Με οδύνη και πόνο μάθαμε για τον θάνατο του αγαπημένου φίλου και συντρόφου, του Νίκου Στεφανή, ναυτικού γέννημα θρέμμα, ναυτικού από αγάπη, από μεράκι και από αφοσίωση στα μεγάλα ταξίδια.
Με τον φίλο και σύντροφο Νίκο γνωριστήκαμε σε άλλους από τους σημερινούς παρακμιακούς και αντιηρωϊκούς χρόνους.
Γνωριστήκαμε και δεθήκαμε αρκετοί μαζί, με την καρδιά και τα μάτια, στους πρώτους χρόνους της σκληρής αμερικανοκίνητης δικτατορίας.
Ο Νίκος Στεφανής υπήρξε από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της ΚΝΕ, βασικός θαμώνας της παλιάς παρέας της πλατείας Μαβίλη με τον ηγέτη της, τον αείμνηστο γιατρό, Νίκο Βουλγαρίδη.
Ο Νίκος Στεφανής ήταν το αξεχώριστο, το πιο ”αθόρυβο” και τελευταίο μέλος της παλιάς τριάδας με τον Γιάννη Κακάτση,τον Κώστα Τζιαντζή αλλά και τον Νίκο Σταμάτη που όλοι τους μας αποχαιρέτησαν.
Ένας – ένας οι παλιοί αγωνιστές, οι ακλόνητοι βράχοι, οι δημιουργοί, οι πρωτοπόροι και πάντα καινοτόμοι, φεύγουν και μένουμε εμείς όλοι πίσω, να ψάχνουμε χωρίς φώτα, χωρίς οδηγούς, στα τυφλά για να βαδίσουμε σε νέα ιστορικά μονοπάτια.
Ο Νίκος Στεφανής ήταν ιδρυτικό μέλος και πλαστουργός της ΚΝΕ, η οποία σήμερα ελπίζουμε πως θα βρει να πει μια κουβέντα, έστω, για το τελευταίο ταξίδι του.
Η χούντα συνέλαβε το Νίκο Στεφανή με το μεγάλο κτύπημα του κλιμακίου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τον Φλεβάρη του ’73, ενώ υπηρετούσε τη θητεία του στο Ναυτικό.
Τον βασάνισε σκληρά, χωρίς, όμως, ο Νίκος να λυγίσει.
Ο Νίκος Στεφανής πέρασε με την μεταπολίτευση στις γραμμές του ΚΚΕ, ως αφοσιωμένο ναυτεργατικό και συνδικαλιστικό στέλεχος του.
Αποχώρησε από το ΚΚΕ με το ΝΑΡ στην διάσπαση του 1989, με το οποίο ΝΑΡ συνέχισε μέχρι σήμερα την συνεπή και ακούραστη αγωνιστική του διαδρομή.
Ξεχωριστή και ιδιαίτερη υπήρξε η συμμετοχή του Νίκου Στεφανή στο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικότερα μέσα από τους ναυτεργατικούς αγώνες και για πολλά χρόνια ως μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ένωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), αφού ήταν μηχανικός και ο ίδιος με ιδιαίτερες δεξιότητες.
Ο Νίκος Στεφανής, ενώ ήταν δημιουργός ιστορίας και πάντα παρών στην πρώτη γραμμή, ουδέποτε διεκδίκησε τίποτα, παρά μόνο επιδείκνυε την παροιμιώδη σεμνότητα, καλοσύνη, ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά του, προξενώντας κατάπληξη, ανυπόκριτο σεβασμό και δέος σε εχθρούς και φίλους.
Σπάνιος, ακέραιος άνθρωπος ο Νίκος, τον κοιτούσες και τον θαύμαζες με την κορμοστασιά, την λεβεντιά του, την ανοικτή καρδιά του.
Πάντα στο βλέμμα του νοιώθαμε ότι κάτι έβλεπε πιο πέρα αλλά δεν μας το ομολογούσε.
Κάτι παραπάνω ήθελε να πει αλλά δεν το έλεγε για να μην μας πικράνει ή να μην ενοχλήσει από ευγένεια, και δέος τον εφησυχασμό μας.
Ίσως να μας τα πει όλα τώρα με την μακρινή σιωπή του.
Ίσως τώρα, με το πρόωρο ταξίδι του στα 67 χρόνια του, μπορέσουμε να ακούσουμε και να μάθουμε πολλά από τη σιωπή του.
Καλό ταξίδι καπετάνιε στο τελευταίο μπάρκο σου.
Όργωσες όλες τις θάλασσες του κόσμου.
Δεν θα κολώσεις να οργώσεις και την μεγαλύτερη.
Μην ξεχάσεις να μας κοιτάς από κει που πηγαίνεις.
Γιατί όσο θα μας κοιτάς, μπορεί να μην ξεστρατίσουμε.
Μπορεί και να τα καταφέρουμε!
Καλή παρέα με τον Κώστα, τον Γιάννη, τον Νίκο αλλά και τον Νίκο τον ποιητή της παλιοπαρέας. Α, ναι και όλους τους άλλους…
Κουράγιο και δύναμη στη συντρόφισσα σου Ρούλα και στους δυο γιους σου, τον Παντελή και τον Γιώργο.
Ν.Ζ