Κουράγιο παλικάρια, κουράγιο… «Σκάει μύτη» η νίκη, η δικαίωση, το τέλος των βασάνων (ό,τι προτιμάτε). Τι; Όχι, δεν σας διέφυγε κάτι. Ισχύουν όσα μάθατε. Τίποτε δεν «πήρε» στο περασμένο Eurogroup η κυβέρνηση – κι ας τα δίνει όλα. Ακόμη αναζητά ψιχία παραχώρησης για το χρέος, αλλά δεν… Μην ξεγελιέστε, όμως. Λυτρωνόμαστε. Διότι ο Σόιμπλε απομονώθηκε! Δεν μάθατε πώς «τον περιποιήθηκαν» οι γερμανικές εφημερίδες «Tageszeitung», «Süddeutsche Zeitung», «Welt», η γαλλική «Monde» και η ισπανική «País». Άρα; Φως – φανάρι. «Νικάμε»…
Να’ το, λοιπόν, το νέο κυβερνητικό «θεώρημα»: Δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία οι διαδοχικές, εξωφρενικές αποφάσεις για την περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής μας. Ξεχάστε, προς στιγμή, το αφορολόγητο, τις δεσμεύσεις για επιτροπεία διαρκείας. Ομοίως και τις νέες μειώσεις συντάξεων που θα πλήξουν 1,1 εκατομμύριο απόμαχους το 2019 (ίσως να εκληφθούν και ως λογικός «φόρος μακροζωίας» για όσους ηλικιωμένους μαθαίνουν ποιες περικοπές καταφθάνουν, αλλά δεν θα «φύγουν», έως τότε, από εμφράγματα ή εγκεφαλικά).
Το βασικό, βρε κουτά, είναι πως ο Σόιμπλε απομονώνεται… Αλήθεια, πώς και δεν τροποποίησε ακόμη ο Ευκλείδης την παραβολή του; Έβαλε ένα τσουβάλι γκολ η Μπάγερν Μονάχου στον Πανελευσινιακό, αλλά να, δείτε πόσα διεθνή αθλητικά μέσα ενημέρωσης έψεξαν την βαυαρική ομάδα για το σκληρό παιχνίδι της…
Απύθμενος παραλογισμός. Να σε παραδίδουν για δημόσια εκτέλεση και να σου ζητούν να παρηγορηθείς, βλέποντας ότι πάνω στο δήμιο πέφτουν τρία «ξινισμένα» βλέμματα και πέντε γκριμάτσες αποδοκιμασίας.
Κάποτε ήταν «η αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη» ο φαντασιακή προοπτική για τη σωτηρία μας, εν αναμονή της οποίας θα έπρεπε να κάνουμε υπομονή (διότι, «δεν υπήρχε άλλη λύση»). Τώρα που η «αλλαγή της Ευρώπης σε προοδευτική κατεύθυνση» φαντάζει τόσο «ρεαλιστική», όσο και το ενδεχόμενο να αγωνιστεί σε δυο- τρία χρόνια ο Πανελευσινιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ, οι «ελπίδες» εναποτίθενται σε μερικά άρθρα του διεθνούς Τύπου. Δεν τη λες και αμελητέα τέτοια έκπτωση…
Έπειτα από την ολέθρια συμφωνία του Ιουλίου 2015, τι ήταν αυτό που υποτίθεται ότι θα μας επέτρεπε να ανασάνουμε, έστω και αιωρούμενοι στην αγχόνη του 3ου μνημονίου; Πέρα από τις φούσκες για «παράλληλα προγράμματα», αποκούμπι μας θα ήταν η συμπαράσταση Ευρωπαίων πολιτών που εκφράστηκε με το «This Is A Coup». Η προσδοκία πως αυτό, κάπως, κάτι θα επηρέαζε. Σήμερα συμβαίνει ακριβώς ό,τι είχε προδιαγραφεί με την άνευ όρων παράδοση του 2015: Οι προσδοκίες «επενδύονται» σε λίγα άρθρα. Αλλά και στα – άνευ αντικρίσματος- οικτίρμονα κτυπήματα, τα οποία ρίχνουν στην πλάτη κυβερνητικών στελεχών οι ίδιοι οι θεσμικοί Προκρούστες που τεμαχίζουν τις ζωές μας.
Είναι απίστευτο τι προβάλλει η κυβέρνηση ως προπομπό «καλών νέων», κατά καιρούς. Πριν από τη φεβρουαριανή συνεδρίαση του Eurogroup, σχεδόν κληθήκαμε να πανηγυρίσουμε προκαταβολικά. Ο λόγος; Ένα μπαράζ «καλών δηλώσεων», όχι μόνο στελεχών του SPD, αλλά και Χριστιανοδημοκρατών. Πχ ο Γκίντερ Έτινγκερ αναγνώρισε ότι οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται σε οριακό σημείο, προτού πλέξει το εγκώμιο στον Αλ. Τσίπρα, υπό τον οποίο «έγιναν περισσότερες μεταρρυθμίσεις παρά ποτέ, στον προϋπολογισμό, την αγορά εργασίας και τις συντάξεις». Στην Ελλάδα επιβλήθηκε υπερβολική δόση λιτότητας, έλεγε τις ημέρες εκείνες και ο καθηγητής οικονομίας Πέτερ Μπόφινγκερ, μέλος της λεγόμενης Επιτροπής Σοφών της γερμανικής κυβέρνησης.
