Όταν μπερδεύεις τον Κεϋνσιανισμό με τη Μαρία Αντουανέτα, κάποιος έχει πρόβλημα και αυτός, δεν είναι αυτός που το επιβάλλει αλλά αυτός που το υπόκειται.
Το δίλημμα στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης, Καραμανλής ή τανκς.
Στις εκλογές δεν ψηφίζεις οπαδικά αλλά συνετά, με ωριμότητα, συνέπεια και αυτοεκτίμηση.
Το κόμμα που ψηφίζεις να διαχειριστεί τις τύχες και το μέλλον της χώρας και της οικογένειάς σου, δε το επιλέγεις με βάση τον αυτοπροσδιορισμό του και το αφηγηματικό ιδεολογικό του υπόβαθρο και παρελθόν, ούτε με βάση την εικόνα του αρχηγού του, τις προσωπικές φιλίες, το προσωπικό συμφέρον και γενικά υποκειμενικούς παράγοντες η όρους καφενειακού η οπαδικού τύπου.
Το ψηφίζεις για να κυβερνήσει δίκαια, ηθικά, με τόλμη, να προχωρήσει σε τομές, ρήξεις και συγκρούσεις με κατεστημένα που εισχωρούν και διαβρώνουν κυβερνήσεις και γενικά εξουσίες, όπως για παράδειγμα η δικαστική, η εξουσία των ΜΜΕ και γενικά το ψηφίζεις και του δίνει την εντολή, με σκοπό να αλλάξει δεδομένα και παθογένειες που αποτελούν καρκίνο και γάγγραινα στη χώρα και όχι να αφομοιωθεί απόλυτα και να ταυτιστεί με τη διαπλοκή και το σύστημα που συντηρεί διαχρονικά όλα αυτά.
Το ψηφίζεις για να υπερασπιστεί και όχι να διαλύσει και να αφανίσει τη χώρα και το λαό, διαφορετικά αποτελείς κίνδυνο, είσαι συνυπεύθυνος και συνένοχος διαπράττοντας το αδίκημα του ”φόνου από αμέλεια και ηλιθιότητα” χωρίς δόλο αλλά και χωρίς ελαφρυντικά.
Στη περίπτωση της χώρας μας, κάτι τέτοιο αποτελεί πολυτέλεια και αφήγημα, μιας και όλο το πολιτικό σύστημα με εξαίρεση μια μειοψηφία που έχει απομονωθεί και γραφικοποιηθεί από την πλειοψηφία που ορίζει την ατζέντα, ακολουθεί κατά γράμμα με απόλυτη υποτέλεια, εθελοδουλία, θρησκευτική ευλάβεια και απόλυτη προσήλωση τις εντολές των Βρυξελλών, των τραπεζιτών και των αγορών που ”ακούν τα νταούλια του Τσίπρα” και ξελιγώνονται στα γέλια.
Καμία απολύτως διαφορά δεν έχουν στο κομμάτι των καταστροφικών για τον τόπο και κοινωνιοκτόνων πολιτικών που καλούνται να επιβάλουν από τους εντολείς τους προκειμένου να υλοποιηθεί στο απόλυτο η εθνική και κοινωνική εκκαθάριση που επιθυμούν και θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο γα την απόλυτη υποταγή και παράδοση στους βαρβάρους.
Και το κάνουν με απόλυτη συνείδηση και συναίσθηση των επιπτώσεων που αυτές έχουν στον τόπο και την κοινωνία.
Η μόνη ουσιαστική διαφορά τους, έγκειται στο ποιος θα διαχειριστεί την εξουσία και πως θα μοιραστούν τα επιδόματα πείνας στις κοινωνικές ομάδες που οι ίδιοι φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν και που αποτελούν ένα απειροελάχιστο κομμάτι των πλεονασμάτων αίματος που προέρχονται από την σφαγή των αμνών.
Στη περίπτωση Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι ο τύπος που προσπαθεί να ταυτιστεί σαν εικόνα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, έχει μπερδέψει το ”πολιτικό μοντέλο του Κεϋνσιανισμού” που σκοπό έχει την πρόοδο της οικονομίας μιας χώρας με την παράλληλη στήριξη των κοινωνικών ομάδων με χαμηλά εισοδήματα (και όχι με την απόλυτη φτωχοποίηση, την μεσαιωνοποίηση και την γαλεροποίηση της κοινωνίας και της εργατικής τάξης όπως στη χώρα μας) με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που έδιναν οι ”πολιτισμένοι στους ιθαγενείς προκειμένου να τους κατευνάσουν, να τους παραπλανήσουν και τελικά να τους εξαπατήσουν να τους λεηλατήσουν και να επικυριαρχήσουν στα μέρη τους.
Στη δε περίπτωση ΝΔ – Μητσοτάκη, τα πράγματα είναι πιο απλά αφού τουλάχιστον πολιτικά και ιδεολογικά, είναι έντιμοι και περισσότερο ειλικρινείς, χωρίς συμπτώματα ”αυταπάτης και συνθηκολόγησης” με όσα διαδραματίζονται αλλά με απόλυτη ταύτιση και ”πατρότητα” με τις κατευθυνόμενες από το διευθυντήριο των Βρυξελλών πολιτικές που καλούνται ενίοτε να υπερασπιστούν και να εφαρμόσουν.
Όταν λοιπόν μπερδεύεις τον Κεϋνσιανισμό με τη Μαρία Αντουανέτα, κάποιος έχει πρόβλημα και αυτός, δεν είναι αυτός που το επιβάλλει αλλά αυτός που το υπόκειται.
Το δίλημμα που προκύπτει λοιπόν από όλα αυτά δεν είναι το Καραμανλής ή τανκς, αλλά το απόλυτα ρεαλιστικό και διαχρονικό…
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ
