Οι δυο ΣΥΡΙΖΑίοι, περί Μπαρτσελόνα, αρχηγικών tweets και πολιτικών γκολ.
Ορμητικά εισέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑίος (Β) στο γραφείο του στελέχους (Α), που συστήνεται ως «αριστερός ρεαλιστής». Εκείνος προσπάθησε να …προωθήσει μια «μαλακή» ατζέντα συζήτησης:
(Α): Προτού γκρινιάξεις επί παντός επιστητού, παραδέξου κάτι: Ήταν έξυπνο το tweet του Αλέξη για τον Κούλη, που ισχυριζόταν ότι το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ θα το κατακτούσε η Παρί Σεν Ζερμέν. Και καλός ο παραλληλισμός με τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Εντάξει, αναγνωρίζω ότι έξυπνη ήταν και η απάντηση του Κούλη για την ΕΛΣΤΑΤ…
(Β): Μπορεί η ΕΛΣΤΑΤ να μετρήσει πόσες φορές σε μια μεταξύ μας συζήτησή προλαβαίνεις να πετάξεις την μπάλα στην κερκίδα;
(Α): Έλα μωρέ, χαλάρωσε λίγο…
(Β): Τέλος πάντων, όλα αυτά μου θυμίζουν λίγο τον Μίμη Ανδρουλάκη. Το 1989, σε μία ομιλία του στην Κρήτη είχε αναμείξει την Αριστερά και τον ΟΦΗ, που είχε πάρει το Κύπελλο δυο χρόνια νωρίτερα. «Εδώ ο ΟΦΗ μας πήρε Κύπελλο και δεν θα μπορέσει η Αριστερά να κυβερνήσει και μάλιστα καλά;», είχε πει. Αμίμητο επιχείρημα, τι να σου πω…
(Α): Α, μην τα συγχέεις μόνο και μόνο επειδή έχεις ψυχικά-πολιτικά τραύματα από την εποχή της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Άλλη εκείνη η ατάκα κι άλλη η επισήμανση για τη διορατικότητα που έχει ή δεν έχει ο πολιτικός σου αντίπαλος…
(Β): Κατάλαβα… Σε μία χώρα όπου εκατομμύρια άνθρωποι καλούνται να θυσιαστούν και μόνο μερικές Ιφιγένειες, σαν τις τράπεζες, τη σκαπουλάρουν, εμείς αξιολογούμε μάντεις. Θριαμβεύει ο Προκρούστης και αμπελοφιλοσοφούμε για τον Κάλχα. Αλλά, χαλάλι σου… Θα σου κάνω το χατίρι.
(Α): Δηλαδή;
(Β): Θέλεις «τριγωνική» κουβέντα περί προβλέψεων, ποδοσφαίρου και πολιτικής; Θα την έχεις. Θα σου θυμίσω τι προβλέπαμε για τη διαπραγμάτευση, προτού ακόμη σχηματίσουμε κυβέρνηση. Από το τέλος του 2014. Κάθε πρόβλεψη που διαψεύστηκε θα αντιστοιχεί σε ένα γκολ σε βάρος της υποτιθέμενης στρατηγικής και τακτικής μας δεινότητας – για να μην μιλήσω για την εμβριθή ανάλυσή μας στα ευρωπαϊκά…
(Α): Άσε τις ειρωνείες και λέγε…
(Β): Αρχίσαμε ή όχι με την πρόβλεψη ότι θα τερματιζόταν η λιτότητα και θα τελείωναν τα μνημόνια, επειδή εμάς οι δανειστές δεν μας είχαν σε λίστες Λαγκάρντ; Δεν σχολιάζω καν την αφέλεια αυτής της προσδοκίας. Σου θυμίζω, απλώς, ότι κατόπιν φθάσαμε στις αποφάσεις του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015. Το φάγαμε το γκολ ή όχι;
(Α): Δεν ξέρω, τότε λέγαμε πως υπήρχε μια δημιουργική ασάφεια…
(Β): Φοβερή σύλληψη… Σαν να λέγαμε ότι από τα πολλά καπνογόνα δεν φαινόταν αν η μπάλα είχε περάσει ή όχι τη γραμμή του τέρματος. Αλλά το γκολ μέτρησε και, ανεξαρτήτως της σαχλαμάρας περί ασάφειας, φαινόταν ότι η μπάλα είχε περάσει για τα καλά τη γραμμή, όπως και στο πρώτο γκολ που έφαγε η Παρί στη Βαρκελώνη. Συμφωνούμε ως εδώ;
(Α): Ας πούμε πως ναι. Προχώρα.
