Πως ξαφνικά κανείς δεν νοιάζεται για τα θύματα του σήριαλ κατασκοπείας που συγκλόνισε τον πλανήτη;
[Αλήθεια, πως γίνεται μια υπόθεση «ρωσικής επίθεσης με χημικά σε βρετανικό έδαφος», που συγκλόνισε τον Δυτικό Κόσμο, προκάλεσε συναγερμό σε Ατλαντική Συμμαχία, Ε.Ε. και Αυστραλία, κραυγές αγανάκτησης και αλληλεγγύης, τσουνάμι απελάσεων ( άνω των 150)Ρώσων διπλωματών σε τρείς ηπείρους και καθημερινό επί βδομάδες βομβαρδισμό δημοσιευμάτων με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα τρία ετοιμοθάνατα θύματα και το θανάσιμο χημικό όπλο (που δεν αποδείχτηκε τελικά ρωσικό ούτε από το βρετανικό εθνικό εργαστήριο χημικών ερευνών ούτε από τον οργανισμό του ΟΗΕ για την απαγόρευση των χημικών όπλων), με το οποίο επλήγησαν ένας πρώην Ρώσος και μαζί Βρετανός κατάσκοπος, η κόρη του και ΄Αγγλος αστυνομικός (όλοι τώρα καλά στην υγεία τους), στο μπαρ του Σώλσμπερυ, όπου γευμάτισαν, όχι, στο παγκάκι του πάρκου όπου κάθισαν αργότερα, όχι, από το αυτοκίνητό τους, με το οποίο κινήθηκαν, όχι, από την βαλίτσα της κόρης από την Ρωσία, όχι, από την χειρολαβή της εξώπορτας του σπιτιού τους -κατά τις αλληλοδιάδοχες εκμυστηρεύσεις της αστυνομίας στα άπληστα ΜΜΕ… Πως γίνεται ένα τόσο γιγάντιο διεθνές σκάνδαλο, που έκανε τον φλεγματικό (χα-χά) υπουργό τον εξωτερικών κ. Τζόνσον να αποκαλέσει Χίτλερ τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν, πως έγινε να εξαφανιστεί αιφνίδια από δηλώσεις, δημοσιεύματα, συζητήσεις και από προσώπου της γης, ως από επέμβαση κάποιου εξωγήινου μάγου, στο σκότος και στην σιωπή;
Στο πρώτο αυτό και απίστευτο θαύμα του 21ου Αιώνα (των θαυμάτων και των εκπλήξεων), έρχεται να δώσει εδώ μιαν απάντηση ειδικού, ο Σέϊκερ, ρωσικής καταγωγής, πολύπειρος Αμερικανός αναλυτής, άλλοτε των μυστικών υπηρεσιών της Ελβετίας:]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Θα ήθελα να επισύρω ξανά κάποια προσοχή στην υπόθεση Σκρίπαλ. Επιμένει να υπάρχει σε αυτήν κάτι αλλόκοτο, που αρχικά αρνήθηκα να το πιστέψω αλλά που πραγματικά γίνεται πολύ ανησυχητικό: Το γεγονός ότι οι Βρετανοί κρατούν τον Σέργιο και την Γιούλια Σκρίπαλ σε απομόνωση. Ότι, με άλλα λόγια, τους έχουν απαγάγει.
Υπήρξε μια και μοναδική τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ της Γιούλιας Σκρίπαλ και της εξαδέλφης της Βικτώριας, στην οποία η Γιούλια είπε ότι είναι καλά (ήταν σαφές πως προσπαθούσε να καθησυχάσει την Βικτώρια) αλλά ήταν αντιληπτό πως δεν μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα. Επιπλέον, όταν η Βικτώρια ανέφερε πως ήθελε να επισκεφτεί την Γιούλια, εκείνη απάντησε «κανείς δεν θα σου δώσει βίζα». Και μετά από αυτό απόλυτη σιωπή. Το ρωσικό προξενείο έκανε αμέτρητες αιτήσεις για να επισκεφθούν τους δυο Ρώσους υπηκόους, αλλά το μόνο που η βρετανική κυβέρνηση έκανε σε απάντηση ήταν να βάλει την αστυνομία να ταχυδρομήσει ένα γράμμα, που εξόφθαλμα δεν είχε γράψει η Γιούλια και στο οποίο εφέρετο να λέει: «΄Εχω επικοινωνία με φίλους και οικογένεια και ενημερώθηκα για τις ειδικές επαφές μου στην ρωσική πρεσβεία που ευγενικά μού πρόσφεραν κάθε δυνατή βοήθεια> Προς το παρόν δεν επιθυμώ να επωφεληθώ των υπηρεσιών τους, αλλά αν αλλάξω γνώμη, ξέρω πως να επικοινωνήσω μαζί τους.»
Ποιους φίλους; Ποιαν οικογένεια; Σαχλαμάρες!
