα και μεγαλώνει με τρυφερότητα και αυταπάρνηση τα παιδιά. Παρόλη την αγάπη της οικογένειας γι αυτήν είναι ξεκάθαρη η ταξική διαφορά τους, που τονίζεται σε πολλές σκηνές, με χαρακτηριστική την τελευταία, όταν η ηρωίδα ανεβαίνει στην ταράτσα. Μέσα από τα μάτια της Κλέο παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στο Μεξικό στην προαναφερθείσα περίοδο, που αφορούν στην μεγάλη διαδήλωση των φοιτητών, πριν του Ολυμπιακούς αγώνες στο Μεξικό, που πνίγηκε στο αίμα, στην χρησιμοποίηση των απόκληρων νέων στα σώματα εφόδου της αστυνομίας ως παραστρατιωτικών ομάδων, στην εμπλοκή των Αμερικάνων, που διασκεδάζουν με τους πλούσιους αστούς του Μεξικού, στην κατάσταση στις φτωχογειτονιές, με την ερήμωση και την έλλειψη νερού που υπάρχει άφθονο για χρήση στα πλουσιόσπιτα, στην θέση της γυναίκας είτε αυτή είναι αστικής καταγωγής είτε υποβαθμισμένης αγροτικής.
Όλα αυτά το φιλμ τα δίνει αφαιρετικά, χωρίς υψηλούς τόνους, εκτός από την σκηνή της διαδήλωσης, που καταλήγει στην τραγική γέννα της Κλέο. Έτσι πολλοί από τους θεατές δεν ενθουσιάστηκαν, γιατί πιθανόν περίμεναν άλλη τροπή και δραματικές εξελίξεις από την πολυδιαφημιζόμενη ταινία. Σε όσους μας άρεσε είναι γιατί αυτή η αυτοβιογραφική, νοσταλγική ταινία είναι γεμάτη από πανέμορφα πλάνα μίας άλλης εποχής, προσεγμένη σκηνοθεσία σε όλα τα επιμέρους και πολλά στοιχεία στο περιεχόμενό της που, αν και δεν τονίζονται εμφατικά, έχουν την πολιτική τους σημασία.