Μόνο τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Δύσης εξυπηρετεί η κλιμάκωση της έντασης σε όλον τον κόσμο, με αιχμή της σχέσης ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ με την Ρωσία.
Σωρεία από προβοκάτσιες και «κατασκευασμένες» υποθέσεις σπίλωσης της Ρωσίας και των συμμάχων της στήνονται στον βωμό της διατήρησης μονοκρατορίας των ΗΠΑ και των ακολούθων της στον πλανήτη.
Εδώ και μερικό καιρό παρακολουθούμε το «γαϊτανάκι» που έχουν στήσει οι χώρες της Δύσης, με πρωτεργάτες, εκτός από τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία και τη Γαλλία και σε ρόλο «ακολούθων» τις υπόλοιπες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα «γαϊτανάκι» από προβοκάτσιες και «κατασκευασμένες» υποθέσεις σπίλωσης κυρίως της Ρωσίας, αλλά και όσων χωρών συμβαίνει να συμμαχούν και να συνεργάζονται στενότερα μαζί της, που αποκλειστικό σκοπό έχει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδυνάμωση ενός διαφαινόμενου εναλλακτικού πόλου επιρροής στα παγκόσμια πράγματα και, φυσικά, την διατήρηση της «μονοκρατορίας» των ΗΠΑ και των ακολούθων της στα γεωπολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά πράγματα του πλανήτη.
Τις περισσότερες η «σκηνοθεσία» των δήθεν «γεγονότων» είναι χοντροκομμένη, όπως πχ στα στημένα προπαγανδιστικά φιλμάκια που γυρίζουν τα διαβόητα «Λευκά Κράνη» για να πείσουν την διεθνή κοινή γνώμη ότι η Ρωσία και ο Σύριος Πρόεδρος Άσαντ χτυπούν με χημικά όπλα τον άμαχο πληθυσμό στη Συρία (σε περιοχές τις οποίες, εντελώς «συμπτωματικά», έλεγχαν την συγκεκριμένη περίοδο τζιχαντιστές δολοφόνοι όλων των αποχρώσεων). Στην περίπτωση των «Λευκών Κρανών», μάλιστα, το θράσος ξεπερνάει κάθε όριο, αφού η χρηματοδοτούμενη από τη Βρετανία οργάνωση (τα μέλη της οποίας το πρωί ήταν μαχητές του ISIS και της Al Nusra και το απόγευμα ντύνονταν «διασώστες ανθρωπιστικής οργάνωσης») τραβάει σε βίντεο όχι μόνο τα σκηνοθετημένα επεισόδια δήθεν «χημικού πολέμου», αλλά και το… «make of» τους, δηλαδή όλη την προετοιμασία για τα γυρίσματα και μάλιστα όλο αυτό το υλικό το εκθέτει «υπερήφανα» και στο Διαδίκτυο!!!
Όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ψευτιά και την υποκρισία των χωρών της Δύσης δεν λήφθηκαν καθόλου υπόψη, όταν οι ΗΠΑ κατέθεσαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που συγκλήθηκε εκτάκτως στις 10 Απριλίου, μία απολύτως προκατειλημμένη και μονομερή πρόταση για δήθεν «διενέργεια έρευνας» στη Συρία περί χρήσης χημικών όπλων, αφού έθετε εξαρχής τη συριακή κυβέρνηση και τη Ρωσία στο «εδώλιο του κατηγορουμένου». Η πρόταση απορρίφθηκε, λόγω του βέτο που άσκησε η Ρωσία και υποστήριξε επίσης η Βολιβία. Απορρίφθηκε, ωστόσο και η πρόταση της Ρωσίας, που προέβλεπε την διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας από εμπειρογνώμονες του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (ΟΑΧΟ), η οποία έλαβε 6 θετικές ψήφους, έναντι 7 αρνητικών και 2 αποχών.