Η εξαδέλφη της προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί της, πολλές φορές, από διαφορετικούς διαύλους, ακόμη και επίσημους και τελικά, σε κατάσταση απόγνωσης, έβαλε στο Φέϊσμπουκ το ακόλουθο μήνυμα:
«Αγαπημένη μου εξαδέλφη Γιούλια! Δεν επικοινωνείς μαζί μας. Δεν ξέρουμε τίποτα για σένα και τον Σεργκέι Βικτόροβιτς. Ξέρω πως δεν έχω το δικαίωμα να αναμιγνύομαι στις υποθέσεις σου χωρίς την άδειά σου, αλλά ανησυχώ πάρα πολύ. Ανησυχώ για σένα και για τον πατέρα σου. Ανησυχώ επίσης για τον Νουάρ. (Νουάρ είναι ο σκύλος της Γιούλιας, που φεύγοντας για την Αγγλία τον άφησε σε κέντρο φύλαξης κατοικιδίων.)Βρίσκεται σε ξενοδοχείο σκύλων και αυτοί ζητούν τώρα να πληρωθούν. Θα πρέπει να αποφασίσουμε κάτι, τι θα κάνουμε με αυτόν. Είμαι πρόθυμη να τον αναλάβω και να τον φροντίζω, μέχρι να γυρίσεις στην πατρίδα. Εκτός από τον Νουάρ, ανησυχώ και για το διαμέρισμά σου και για το αυτοκίνητο. Τίποτα δεν έχει αποφασιστεί για τη ασφάλεια και την συντήρησή τους. Μπορούμε να βοηθήσουμε σε όλα αυτά, αλλά χρειάζομαι ένα πληρεξούσιο στο όνομα το δικό μου ή της αδελφής μου Λάνας. ΄Αν νομίζεις ότι όλα αυτά είναι σημαντικά, βγάλε ένα πληρεξούσιο σε ένα ρωσικό προξενείο, σε οποιαδήποτε χώρα. Εάν δεν το κάνεις, θα καταλάβουμε και δεν θα αναμιχθούμε πλέον στις υποθέσεις σου.
Βίκα.»
Η Βίκα δεν πήρε καμίαν απάντηση.
Μόλις έβαλα το σχετικό ερώτημα στο Google. Βρήκα: «Σκρίπαλ» 10 Απριλίου υπήρξε αναφορά ότι έγινε εξαγωγή της από το νοσοκομείο.» Αυτή είναι η τελευταία εγγραφή που βρήκα. Κοίταξα και στην Wikipedia, το ίδιο, δεν έχει εντελώς τίποτα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι όταν πρωτάκουσα τις ρωσικές διαμαρτυρίες είπα πως δεν είναι τίποτα σημαντικό. Σκέφτηκα: Οι Εγγλέζοι είπαν στους Σκρίπαλ πως οι Ρώσοι προσπάθησαν να τους δηλητηριάσουν και αυτοί φοβούνται ή είναι ακόμη άρρωστοι, από οτιδήποτε τους πείραξε. Αλλά οι Βρετανοί δεν θα απήγαγαν ποτέ δυο ξένους υπηκόους και προπάντων ποτέ έτσι χοντρά και δημόσια.
Γι’ αυτά , δεν είμαι πλέον καθόλου σίγουρος.
Πρώτα, για τις ενδεχόμενες δικαιολογίες της εξαφάνισης των Σκρίπαλ, ας δούμε καταρχήν την πλέον πιθανή: Την ανησυχία ( των Βρετανών) για την ασφάλεια των Σκρίπαλ. Επίκληση αυτής της εξήγησης θα ήταν απίστευτη ανοησία. Οι Βρετανοί μπορούν να οργανώσουν μια συνάντησή τους με Ρώσο διπλωμάτη σε αγγλική βάση υψηλής ασφάλειας, υπό την φρούρηση ειδικών δυνάμεων, τανκς, ιπτάμενων ελικοπτέρων και βομβαρδιστικών. Ο Ρώσος διπλωμάτης θα μπορούσε να τους μιλήσει πίσω από αλεξίσφαιρο κρυστάλλινο διάφραγμα, με το τηλέφωνο. Και επειδή οι Ρώσοι είναι τόσο επικίνδυνοι, μπορούν να τον υποβάλλουν προηγουμένως σε σωματική έρευνα για οπλοφορία. Το μόνο που θα είχαν οι Σκρίπαλ να του πουν θα ήταν «ευχαριστούμε, δεν χρειαζόμαστε τις υπηρεσίες σας.» Τέλος συνομιλίας. Οι Βρετανοί αρνούνται ακόμη και αυτό.
Αλλά ας πούμε και ότι οι Σκρίπαλ είναι σε τέτοιο βαθμό τρομοκρατημένοι από τους κακούργους Ρώσους, ώστε αρνούνται κατηγορηματικά. ΄Εστω και βίντεο-συζήτηση θα ήταν τραυματική γι’ αυτούς, έτσι; Εντάξει.
