Μετά το απαράδεκτο επεισόδιο, του προπηλακισμού του δημάρχου Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε από μέρους στελεχών της κυβέρνησης, μια οργανωμένη προσπάθεια εξόφθαλμης πολιτικής εκμετάλλευσης του γεγονότος.
Προσπάθεια, που περιλαμβάνει την θεοποίηση της δημαρχιακής θητείας του Γ. Μπουτάρη και φτάνει μέχρι και τον παραλληλισμό του γεγονότος, με την περίπτωση της δολοφονίας του ήρωα της Αριστεράς και της ειρήνης, βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.
Με “έξυπνες επικοινωνιακές παρεμβάσεις” που στοχεύουν σε συνειρμικούς παραλληλισμούς.
“Δολοφονική απόπειρα και σχέδιο”, διέγνωσε ο πρωθυπουργός.
Προσεγγίσεις και λέξεις, που χρειάζονται βέβαια περισσότερες εξηγήσεις και αποδεικτικά στοιχεία.
Από την άλλη, εντελώς αστεία ήταν και η προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ισοφαρίσει το γεγονός με τον Ρουβίκωνα και άλλες αστειότητες περί “πάταξης του “κράτους” των Εξαρχείων”.
Το πρώτο που όφειλε να πάρει υπόψη του ο πρωθυπουργός, στην προσπάθεια μελοδραματικής ηρωοποίησης του δημάρχου, ήταν, εκτός από τη συνολική κοσμοθεωρία και τις πολιτικές του θέσεις, η τότε συγκλονιστική στάση ενός Αριστερού αγέρωχου πατριώτη, του βουλευτή Γ. Λαμπράκη. Που σπάει τον αστυνομικό κλοιό, στη πορεία ειρήνης του Μαραθώνα, που χωρίς φόβο περνάει μέσα από τον συμπαγή όχλο των παρακρατικών στην οδό Σπανδωνή, μέχρι να έρθει από πίσω το δολοφονικό τρίκυκλο. Και είναι το λιγότερο ιεροσυλία, να συγκρίνεται με το πρόσφατο γεγονός και τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης.
Είναι αυτονόητη η καταδίκη του γεγονότος και της βίας, ειδικά από πολιτικούς χώρους και ανθρώπους που την υπέστησαν πάμπολλες φορές στο παρελθόν, δεν την είχαν ποτέ στην πολιτική τους φαρέτρα και την υφίστανται ιδιαίτερα σήμερα, στη βάρβαρη εποχή των σιδηρών μνημονιακών πολιτικών.
Πολιτικές, που με πάθος υλοποιεί η μεταλλαγμένη κυβέρνηση, ενός κατ όνομα αριστερού κόμματος και έχουν βέβαια την πολιτική στήριξη και ευλογία και του δημάρχου Θεσσαλονίκης.
Από τα μνημόνια και το “μένουμε Ευρώπη”, το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, τους πλειστηριασμούς, την Νατοϊκή πολιτική στα Βαλκάνια, τον εναγκαλισμό της χώρας με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ, την αντεργατική πολιτική, μέχρι και το νέο μνημονιακό θεσμικό πλαίσιο των ΟΤΑ, που φέρει το ψευδεπίγραφο τίτλο “Κλεισθένης”, δεν θα έβρισκε πιο φανατικό σύμμαχο και υποστηρικτή ο Αλέξης Τσίπρας από τον Γ. Μπουτάρη.
Γι αυτό ανέβηκε ταχύτατα, στη πόλη που εγκατέστησε το περίφημο γραφείο πρωθυπουργού, για να πάρει λίγο “άρωμα” Μπουτάρη.
Μήπως και αυτό το “άρωμα”, του δώσει ελπίδα ζωής, από τον διαφαινόμενο καταποντισμό, που ιστορικά υφίστανται όλες οι κυβερνήσεις, οι οποίες τόσο προκλητικά κορόιδεψαν το λαό.
Από τη μια, γνωρίζει καλά ο Αλέξης Τσίπρας, πως ο λαός δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει, στο μικρό εκείνο χρονικό διάστημα του καλοκαιριού του 2015, το μέγεθος της κοροϊδίας και τώρα τον περιμένει με αδημονία στη γωνία της κάλπης.
Από την άλλη, το γεγονός της επίθεσης, του ήρθε γάντι με τη χρονική συγκυρία.
Έστω και ως μια μικρή ανάσα. Σε ζόρικες μέρες, όπου στα γραφεία των Βρυξελλών η κυβέρνηση, είχε συμφωνήσει ήδη με το περιεχόμενο του τέταρτου μνημονίου.
Το πρώτο δηλαδή μνημόνιο της περιβόητης “μεταμνημονιακής” εποχής, το βάθος της οποίας φτάνει και ξεπερνάει το έτος 2060!
“Άμεση περικοπή των συντάξεων από τον Δεκέμβρη του τρέχοντος έτους, όταν μάλιστα βρίσκεται σε εξέλιξη η εφαρμογή των περικοπών του Ν. Κατρούγκαλου (τρίτο μνημόνιο).
Ανοικτό το ενδεχόμενο μείωσης του αφορολόγητου από 1/1/2019.
Πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι τέλους του έτους.
Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
Περαιτέρω μείωση του κόστους μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων.
Ολοκλήρωση του κτηματολογίου, με ότι σημαίνει αυτό για τις ξετιναγμένες τσέπες των μικρομεσαίων στρωμάτων”.
“Ενισχυμένη εποπτεία”, η εισήγηση που ετοιμάζεται στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου.
