Οι «Παραιτηθείτε» και το ορόσημο του 2060 σε νέο διάλογο των δυο ΣΥΡΙΖΑίων.
Χαμογέλασε ο «ρεαλιστής» ΣΥΡΙΖΑίος (Α), καθώς είδε τον «αμφισβητία» (Β) να μπαίνει στο γραφείο. «Έλα μέσα σύντροφε, καιρό έχουμε να τα πούμε», του είπε.
(Β): Mπα; Τόσο πολύ σου έλειψα; Θα σου έρχομαι μέχρι να πάψει να βρίσκεται η χώρα σε επιτροπεία, όπως λέτε εσείς οι κομματικοί επίτροποι. Άρα, με βάση όσα συμφωνήθηκαν στo Eurogroup, θα με βλέπεις έως το 2060. Θέλεις να με βλέπεις και συχνά;
(Α): Πάλι φουριόζος και είρων, αλλά δεν πειράζει. Εγώ, αγαπητέ μου, στέκομαι στην ουσία, εσύ μείνε στο φορμαλισμό, στις «ταμπέλες»…
(Β): Για εξηγήσου…
(Α): Εσύ λέγε το διατήρηση της επιτροπείας, εγώ βλέπω τι αλλάζει. Το έμαθες; Ο Τζέρι Ράις του ΔΝΤ είπε ότι ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα, από το 2013 έως το 2060 πρέπει να μειωθεί στο 1,5% του ΑΕΠ, από το 2% που συμφωνήθηκε στο Eurogroup.
(B): Έλα ρε, τι μου λες; Το πάρτι πού θα το οργανώσουμε; Στο Σύνταγμα; Να αναλάβω τις σαμπάνιες; Να συνθέσω επινίκιο τραγούδι; Τι να λέει; «Σόιμπλε στη φέραμε και open your eyes — τώρα μας δικαίωσε η δήλωση του Ράις»; «Την άνοιξη θα φέρει το ΔΝΤ με Τζέρι»; Θέλεις κάτι για τη Λαγκάρντ; «Βρίσκω πολύ “in”, τώρα την Κριστίν»;
(Α): Όταν τελειώσεις με το χαβαλέ, πες μου το να μιλήσουμε σοβαρά. Εγώ στο λέω: Μπορούμε να πετύχουμε βελτιώσεις κι αυτό δείχνει η δήλωση του Ράις. ΟΚ, το ΔΝΤ είναι αυτό που είναι, αλλά στο θέμα του χρέους και των πρωτογενών πλεονασμάτων οι θέσεις του μας συμφέρουν.
(Β): Το ΔΝΤ είναι αυτό που είναι, σωστά. Εμείς δεν ξέρω τι είμαστε και τι παριστάνουμε πια. Έχουμε ακόμη αξιολογήσεις μπροστά μας και δεν τολμώ να σκεφτώ τι ακόμη θα δεχθούμε να πετσοκόψουμε.
(Α): Προς το παρόν, αγαπητέ, ετοιμαζόμαστε να κόψουμε τα δεσμά των μνημονίων. Το καλοκαίρι του 2018. Μη συγχέεις τα μνημόνια με το ότι θα μας ελέγχουν μέχρι το 2060. Μην τα ισοπεδώνεις όλα.
(Β): Α, τώρα μου ’δωσες άλλη έμπνευση. Άκου: «Αν δεν τα λες μνημόνια, δεν κόβουν σαν μαχαίρια — σαράντα τρία μείνανε, μονάχα, καλοκαίρια». Πώς σου φαίνεται;
(Α): Συνεχίζεις… Και ούτε που σκέφτεσαι να βάλεις τον σαρκαστικό σου οίστρο να πολεμήσει τους άλλους. Να, ας πούμε τους «Παραιτηθείτε» που γίνανε ρεζίλι στο Σύνταγμα.
(Β): Καμία αντίρρηση. Να, μου κατέβηκε τώρα η κατάλληλη ρίμα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μνημόνια δεν θέλω να εφαρμόζει — αυτή η τιμή μόνο σε μας, τους “φιλελέ” αρμόζει». Θα μπορούσε να αρχίζει κάπως έτσι ο ύμνος των «Παραιτηθείτε», δεν νομίζεις;
(Α): Α, ώστε «είμαστε ένα» με αυτούς, κατά τη γνώμη σου; Δεν άκουσες που ζητούν μεγαλύτερες περικοπές δημοσίων δαπανών; Κι αυτό έπειτα από τόσες περικοπές που έχουν ήδη γίνει…
(Β): Ναι, αλλά τι ακριβώς θέλεις να παραδεχτώ τώρα; Ότι δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς; Μα δεν είπα ότι είμαστε. Άλλο λέω: Ότι δεν κερδίζει τίποτε η κοινωνία, εάν αυτοί που τη λιανίζουν, με διαρκείς περικοπές, της λένε: «Δεν το ευχαριστιόμαστε, δεν πιστεύουμε σε αυτό, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε».
(Α): Ο κόσμος πρέπει να διαισθανθεί ότι πάντοτε υπάρχει κάτι χειρότερο. Και πρέπει να το αποφύγει. Διαφωνείς;
(Β): Α, κάτσε, τώρα συνειδητοποιώ σε βάθος τη δαιμόνια τακτική μας: Τσεκουρώνουμε, τσεκουρώνουμε, τσεκουρώνουμε. Και λέμε στους παλαιο- μνημονιακούς της Νου Δυο και του ΠΑΣΟΚ: «Δεν δικαιούστε να μιλάτε, διότι τα κάνατε πρώτοι». Έτσι, ξοφλάμε τους λογαριασμούς με το παρελθόν. Αλλά επειδή οι «Παραιτηθείτε» ζητάνε περισσότερα τσεκουρώματα κι απ’ όσα κάνουμε εμείς, ξοφλάμε τους λογαριασμούς και με το μέλλον. Διότι, όπως λες, ο κόσμος θα διαισθανθεί ότι καιροφυλακτεί το χειρότερο. Μπράβο μας, πάντως. Όλος ο κόσμος έχει χρέη και ανεξόφλητους λογαριασμούς, αλλά εμείς τους ξοφλάμε ωραία και απλά. Και τελικά, ξέρεις πιο είναι το πιο ωραίο;
(Α): Για πες μου ρε άνθρωπε, που με καλημέρισες με στιχάκια και τώρα με πρήζεις με κάτι ανάμεσα σε πολιτική επιστήμη και φιλοσοφία. Είμαι όλος αφτιά.
(Β): Το ωραίο είναι πως όσο περισσότερο τσεκουρώνουμε, τόσο καθαρότερα εκτίθενται οι «Παραιτηθείτε», διότι φαίνεται πως ο νεοφιλελευθερισμός τους είναι εντελώς ακόρεστος. Όσο περισσότερο μοιάζουμε με τους «φιλελέδες» εξ αιτίας αυτών που εφαρμόζουμε, τόσο μας ξεχωρίζει από εκείνους η δική τους εξαλλοσύνη. Μπράβο μας. Σατανικό.
(Α): Πρέπει να καταλάβεις ότι, προς το παρόν, ένα μόνο μπορούμε να κάνουμε. Και το κάνουμε. Κερδίζουμε χρόνο. Μεγάλο πράγμα ο χρόνος, στην πολιτική, σύντροφε.
(Β) (στο ρυθμό του «Έχε Γεια Παναγιά»): Το μάθαμε το μάθημα, χρόνια μεσ’ το κουρμπέτι — κάνε κοσμάκη υπομονή, σαράντα τρία έτη…
Το μάτι του (Α) αγρίεψε, αλλά η σκέψη να εκσφενδονίσει κάποιο αντικείμενο αποσύρθηκε γρήγορα. Ο (Β) είχε εξαφανιστεί από το δωμάτιο, προτού καλά-καλά ακουστεί ο χρονικός προσδιορισμός που παρέπεμπε στο σωτήριο 2060.
*Πηγή: prin.gr