Τι λέτε τότε για μια συνάντησή τους με τον Τύπο;
Ακόμη πιο τραγικό, κατά την προσωπική μου τουλάχιστον εκτίμηση, είναι ότι κανένας από τα Δυτικά κατεστημένα ΜΜΕ δεν ζητάει να τους πάρει μιαν συνέντευξη. Ο Σνόουντεν μπορεί με ασφάλεια να μιλάει από την Ρωσία, ακόμη και σε μεγάλες διασκέψεις, και οι Σκρίπαλ να μην μπορούν να μιλήσουν σε κανέναν εντελώς;
Αλλά εδώ είναι το χειρότερο στοιχείο αυτής της υπόθεσης: Πάνε δυο μήνες τώρα που οι Σκρίπαλ κρατούνται υπό πλήρη μυστικότητα από τις βρετανικές αρχές. Δυο μήνες ίσον 60 ημέρες. Ρωτήστε οποιονδήποτε ειδικό των ανακρίσεων ή ψυχολόγο τι είδους αποτέλεσμα μπορεί να έχει 60 ημερών καθεστώς «ειδικής μεταχείρισης» σε έναν άνθρωπο.
Δεν αψηφώ καθόλου πλέον τις ρωσικές καταγγελίες για «απαγωγή». Αυτό που βλέπω είναι το εξής: Στην ουσία η επιχείρηση Σκρίπαλ Πλαστής Σημαίας συντρίφτηκε και κάηκε, ακριβώς όπως και η κατάρριψη του αεροπλάνου ΜΗ17, ή ο βομβαρδισμός με χημικά στην Ντούμα τη Συρίας.
Οι Σκρίπαλ είναι δυο μάρτυρες των οποίων οι καταθέσεις μπορούν να πυροδοτήσουν ένα γιγάντιο σκάνδαλο, όχι μόνο για την κυβέρνηση της Τερέζας Μέι, αλλά για όλους αυτούς τους ασπόνδυλους Ευρωπαίους που έσπευσαν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους με την Βρετανία. Με άλλα λόγια οι Σκρίπαλ μπορεί να μην αφεθούν ποτέ να μιλήσουν ελεύθερα: θα πρέπει είτε να δολοφονηθούν, είτε να υποστούν πλύση εγκεφάλου ή απλά να εξαφανιστούν.
Δεν μπορώ να υποκριθώ πως η καρδιά μου σπαράζει για τον Σεργκέι Σκρίπαλ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας αξιωματικός που είχε δώσει όρκο και στη συνέχεια πρόδωσε την πατρίδα του στους Βρετανούς, (ήταν κατάσκοπος της Βρετανίας, όχι «Ρώσος κατάσκοπος» όπως γράφει ο Δυτικός τύπος.) Αυτοί που τον κρατούν τώρα είναι τα πρώην αφεντικά του. Αλλά η Γιούλια;
Αυτή είναι τελείως αθώα και ως την 5η Απριλίου και το τηλεφώνημα στην εξαδέλφη της Βικτώρια ήταν σαφώς σε καλή υγεία και με καθαρό μυαλό. Τώρα είναι εξαφανισμένη και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, το ότι μπορεί να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ, ή το να επανεμφανιστεί μια μέρα, μετά από μήνες βρετανικών «νουθεσιών». ΄Οσον αφορά τον πατέρα της, και αυτός έχει πληρώσει για την προδοσία του και δικαιούται μιας καλύτερης τύχης από του να έχει δηλητηριαστεί, χρησιμοποιηθεί και στην συνέχεια εξαφανιστεί.
Στην μεγάλη αρένα των διεθνών πραγμάτων (τον πόλεμο των σιωνιστών εναντίον του ολόκληρου πλανήτη) η τύχη δυο ανθρώπων όπως ο Σεργκέι και η Γιούλια Σκρίπαλ μπορεί να μην έχει σημασία. Όμως νομίζω πως το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε αυτούς και την συμφορά τους. Και αυτό υψώνει το ερωτηματικό σε ποια κοινωνία ζούμε; Δεν με ξαφνιάζει πως το βρετανικό κράτος καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους (πάντοτε τις χρησιμοποιούσαν). Αυτό που με συγκλονίζει είναι ότι σε μια λεγόμενη δυτική «δημοκρατία», με ελευθερίες, πλουραλισμό και «ευρωπαϊκές αξίες» (οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό) οι Μπρίτς μπορούν να κάνουν κάτι τέτοια χωρίς καμιά συνέπεια.
Και εσείς, Ευρωπαίοι, τι λέτε για λίγη αλληλεγγύη για τους Σκρίπαλ; !
*Πηγή: The Saker, The Unz Review,Fri, May 11, 2018