(Β): Κατόπιν προφητεύαμε –τρομάρα μας– πως οι δανειστές θα κατανοούσαν ότι ήταν προς το συμφέρον της Ευρωζώνης να λυθεί …αξιοπρεπώς το ελληνικό ζήτημα. Χωρίς να στραγγαλιστεί η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Φοβερή ανάλυση του ευρωπαϊκού status και των προθέσεων των διευθυντηρίων κάναμε… Και μετά, να κι η άλλη …πετριά. Οι Ευρωπαίοι, λέγαμε, θα καταλάβουν πως είναι καλύτερα να συνομιλούν με τον Τσίπρα παρά με ηγέτες τύπου Λεπέν. Λες και η Λεπέν θα κήρυττε καμία αντί-νεοφιλελεύθερη σταυροφορία στην Ευρώπη… Άσε το άλλο: Κάναμε την υπόθεση εργασίας ότι οι πιστωτές παθαίνουν μεγάλη αλλεργία στην ακροδεξιά. Ποιοι; Αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας…
(Α): Αν κατάλαβα καλά, θεωρείς πως το σκορ έφθασε έως τώρα στο 0-3…
(Β): Πρόσθεσε την πρόβλεψη ότι θα «παίζαμε» επιτυχημένα με τις αντιθέσεις Ευρώπης-ΔΝΤ, το οποίο αλωνίζει και σήμερα, που μιλάμε. Στο 0-4 χαλαρά, είμαστε και η άμυνά μας παραμένει χωνί. Αυτοί επιτίθενται διαρκώς, γνωρίζοντας πως δεν τους απειλούμε. Για τίποτα και με κανέναν τρόπο. Έπονται λοιπόν κι άλλα γκολ-διαψεύσεις, ιδίως αν συνεχίσουμε να λέμε πως το τέλος της λιτότητας μπορεί να καταφθάσει με όχημα π.χ. την ενίσχυση του SPD, που συγκυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια με τη Μέρκελ. Μόνο, να χαρείς, μην μου πεις ότι δεν υπήρχε εναλλακτική, διότι…
(Α): Όχι, άλλο θα επισημάνω: Ακόμη κι αν εμείς δεχθήκαμε 4 ή 5 γκολ σε ένα έτος, επιδεικνύουμε απείρως μεγαλύτερη αντοχή από την Παρί Σεν Ζερμέν που έφαγε 6 σε 95 λεπτά, εκ των οποίων τα 3 στο τελευταίο επτάλεπτο. Και μην ξεχνάς, την Παρί τη χρηματοδοτεί κοτζάμ βασιλική επενδυτική εταιρεία του Κατάρ. Τέτοιους δεν έχει φέρει ακόμη ο Μάρδας εδώ. Αν φέρει, να δεις πώς γυρίζει το παιχνίδι. Μέχρι και αύξηση βασικού μισθού κατά 15 ευρώ και ελάχιστης σύνταξης κατά 7,5 μπορούμε να πετύχουμε.
(Β): Τι μου λες, τόση απλοχεριά κοινωνικής πολιτικής; Κατά για πότε τα βλέπεις όλα αυτά τα ευτυχή. Κατά το 2055;
(Α): Δεν ξέρω, μπορεί νωρίτερα. Μπάλα είναι, γυρίζει.
(Β): Εμείς γυρίζουμε και κυνηγάμε την ουρά μας. «Κουράγιο, αλλάζει η Ευρώπη» λέγαμε προ διετίας, με τα ίδια βαυκαλιζόμαστε και τώρα, που τείνει να επισημοποιηθεί η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Την καραμέλα του «παράλληλου προγράμματος» πιπιλούσαμε τότε, για «αντίμετρα» μιλάμε σήμερα. Ποιον πείθουμε; Πώς περιμένουμε να εξελιχθούν καλύτερα τα πράγματα, εάν κάνουμε, πάλι, όσα μας οδήγησαν ως εδώ;
(Α): Προτιμώ να σε ακούω να κάνεις παραλληλισμούς με τον Νεϊμάρ, παρά να αραδιάζεις τσιτάτα του Αϊνστάιν. Λοιπόν, επειδή αναφέρεις με απαξίωση το «ως εδώ», σου θυμίζει κάτι για το εδώ, αλλά και το τώρα: Στην εξουσία είμαστε εμείς κι όχι ο Κούλης, που θα έκανε χειρότερα, όχι από ανάγκη, αλλά από αντίληψη.
(Β): Καλά που διευκρίνισες ότι μιλάς για το «εδώ και τώρα». Διότι εδώ και στο μέλλον, Κούλης έρχεται. Και τον φέρνουμε εμείς, καβάλα στα άλογο.
(Α): Να συζητήσουμε κάποια μέρα στα σοβαρά αν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση; Γιατί αν δεν υπήρχε, τσάμπα γκρινιάζεις.
(Β): Α, τόσο …νωρίς να το εξετάσουμε; Από το 2012 ήμασταν σε τροχιά εξουσίας και τώρα λες να το συζητήσουμε. Κι έτσι, κουβέντα να γίνεται, για να ξεθυμάνω. Έξοχα…
(Α): Κατάλαβέ το, μια αριστερή κυβερνητική νησίδα στην Ευρώπη, είμαστε. Δεν είμαστε Μπαρτσελόνα για να κάνουμε τις ανατροπές που ονειρεύεσαι.
(Β): Α, για αυτό ανατρέπουμε ό,τι έχει απομείνει από τις ζωές των ανθρώπων, κλαδεύοντας αφορολόγητα, συντάξεις – τα πάντα. Αλλά, άσε να μαντέψω: «Ο αριστερός εαυτός μας παραμένει άθικτος, ο αναγκασμένος δρα». Σωστά;
«Η Αριστερά δεν έχει το ιστορικό δικαίωμα να τα βροντήξει, σύντροφε», σχολίασε στα σοβαρά ο (Α). «Το έχει όμως η …πόρτα, σύντροφε», απάντησε ο (Β), φεύγοντας και κλείνοντας τη θύρα πίσω του με θυμό.
Πηγή: prin.gr