Η συζήτηση της καθαρής εξόδου, μετά το επικαιροποιημένο τέταρτο μνημόνιο, δείχνει να έχει χάσει κάθε περιεχόμενο.
“Απαιτείται η σταθερή εφαρμογή των συμφωνηθέντων για πολλά χρόνια” σημειώνει το κείμενο της Κομισιόν!
Το δε περίφημο αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης, παραπέμπεται σε ένα “Επιστημονικό Αναπτυξιακό Συμβούλιο”, στο οποίο καθοριστικό ρόλο, θα έχουν οι λεγόμενοι “επενδυτές”, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν οι τοποτηρητές της χώρας μας!
Βαρύ κι ασήκωτο το περιεχόμενό του και κυρίως η συναίσθηση, πως δεν υπάρχει τέλος.
Πως οι φιλολογία περί καθαρής εξόδου, δεν είναι παρά τα γνωστά φούμαρα, που δεκαετίες τώρα τάιζαν τον ελληνικό λαό οι κυβερνήσεις, προ και κατά την διάρκεια της κρίσης.
Σκέφτηκε λοιπόν ο Αλέξης, πως η περίπτωση Μπουτάρη ήταν μια ευκαιρία, ένα μάνα εξ ουρανού, για να ελαφρύνει το κλίμα. Σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του.
Μπήκε σε εφαρμογή άμεσα το σχέδιο “φυγής από την πραγματικότητα”.
Ένα σχέδιο, επισκίασης της σκληρής αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής, μετακίνησης του πολιτικού διακυβεύματος από την πολιτική και τα αποτελέσματα της, στην σφαίρα των συναισθηματικών φορτίσεων, αφορμή ενός γεγονότος που ούτε καν στα επιφαινόμενα έχει σχέση με την υπόθεση Λαμπράκη.
Ένα σχέδιο, που υπηρετεί τη δημιουργία τεχνητής πόλωσης, ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Το γνωστό δίπολο, φως – σκοτάδι, που μόνο ως φάρσα ακούγεται στην εποχή των μνημονιακών τεράτων.
Είναι γελοίο και επικίνδυνο, να παραλληλίζονται οι αγώνες και οι θυσίες των αριστερών ανθρώπων, η θυσία ενός λαϊκού ήρωα όπως ήταν ο Γ. Λαμπράκης, ο οποίος σήκωσε το ανάστημα του στο κράτος, στο παλάτι και στο παρακράτος εκείνης της εποχής, με έναν γραφικό νεοφιλελεύθερο υποστηρικτή της σημερινής τάξης πραγμάτων.
Είναι γελοίο και επικίνδυνο, ο πιο συστημικός, ο πιο πειθήνιος μνημονιακός πρωθυπουργός αυτής της χώρας, να προσπαθεί να πάρει από την ματωμένη ιστορία αυτής της πόλης, “αέρα” για τα πανιά της ευρωγερμανικής πολιτικής του.
Το πιο τραγικό. Αλέξης και λοιποί κυβερνητικοί, στη σπουδή τους να ψαρέψουν “ευρωλάγνους”, “εκσυγχρονιστές” και λοιπούς “ευρωπαϊστές” ψηφοφόρους, για να σώσουν τα άσωστα δηλαδή, δεν διστάζουν να σιγοντάρουν ακόμη και την φασιστική δεξιά.
Τσουβαλιάζοντας με τον Μιχαλολιάκο, όσους πολίτες δεν συμφωνούν μαζί τους στο θέμα της ονομασίας της FYROM. Το ακούσαμε και αυτό. Μπροστά μάλιστα στο μνημείο του Λαμπράκη.
Είναι φανερό, πως οι παραπάνω στοχεύσεις, εξυπηρετούνται απόλυτα από τον γάμο του Αλέξη Τσίπρα με τον Γιάννη Μπουτάρη.
Ο γάμος έγινε και ήταν το εύκολο. Τα δύσκολα γι αυτούς έπονται και φάνηκαν αμέσως.
Από την παγερή αδιαφορία που επέδειξε ο λαός αυτής της πόλης, στο νέο “μελόδραμα” του Αλέξη Τσίπρα. Από εκείνη την “μαζική” συγκέντρωση, εκατό κυβερνητικών νοματαίων στην πλατεία του Λευκού Πύργου, που έκοψε τα φτερά των διοργανωτών πριν ξεκινήσουν τη μεγάλη “πτήση”!
Να θυμίσουμε, πως για την πλατεία αυτή παλιότερα, πέταξε στην κυριολεξία ο Μπουτάρης έξω από το δημαρχείο Θεσσαλονίκης, τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας που ζητούσαν να πραγματοποιήσουν πολιτική συγκέντρωση.
Τότε, απευθυνόμενος στις γυναίκες μέλη της Λαϊκής Ενότητας, πουλούσε τσαμπουκά λέγοντας τες “πάρτε δρόμο. Δεν συμφωνώ να προσβάλλεται το ιστορικό μνημείο με συγκεντρώσεις”.
Και ήταν η παρουσία της κάμερας, που τον συγκράτησε για τα χειρότερα.
Καλή η προσπάθεια του Αλέξη. Ωραίος και ο γάμος. Ναρκοθετημένος βέβαια από τις πολιτικές και των δύο. Γιαυτό είναι περισσότερο από βέβαιο, πως όποτε και αν στηθεί η κάλπη, θα πυροδοτήσει την ήττα και των δύο εστεμμένων.
Τάσος Κανταράς: μέλος της Π.Γ της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) και μέλος του ΔΣ της ΚΕΔΕ.