Ακόμη χειρότερη, πάντως, είναι η «σκηνοθεσία» σε υποθέσεις όπως αυτή της «δηλητηρίασης» του Ρώσου πρώην διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του Γιούλιας με νευροτοξική ουσία που, κατά την βρετανική πλευρά, ήταν το αέριο «Novichok» («Πρωτάρης» στα Ρωσικά) ή, κατά την βρετανική και αμερικανική κωδικοποίηση, Α234, το οποίο είχε πρωτοπαραχθεί σε ένα εργαστήριο της τότε ΕΣΣΔ που βρισκόταν στο Ουζμπεκιστάν τη δεκαετία του ‘80. Η πλευρά της Ρωσίας έχει επανειλημμένα διαβεβαιώσει ότι όχι απλώς δεν είχε και δεν έχει καμία πρόσβαση στο εν λόγω εργαστήριο, αλλά και ότι μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ το εργαστήριο περιήλθε στην κυριότητα Αμερικανών «ειδικών», οι οποίοι και το χρησιμοποίησαν με άγνωστο, στους ίδιους και στην διεθνή κοινότητα, τρόπο. Εν παρόδω να αναφέρουμε, ότι ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας που κατασκεύασε το εν λόγω αέριο, ονόματι Βιλ Μιρζαγιάνοβ, 83 ετών σήμερα, ζει από το 1995 στο Πρίνσετον των ΗΠΑ. Τα περαιτέρω σχόλια τα αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη…
Σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις της βρετανικής κυβέρνησης και προσωπικά της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι και του ΥΠ.ΕΞ. Μπόρις Τζόνσον, εξαρχής ήταν «εξαιρετικά πιθανή» («highly likely» ήταν η ακριβής έκφραση στα Αγγλικά) η εμπλοκή της Ρωσίας στην συγκεκριμένη υπόθεση, χωρίς ακόμη να υπάρχει η παραμικρή εργαστηριακή τεκμηρίωση ούτε για την ουσία που χρησιμοποιήθηκε, ούτε για την πιθανή προέλευσή της. Σταδιακά η «εξαιρετική πιθανότητα» μετατράπηκε (πάντα χωρίς στοιχεία) σε «βεβαιότητα» και η βεβαιότητα σε… κυρώσεις κατά της Ρωσίας από σύσσωμες, σχεδόν, τις δυτικές χώρες! Η Ρωσία, πάλι, ακολούθησε μέχρι κεραίας τη μοναδική συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο γραμμή, αφενός ζητώντας από την Βρετανία να απευθυνθεί στον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (ΟΑΧΟ) με αίτημα για την διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας γύρω από την υπόθεση δηλητηρίασης των δύο Ρώσων πολιτών στο Σόλσμπερι της Αγγλίας, αφετέρου προσφέροντας στην Βρετανία τη διαθεσιμότητά της για την από κοινού διαλεύκανση της υπόθεσης. Και στις δύο περιπτώσεις η Μόσχα συνάντησε «κλειστά αυτιά» και παντελή έλλειψη διάθεσης συνεργασίας μαζί της. Ακόμη χειρότερα, συνάντησε το λιγότερο άκομψη αντιμετώπιση τόσο των δίκαιων αιτημάτων της, όσο και των ερωτημάτων που έθεσε προς την βρετανική πλευρά γύρω από την υπόθεση, τα οποία μέχρι τώρα έχουν παραμείνει αναπάντητα.
Η πανηγυρική διάψευση των ισχυρισμών των Τερέζα Μέι και Μπόρις Τζόνσον ήρθε… από εκεί που δεν το περίμεναν: ο Γκάρι Άιτκενχεντ, διευθύνων σύμβουλος του χημικού εργαστηρίου του βρετανικού Στρατού, που εδρεύει στην κωμόπολη Πόρτον Ντάουν (εν παρόδω, σε απόσταση μόλις 12 χλμ. από το Σόλσμπερι και το σημείο όπου, υποτίθεται, δηλητηριάστηκαν πατέρας και κόρη Σκριπάλ) δήλωσε στο βρετανικό κανάλι Sky News, ότι το εργαστήριό του «δεν έχει καταλήξει αν η νευροτοξική ουσία που δηλητηρίασε τους Σκριπάλ παρήχθη στη Ρωσία», ρεζιλεύοντας έτσι δημόσια τη βρετανική κυβέρνηση και τους επηρμένους επικεφαλής της.
