Συνήθως οι οδηγοί διηγούνται εξωφρενικές ιστορίες από όντως εξωφρενικά γεγονότα που συμβαίνουν στους δρόμους. Συχνά διανθίζουν αυτές τις ιστορίες με παραμέτρους που τις κάνουν ακόμα πιο δραματικές, όπως άλλωστε κάνουν και οι κυνηγοί.
Η οδηγική ιστορία που θα σας διηγηθώ σήμερα δεν είναι καθόλου εξωφρενική, αλλά αντιθέτως πολύ συνηθισμένη. Δεν διαθέτει σασπένς, αιφνίδιες ανατροπές, παράδοξες παρεμβολές και τραγικό φινάλε ή αλλόκοτα αίσιο, αν στο μεταξύ έχει παρέμβει ο από μηχανής θεός.
Η ροή στη Βουλιαγμένης είναι ήσυχη, στις συνηθισμένες ταχύτητες, ουδείς παλαβός κάνει επικίνδυνους ελιγμούς – όλα βαίνουν καλώς. Μπροστά από μένα και το δικό μου αυτοκίνητο κινείται ένα σεντάν, μπροστά από το σεντάν ανοίγεται μια διασταύρωση, την οποίαν ξαφνικά διασχίζει ένα μηχανάκι, το οποίο τη γλυτώνει από το σεντάν για κλάσματα δευτερολέπτου, διότι το σεντάν δεν φρενάρισε!
Είναι βέβαιον ότι το μηχανάκι είχε άδικο – διέσχισε τον δρόμο χωρίς να έχει προτεραιότητα, χωρίς να ελέγξει και να υπολογίσει την ταχύτητα των αυτοκινήτων που έρχονταν καταπάνω του, παίρνοντας ένα ρίσκο παράλογο και ηλίθιο.
«Δυστυχώς» το σεντάν μπροστά μου δεν πρόλαβε να πετύχει τον μηχανάκια, αφήνοντάς τον να σκοτωθεί μια άλλη μέρα. Βεβαίως προσπάθησε, αυτό του το αναγνωρίζω, προσπάθησε όσο καλύτερα μπορούσε διότι η οδηγάρα του σεντάν δεν φρενάρισε. Το τετράποδο που οδηγούσε το τετράτροχο δεν φρενάρισε, ώστε να δώσει στον μηχανάκια την ανάσα που χρειαζόταν για να ξεφύγει τον θανάσιμο κίνδυνο, αλλά
αντιθέτως συνέχισε ατάραχο, διότι είχε δίκιο. Αν δηλαδή σκότωνε τον μηχανάκια θα τον είχε σκοτώσει με το δίκιο του. Αυτή η συνομοταξία των οδηγών κυριαρχεί όλο και πιο πολύ στους δρόμους. Επιθετικοί, με το δίκιο τους, αγενείς, θρασείς, εγκληματικοί, εφ’ όσον έχουν δίκιο ρισκάρουν το δυστύχημα και εν πολλοίς τον φόνο. Ανίκανοι
να προφυλάξουν τους άλλους απ’ το δικό τους έστω σφάλμα, είναι πανέτοιμοι να τους τιμωρήσουν, ακόμα κι αν οι ίδιοι, αυτοί οι τιμωροί εκ του προχείρου, πάθουν επίσης ζημιά (με ένα τρακάρισμα ή οτιδήποτε άλλο). Για
το ενδεχόμενο στην μπούκα αυτών των τετράποδων να βρεθεί ένα παιδάκι, ένας ηλικιωμένος, ένας ανάπηρος, ας μη γίνεται λόγος! θα τον φάνε λάχανο, πάντα με το δίκιο τους. Η συνετή οδήγηση, η υποχωρητική, η προσεχτική, εκείνη που επικεντρώνει στην πρόληψη του κακού, αποτελεί για αυτούς τους ηττημένους terra incognita. Διότι για ηττημένους πρόκειται. Από εκείνους που έχουν παραδεχθεί την ήττα τους βαθιά μέσα τους και βγάζουν πικρία, μισανθρωπία, εκδικητικότητα. Αυτοί, οι οποιασδήποτε ήττας υπόδουλοι, σε συνδυασμό με τους βλάκες αποτελούν την πιο επικίνδυνη μάστιγα στους δρόμους των πόλεων και της επικράτειας.
Είναι αλήθεια ότι η κρίση έχει επιδεινώσει την οδηγική συμπεριφορά των Ελλήνων. Αυτό το διαπιστώνει ο καθένας. Άνθρωποι εκνευρισμένοι, απορροφημένοι με τα προβλήματά τους, θυμωμένοι, οδηγούν με τρόπο αψύ, διεκδικώντας τον καβγά, τις βρισιές και εν τέλει το δυστύχημα. Όμως η κορωνίς του φαινομένου είναι εκείνοι που όταν σε μια φάση έχουν δίκιο, θέλουν να διδάξουν αυτό το δίκιο διά του θανάτου.
Το μόνον καλό σ’ αυτήν την υπόθεση είναι το ότι οι τύποι αυτοί είναι ευδιάκριτοι, αν όταν οδηγείτε προσέχετε γύρω σας πώς οδηγούν οι άλλοι. Έτσι, δύσκολα θα σας αιφνιδιάσει το δίκιο τους, οδηγώντας κι εσείς με τέτοιο τρόπο, που να μην το έχουν. Η τήρηση του ΚΟΚ με ευγένεια και ευστροφία, θα σας γλιτώσει απ’ αυτούς που τηρούν τον ΚΟΚ με επιθετικότητα και θανατηφόρα αποτελέσματα…
*Πηγή: pontiki.gr
