«Κορίτσια ο Στόλος!» Η ιμπεριαλιστική Ελλάδα απειλεί το Αιγαίο!

Στις 7 Μαρτίου, ο αμερικανός πρέσβης  Geoffrey Pyatt, επισκέφθηκε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Πέρα από κάθε τυπικό (και ουσιαστικό) πλαίσιο, δεν συναντήθηκε με τον Υπουργό Άμυνας, αλλά με τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη.  Θέμα της επίσκεψης το περιστατικό της σύλληψης των δύο ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο.

Είναι τέτοια η ενσωμάτωση του «αυτονόητου ραγιαδισμού» στη χώρα μας, ώστε ειδήσεις όπως αυτή δεν προξενούν καμία εντύπωση. Σχεδόν σε  κανένα πολιτικό φάσμα, πλέον. Δυστυχώς.

Ρητορικό ερώτημα: σε ποια άλλη χώρα του κόσμου, πρεσβευτής άλλης χώρας, παρακάμπτει την πολιτική ηγεσία και συναντιέται απ ευθείας με τη στρατιωτική ηγεσία;

Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου πρεσβευτής άλλης χώρας επισκέπτεται τρίτη χώρα, ώστε να διαμεσολαβήσει σε διένεξη μεταξύ των δύο χωρών. (Και αναφερόμαστε εδώ στο επίσης εξωφρενικό περιστατικό της επίσκεψης του Geoffrey Pyatt στην Άγκυρα, λίγα 24ωρα μετά τον εμβολισμό σκάφους του ελληνικού λιμενικού από τουρκική ακταιωρό στα Ίμια).

(Μικρή παρατήρηση: εδώ δε μιλάμε για «μυστική διπλωματία». Μιλάμε για «επίσημες» κινήσεις).

Στην «ιμπεριαλιστική» Ελλάδα λοιπόν, ο αμερικανός πρέσβης λειτουργεί ως ανθύπατος, ενώ η ελληνική αριστερά συνεχίζει να ομφαλοσκοπεί για το τι συμβαίνει στο Αιγαίο.

Στο παράλληλο σύμπαν (της πραγματικότητας) , όλο το ακροδεξιό «We love NATO» lobby,  βιώνει μεταεφυλιοπολεμικούς οργασμούς με τις κινήσεις αυτές, ως δείγμα ότι «οι αμερικανοί πλέον μιλάνε απ ευθείας με το στρατό». Και, ναι, ίσως και να έχουν δίκαιο.

Την ίδια στιγμή το αμερικανικό αεροπλανοφόρο IwoJima με δύναμη 2.500 πεζοναυτών, καθώς και όλη τη συνοδείας του, έρχεται να «συνοδεύσει» τα γεωτρύπανα της Αμερικανικής Exxon Mobil.

«Ιμπεριαλιστική Ελλάδα», «υπερεθνικές ελίτ», «παγκοσμιοποίηση», «ύστερος καπιταλισμός». Με αυτά τα ιδεολογικά εργαλεία να λειτουργούν  ως παραμορφωτικοί καθρέφτες της πραγματικότητας, η ελληνική αριστερά θα σταθεί απέναντι στη κρίσιμη και αντιφατική  περίοδο που έρχεται;

Σε περιόδους όπως αυτές τα «καθαρά και γωνιασμένα» σχήματα, δίνουν τη θέση τους στη πραγματική πολιτική .

Ποιος είναι ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης μεταξύ της ελληνικής αστικής τάξης κα της αντίστοιχης τουρκικής σήμερα; Πως εξελίχθηκε διαχρονικά (1922, 1974, 2018); Και πως αυτός ο συσχετισμός θα βαρύνει στις όποιες εξελίξεις;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αστικής τάξης και ποια της αντίστοιχης τουρκικής; Είναι τα ίδια; Και πως αυτά τα χαρακτηριστικά καθορίζουν και θα καθορίσουν τις εξελίξεις, μεσοπρόθεσμακαι –το κυριότερο- μακροπρόθεσμα, όταν θα τελειώσουν οι «ελιγμοί» και θα γίνει το μεγάλο Deal;

Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος των ΗΠΑ στη περιοχή και πως αυτός μπορεί να αμφισβητηθεί από τη πλευρά των λαϊκών συμφερόντων στη πράξη;

Αυτά είναι τα τρία βασικά ερωτήματα που οφείλει να απαντήσει η αριστερά στη χώρα μας! Αν θέλει να σηκώσει το «γάντι των καιρών» και να μπει στο προσκήνιο της ιστορίας.

Και να διαμορφώσει ένα ρεαλιστικό, εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στο συνολικό ΝΑΤΟικό σχέδιο για τη περιοχή. Που μέρος του και μόνο είναι οι εξελίξεις στο Αιγαίο.

Αλλιώς υπάρχει και η εύκολη λύση: Να καταφύγουμε στον αιώνιο Λένιν (ποιόν όμως από όλους;), στις θέσεις του κομμουνιστικού κινήματος για τον Παγκόσμιο (ή τον Β, γιατί όχι; ), στο γράμμα του Ζαχαριάδη (το πρώτο μόνο ή και τα υπόλοιπα;), τα κείμενα του Πουλιόπουλου, την ομιλία του Άρη στη Λαμία και ούτω καθ εξής.

Να καταφεύγουμε σε «πύθειες» θέσεις («θα πολεμήσουμε τον εισβολέα , αλλά θα ανατρέψουμε και την αστική τάξη») ή και σε πιο καθαρές «πατριωτικές» ή «ταξικές» (χωρίς βεβαίως να παίρνουμε και τα οργανωτικά μέτρα, και ότι αυτό συνεπάγεται, για να τις πραγματοποιήσουμε όταν απαιτηθεί).

Χάθηκε η ευκαιρία με τα Μνημόνια. Τώρα όμως η συγκυρία είναι διαφορετική.  Γιατί στην χώρα μας η αριστερά, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών  του ελληνικού καπιταλισμού, ήταν σε περιόδους «εθνικών» και όχι «οικονομικών» κρίσεων που κέρδισε πλειοψηφικά στρώματα και αμφισβήτησε το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας.

Εκτός και εάν-τελικά- δε μας ενδιαφέρει αυτό.