Το μέγα θέμα, βεβαίως, είναι ότι χρησιμοποιώντας ως προπαγανδιστικά εργαλεία τέτοιου είδους προβοκάτσιες και με την γκεμπελική λογική του «πες, πες, κάτι θα μείνει», οι χώρες της Δύσης και οι διεθνικοί οργανισμοί που τις ενώνουν (ΝΑΤΟ και ΕΕ), κλιμακώνουν όχι μόνο την ένταση εναντίον της Ρωσίας και των συμμάχων της (Συρία, Ιράν, Χεζμπολάχ και, συγκυριακά έστω, Τουρκία), αλλά και βάζουν όλον τον κόσμο (και περισσότερο τις χώρες-παρίες, όπως και η δική μας) να ακολουθήσει και να υποστηρίξει ενέργειες που μπορούν να οδηγήσουν σε γενικευμένη παγκόσμια πολεμική σύρραξη. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την «χημική επίθεση»-μαϊμού των δυνάμεων του προέδρου Άσαντ στην Ντούμα, τολμήσει πραγματικά να επιτεθεί με πυραύλους εναντίον της Συρίας, ουσιαστικά θα δώσει το έναυσμα για έναν πόλεμο που μόνο το επίκεντρό του θα βρίσκεται στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Ουσιαστικά θα εμπλέξει τις περισσότερες χώρες του κόσμου (ειδικά δε τις οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρότερες), χωρισμένες σε πολιτικο-στρατιωτικά μπλοκ, σε απευθείας σύγκρουση, κάτι που έχουμε να δούμε από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Υπό αυτήν την έννοια, για όλους/-ες εμάς που, υπερασπιζόμενοι τα δίκαια των εργαζομένων, θεωρούμε ότι οι πόλεμοι, ειδικά οι ιμπεριαλιστικοί, αποτελούν έναν από τους πιο πρόσφορους και διαδεδομένους τρόπους για την επιβολή «τετελεσμένων» από την άρχουσα τάξη και την παγίωση των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι χώρες της Δύσης, προεξαρχόντων των ΗΠΑ, αλλά και οι διεθνικοί οργανισμοί που τις ενώνουν (ΝΑΤΟ και ΕΕ) είναι personae non gratae – «ανεπιθύμητα πρόσωπα» και «καταζητούμενοι», που πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και για αυτά που προτίθενται να διαπράξουν, στο όνομα, δήθεν, της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Χρέος μας, λοιπόν, είναι να δώσουμε τον δικό μας αγώνα, πέρα από τις όποιες γεωπολιτικές αντιστάσεις εκδηλώνονται προς το δυτικό imperium, ώστε η πολιτική των δυτικών κυβερνήσεων να χρεωκοπήσει στην πράξη και αυτό να γίνει εφαλτήριο για ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές σε όλον τον πλανήτη, προς όφελος των εργαζομένων και όλων των «μη εχόντων».
ΥΓ: Αν δει κανείς τον χάρτη της Συρίας και του Ιράκ μαζί, θα δει ότι από τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης και του Κιρκούκ υπάρχουν δύο νοητές, σχεδόν τέλειες ευθείες γραμμές που οδηγούν στην Ανατολική Μεσόγειο: μία από τη Μοσούλη διαμέσου της Ράκκας και από εκεί στην Λαττάκια και μία από το Κιρκούκ διαμέσου της Ντέιρ-Ελ-Ζορ και της Χάμα και από εκεί, με μια μικρή απόκλιση, προς την Ταρτούς.
Αυτές τους «διαδρόμους» χρειάζονται οι αμερικανικές (με… ολίγη από την βρετανική BP) πετρελαϊκές εταιρείες που εκμεταλλεύονται τις πετρελαιοπηγές του Βορείου Ιράκ, προκειμένου να διασφαλίσουν την «ομαλή» διέλευσή του και τη διανομή του στις χώρες (ειδικά τις ευρωπαϊκές) που εξαρτώνται οικονομικά και πολιτικά από τις ΗΠΑ, ώστε αυτές να «απεξαρτηθούν», δήθεν, ενεργειακά, στο βαθμό που αυτό συμβαίνει, από την Ρωσία.
Αυτούς ακριβώς τους «διαδρόμους» ελέγχει, πλέον, σχεδόν απόλυτα ο κυβερνητικός στρατός της Συρίας, με την υποστήριξη κυρίως της Ρωσίας και του Ιράν. Και αυτό είναι το «δοκάρι στο μάτι» των Αμερικανών, που τροφοδοτεί την «λύσσα» τους και την μανία τους κατά του προέδρου Άσαντ. Γιατί κάθε άλλη πιθανή διαδρομή είναι από ασύμφορη, έως… αδύνατη, είτε για καθαρά οικονομικούς, είτε για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους.
Μερικές φορές, ένας απλός χάρτης μπορεί να δώσει πολύ περισσότερες απαντήσεις απ’ όσες δίνουν μερικές εκατοντάδες «αναλύσεις» διαφόρων «ειδικών» (συνήθως καλοπληρωμένων από συγκεκριμένα κέντρα και συμφέροντα, τα οποία και προωθούν με τις «αναλύσεις» τους).
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (Ρωσία) και μέλος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής της ΛΑ.Ε.
