Η μεγάλη συμμετοχή στις κάλπες της κεντροαριστεράς σηματοδοτεί και τη μεγάλη αγωνία άλλοτε ισχυρών τοπικών και κλαδικών ομάδων επιρροής να υπάρξει ένα μεταρρυθμιστικό new deal που δεν θα τους αποκλείει.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα ανέκδοτα όπως ότι ο… Ζορό Ψωμιάδης προσήλθε στις κεντροαριστερές κάλπες συνεισφέροντας στην “ανανέωση” ή την “επανεκκίνηση” ή τον “επαναπροσανατολισμό” ενός νέου φορέα που δεν είναι και τόσο νέος και για την ώρα δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του.
Και ας αρχίσουμε να βλέπουμε την ουσία: η ψήφος όσων έφτασαν στις κάλπες και ιδίως όσων δήλωσαν ότι θέλουν να συμμετέχουν και στο μέλλον στις διαδικασίες του φορέα, καταγράφεται πρώτα απ’ όλα σαν “όχι” στους “νεοκεντρώους” και τους “ακροκεντρώους”, δηλαδή στον Καμίνη και τον Θεοδωράκη.
Με άλλα λόγια, αποδείχτηκε -παρά τα όσα λέγονταν και γράφονταν- ότι δεν ήταν ελκτικές υποψηφιότητες και δεν αφορούσαν παρά μικρό (πραγματικό) τμήμα του χώρου, καθώς υποστηρίχτηκαν κυρίως από τμήματα της ελίτ, καναπεδάτους ψηφοφόρους, και κάποιους ευαίσθητους στην ακροκεντρώα ρητορική “ανεξάρτητους φιλελεύθερους” σαν τον Στέφανο Μάνο.
Αφού λύθηκε αυτό το πρώτο ζήτημα και έγινε σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι είναι κυρίως ο κλασικός πασοκικός κόσμος αυτός που στηρίζει το φορέα της κεντροαριστεράς, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε ότι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ζητήματα είναι ανοιχτά: Σε ποιο πλαίσιο θα κινηθεί, με ποιον/ποιους θα συνεργαστεί, εάν θα είναι και θα λειτουργήσει ως ενιαίο κόμμα ή εάν θα δημιουργηθεί πολυτασικός φορέας.
Όταν αναφερόμαστε βέβαια σε “κλασικό πασοκικό κόσμο” εννοούμε κυρίως εστίες που εδράζονται και έχουν επιρροή τοπικά, σε δήμους, περιφέρειες, κλαδικές οργανώσεις, και οι οποίες υποχρεωτικά αναζητούν συνεργασίες που θα επιτρέπουν τόσο την επιβίωση των μελών τους στις συνθήκες κρίσης όσο και την αναπαραγωγή αυτών καθαυτών των (πελατειακών) δικτύων τοπικής εξουσίας και εν μέρει αντιπροσώπευσης.
Αυτό σημαίνει ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο για την “πολιτική συμμαχιών” του νέου φορέα και βιάζονται όσοι υποστηρίζουν, με την ευκολία της ελαφρότητας, ότι τάχα μου “αποδοκιμάστηκε” κατ’ άλλους η κυβέρνηση και κατ’ άλλους η αξιωματική αντιπολίτευση.
Κι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στις τωρινές (εκλογικές για τον φορέα) συνθήκες, καθώς οι υποψήφιοι για την ηγεσία του κράτησαν επιμελώς κρυμμένα τα χαρτιά τους, τόσο γιατί όλοι τους ήθελαν να ψαρέψουν σε όσο πιο θολά νερά μπορούσαν, όσο και γιατί δεν έχουν ούτε… σκαρίφημα κάποιου σχεδίου για την επόμενη μέρα.
Αλλά ως προς αυτό, μοιάζουν πολύ με τα υπόλοιπα κόμματα του πολιτικού συστήματος.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
**Πηγή: news247.gr
Με άλλα λόγια, αποδείχτηκε -παρά τα όσα λέγονταν και γράφονταν- ότι δεν ήταν ελκτικές υποψηφιότητες και δεν αφορούσαν παρά μικρό (πραγματικό) τμήμα του χώρου, καθώς υποστηρίχτηκαν κυρίως από τμήματα της ελίτ, καναπεδάτους ψηφοφόρους, και κάποιους ευαίσθητους στην ακροκεντρώα ρητορική “ανεξάρτητους φιλελεύθερους” σαν τον Στέφανο Μάνο.
Αφού λύθηκε αυτό το πρώτο ζήτημα και έγινε σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι είναι κυρίως ο κλασικός πασοκικός κόσμος αυτός που στηρίζει το φορέα της κεντροαριστεράς, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε ότι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ζητήματα είναι ανοιχτά: Σε ποιο πλαίσιο θα κινηθεί, με ποιον/ποιους θα συνεργαστεί, εάν θα είναι και θα λειτουργήσει ως ενιαίο κόμμα ή εάν θα δημιουργηθεί πολυτασικός φορέας.
Όταν αναφερόμαστε βέβαια σε “κλασικό πασοκικό κόσμο” εννοούμε κυρίως εστίες που εδράζονται και έχουν επιρροή τοπικά, σε δήμους, περιφέρειες, κλαδικές οργανώσεις, και οι οποίες υποχρεωτικά αναζητούν συνεργασίες που θα επιτρέπουν τόσο την επιβίωση των μελών τους στις συνθήκες κρίσης όσο και την αναπαραγωγή αυτών καθαυτών των (πελατειακών) δικτύων τοπικής εξουσίας και εν μέρει αντιπροσώπευσης.
Αυτό σημαίνει ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο για την “πολιτική συμμαχιών” του νέου φορέα και βιάζονται όσοι υποστηρίζουν, με την ευκολία της ελαφρότητας, ότι τάχα μου “αποδοκιμάστηκε” κατ’ άλλους η κυβέρνηση και κατ’ άλλους η αξιωματική αντιπολίτευση.
Κι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στις τωρινές (εκλογικές για τον φορέα) συνθήκες, καθώς οι υποψήφιοι για την ηγεσία του κράτησαν επιμελώς κρυμμένα τα χαρτιά τους, τόσο γιατί όλοι τους ήθελαν να ψαρέψουν σε όσο πιο θολά νερά μπορούσαν, όσο και γιατί δεν έχουν ούτε… σκαρίφημα κάποιου σχεδίου για την επόμενη μέρα.
Αλλά ως προς αυτό, μοιάζουν πολύ με τα υπόλοιπα κόμματα του πολιτικού συστήματος.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
**Πηγή: news247.gr