Και μετά έγινε το Eurogroup… Και πήγαν στο βρόντο «συμπάθειες» και παραδοχές. Νέα, αφόρητα μέτρα λιτότητας – ύφεσης. Και τώρα; Τώρα, λέει, απομονώνεται ο Σόιμπλε, αλλά υπάρχει μια μικρή… τεχνική «λεπτομέρεια»: Το αντίτιμο για τη φρικτή απομόνωσή του είναι ότι «περνάει» η γραμμή του.
Κατά τα άλλα, βεβαίως, ο Σόιμπλε απομονώνεται και… από τον εαυτό του, εάν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιες σποραδικές, «μαλακές» δηλώσεις του, εδώ έχουν προβληθεί ως προάγγελος θετικών εξελίξεων. Αφήστε που και η πρόσφατη αποστροφή του περί «αξιόλογης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας» της Αθήνας θα είχε επισύρει, εδώ, εκτιμήσεις του τύπου «αναγκάζεται να αναδιπλωθεί», εάν δεν είχε συνοδευτεί από το «καμία ελάφρυνση χρέους πριν από το 2018».
Υπό αυτές τις συνθήκες, η «επικοινωνιακή γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται απέραντος αχταρμάς. Εφ’ όλης της ύλης. Πλάι στον «ανεπιθύμητο αλλά αναπόφευκτο» δρόμο των μνημονίων, ξεπροβάλλει και ο… δρόμος – σύνδρομο Νάσου Αθανασίου. Του βουλευτή που, μη έχοντας «αριστερές Ερινύες» να τον καταδιώκουν, κοινοποίησε προ ολίγων εβδομάδων τη χαρά και υπερηφάνεια του: «Μία τομή είναι στους συνταξιούχους, μειώνεται η συνταξιοδοτική δαπάνη, η άλλη τομή είναι στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Αυτές τις δυο μεταρρυθμίσεις μόνο ο Τσίπρας θα μπορούσε να τις κάνει, τέλος!».
Τέλος δεν έχουν, όμως, τα μπερδέματα. Μέχρι πρότινος στελέχη και ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ότι τη γερμανική ανελαστικότητα στις διαπραγματεύσεις υπαγόρευε ο στόχος – πόθος να ανατραπεί η κυβέρνηση Τσίπρα. Εσχάτως, όμως, φίλα προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ αναλυτές σημειώνουν ότι κακώς δείχνουν τόση χαιρεκακία για το Eurogroup της 22ης του μήνα τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης, διότι τα ίδια θα πάθαιναν και αυτά, εάν κυβερνούσαν.
Η πρώτη εκδοχή – γραμμή ασφαλώς απευθύνεται στον «κομματικό πατριωτισμό», εντός των τειχών, άντε και σε όποιους ακόμη θεωρούν ότι στην Ελλάδα εξελίσσεται ένα «αριστερό πείραμα», που για να επιζήσει από τις νάρκες των διεθνών εχθρών του, πρέπει να αποδεχθεί τους όρους τους (αλλά παραμένοντας «αριστερό», μυστηριωδώς…). Η δεύτερη εκδοχή – γραμμή απευθύνεται σε όσους τείνουν, υπό το βάρος της προπαγάνδας των «φιλελέδων», να πιστέψουν ότι η ελληνική κοινωνία πληρώνει «τις μαγκιές» και τα «αντάρτικα» του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι την υποχώρησή του. Κατανοητή η ανάγκη αμφοτέρων των γραμμών, αλλά, τι να κάνουμε, η μία αναιρεί την άλλη.
Το ΔΝΤ ήταν ο «στόχος» που «επιβεβαίωνε» τα μαχητικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης, αλλά η παρουσία του έγινε όρος εκ των ων ουκ άνευ για τη σταθερότητα, της σταθερότητας, ώ σταθερότητα. «Κάλλιο ο ESM σε ρόλο ΔΝΤ, παρά το ΔΝΤ» έλεγαν κυβερνητικά στελέχη, στον απόηχο της σχετικής δήλωσης Σόιμπλε. Διότι στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» όλα είναι καλύτερα. Το θυμάστε;
Ε, να τώρα το έγγραφο του ESM, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί ελάφρυνση χρέους, εάν «πιάνει» πρωτογενές πλεόνασμα τουλάχιστον 3% του ΑΕΠ, την επόμενη… εικοσαετία. Και τι να πεις τώρα στους «οικονομικούς χασάπηδες» αυτού του είδους; Ότι είναι κωμικοτραγικό να παραλληλίζουν τις δυνατότητες της ρημαγμένης Ελλάδας του 2017 με εκείνες της… Φινλανδίας του 1998;
Θα μπορούσε, είναι αλήθεια, να το πει αυτό κάποιος κυβερνητικός παράγοντας. Εικάζουμε, όμως, την πιθανή απάντηση: «Μα ο δικός σας πρωθυπουργός λέει πως έρχεται επενδυτικό τσουνάμι. Αφού αυτά τα καλά προβλέπει, γιατί τα πλεονάσματα του 3% θα είναι ματωμένα; Από τα έσοδα που θα φέρει η… τσουναμιαία αναπτυξιακή ανάταση θα προέλθουν».
Το πολύ «success story» γίνεται μπούμερανγκ, το βίωσαν και οι Σαμαροβενιζέλοι. Όσο για τα δραματικά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, είπαμε, κουράγιο. Ο Σόιμπλε «απομονώνεται», τα καλά θα τα δούμε αργότερα. Μπορεί και κατά το 2060… Έως τότε, να το λέτε κάθε βράδυ, πριν κοιμηθείτε, σαν προσευχή: «Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, προτιμότερος. Δεν υπήρχε, γαμώ το αφορολόγητό μου, μέσα…».
*Πηγή: Εφημερίδα “Πριν”, Κυριακή 28 Μαΐου 2017.
