Εδώ και ένα χρόνο, ένα σύνολο ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων περιορίζεται ή και καταργείται, χάριν της υποτιθέμενης σωτηρίας της δημόσιας υγείας μέσω των γνωστών τυφλών και καθολικά αποτυχημένων πολιτικών του κλεισίματος τομέων της κοινωνικής ζωής.
Προκύπτει πλέον από το αποτέλεσμα, ότι αυτή η «υγειονομική» πολιτική, που εφαρμόζει η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Δημοσίας Τάξης, έχει διαλύσει την κοινωνία, την οικονομία την ψυχική (αλλά και σωματική) υγεία του πληθυσμού και ιδιαίτερα της νεολαίας.
Τώρα που τα φούμαρα του εμπορίου ελπίδας, των συγκεκριμένων εμβολίων που επέλεξε η Ε.Ε. καταρρέουν, είναι πια προφανές, ότι αντί των τυφλών πολιτικών καταστροφής, πρέπει να επιλεγεί μια εντελώς διαφορετική στρατηγική, που θα στηρίζεται : σε εθελοντικά μαζικά τεστ ώστε να βρίσκονται άμεσα οι φορείς, άρα σε όλο τον πληθυσμό, σε σημαντική βελτίωση των συγκοινωνιών, σε ελέγχους στους μαζικούς χώρους δουλειάς, σε αγορά εμβολίων από Ρωσία και Κίνα, σε προώθηση και χρήση βασικών φαρμάκων, σε ειδική προστασία των ευπαθών ομάδων, σε δημιουργία ισχυρής πρωτοβάθμιας αλλά και νοσοκομειακής υγείας, σε προσλήψεις εκπαιδευτικών κλπ…….
Αντί για όλα αυτά, ακολουθείται μια συγκεκριμένη αστυνομική πολιτική, που υψώνει σε δεύτερη δύναμη, όλες τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, που εξυπηρετεί άλλους λόγους, πολιτικές ατζέντες και οικονομικά συμφέροντα, που βέβαια δεν είναι του παρόντος άρθρου. Υποτίθεται ότι αυτή η πολιτική στηρίζεται στην «επιστήμη», όμως τι να κάνουμε, σε αυτή την «επιστήμη» δεν συμφωνούν όλοι οι επιστήμονες. Ιδιαίτερα στο ζήτημα της εκπαίδευσης, όπου τα όλα τα στοιχεία και οι μετρήσεις από το εξωτερικό δείχνουν, ότι αν δεν είναι τελείως, σίγουρα είναι η πιο ακίνδυνη δραστηριότητα.
Το σύνολο των μέτρων είναι πέραν των ορίων του Συντάγματος, γιατί καταλύονται θεμελιώδη δικαιώματα. Αλλά και αλλιώς να δούμε το ζήτημα, ότι δηλαδή πρέπει να προστατευτεί η υγεία, και να περιοριστούν έτσι άλλα δικαιώματα, τότε θα έπρεπε οι όποιο περιορισμοί να έχουν την αρχή της αναλογικότητας. Γιατί π.χ. τα πανεπιστήμια (το δικαίωμα στην εκπαίδευση) να είναι ένα χρόνο κλειστά ; τα σχολεία συνολικά πέντε-έξι μήνες; Και κάποιες άλλες δραστηριότητες ή καθόλου ή πολύ λιγότερο;
Γιατί Διώκονται οι οργανωτές των διαδηλώσεων και όχι οι οργανωτές των Θεοφανείων; Δεν υποστηρίζω φυσικά με τίποτε το δεύτερο, αλλά το αναφέρω για να δείξω την διάκριση που κάνει το κράτος και την απουσία αναλογικότητας που διέπει τους «περιορισμούς».
Όμως πλέον με την απόφαση να μείνουν τα μισά Λύκεια της χώρας κλειστά, έχουμε την συνέχεια της εγκληματικής πολιτικής φυλάκισης της νεολαίας, την άρνηση σε αυτούς τους νέους, του δημόσιου και ζωντανού χώρου του σχολείου και την συνέχιση της υποβάθμισης της εκπαίδευσή τους μέσω της εικονικής τηλε «εκπαίδευσης».
Όμως δεν είναι μόνο αυτό, αλλά ουσιαστικά καταργείται η ουσιαστική αρχή της ισότητας του 4.2 του Συντάγματος, όπου Oι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Εδώ πραγματικά, καταλύεται η ισότητα για το δικαίωμα στην εκπαίδευση των μισών μαθητών της χώρας. Ακόμη και αν κανείς ισχυριστεί ότι η τηλέ «εκπαίδευση» είναι κάποιας μορφής παιδεία, σίγουρα θα δεχτεί, ότι δεν αντικαθιστά την διά ζώσης. Δημιουργείται λοιπόν μία τεράστια ανισότητα παρά το Σύνταγμα. Όπως και η ίδια η τηλεκπαίδευση, λόγω της μη ισότιμης πρόσβασης στην τεχνολογία, δημιουργεί από μόνη της εκπαιδευτικές ανισότητες τόσο στη μάθηση, όσο και στην πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση και φυσικά και στην ολοκλήρωση των σπουδών σε όλες τις βαθμίδες.
Η ανισότητα με την απόφαση για κλειστά Λύκεια θεσμοθετείται για τους μαθητές Λυκείου και περισσότερο για τους υποψήφιους των Πανελλαδικών εξετάσεων, όπου πλέον μιλάμε για υποψήφιους τουλάχιστον δύο κατηγοριών.
Συνεπώς πρέπει αμέσως να ανοίξουν όλα τα Λύκεια της χώρας. Και αν δεν τα ανοίξει το Υπουργείο και η κυβέρνηση, πρέπει να ανοίξουν μέσω της εφαρμογής της Συνταγματικής Νομοθεσίας ώστε να προστατευτεί το ίσο δικαίωμα των Ελλήνων και των Ελληνίδων στην Εκπαίδευση.
Όπως και συνολικά πρέπει να ανοίξουν αμέσως όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης και αυτό πρέπει να είναι η κοινωνική προτεραιότητα. Δεν μπορούμε να στερήσουμε από μια γενιά, την ζωή, τον δημόσιο χώρο, την παιδεία, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, και να την οδηγήσουμε στην εγκατάλειψη των σπουδών, στην κατάθλιψη, στη μοναξιά και στα ψυχοφάρμακα.
«Όπου όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος, εκεί αναδύεται και η σώζουσα ισχύς». Η ατζέντα της κυβέρνησης για δημιουργία αστυνομικού κράτους, οι πολιτικές βίαιης ιδιωτικοποίησης στην δημόσια εκπαίδευση και έντασης των ανισοτήτων, εμπεδώνει την αίσθηση της αδικίας σε όλο και μεγαλύτερο τμήμα των νέων και φυσικά δημιουργεί την αντίρροπη δύναμη που, θα τους οδηγήσει να σπάσουν την μοναξιά τους και τις αλυσίδες τους, μέσα από την ομορφιά του συλλογικού αγώνα και της διαδήλωσης.
Κωνσταντίνος Παπουλής, (εκπαιδευτικός, πρώην πρόεδρος της Δ. ΕΛΜΕ, Αν. Αττικής.)
