Η Τουρκία μετά την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, καλόμαθε από την, σχεδόν, αναίμακτη κατάκτηση του 40 % του νησιού και αναθαρρημένη από το ότι διεκδικεί και τον πλήρη έλεγχο του, συνεχίζει την επεκτατική τακτική των στρατιωτικών εισβολών σε γειτονικές χώρες, αφού τις εγκαινίασε άκοπα και με διεθνή στήριξη το 1974.
Έτσι, η Τουρκία, στο όνομα της προάσπισης της ασφάλειας της από το κουρδικό κίνημα της Συρίας, έχει εισβάλλει στρατιωτικά και παράνομα στη Συρία, έχει επιβάλλει γραμμή ασφαλείας πλάτους 15-30 χιλιομέτρων εντός της χώρας αυτής, κατά μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων, κατέχει μεγάλο μέρος της συριακής επαρχίας Ιντλίμπ στο βορειοδυτικό της μέρος, συνεργάζεται με μισθοφόρους και τζιχαντιστές για να τρομοκρατεί στην περιοχή, ενώ κατά το πρότυπο της Κύπρου, εποικίζει τα κατεχόμενα συριακά εδάφη με πιστό στο τουρκικό καθεστώς πληθυσμό.
Την ίδια ώρα η Τουρκία του Ερντογάν έχει εισβάλλει και στη Λιβύη και στηρίζει στρατιωτικά με τουρκικό στρατιωτικό προσωπικό, Σύρους μισθοφόρους, τζιχαντιστές και οπλικά συστήματα, το καθεστώς ανδρεικέλων της Τρίπολης υπό τον Σάρατζ, το οποίο αναγνωρίζεται ως νόμιμη, τάχα, κυβέρνηση της Λιβύης από μια “διεθνή κοινότητα”, η οποία δεν έχει τολμήσει να θίξει ποτέ τα τουρκικά συμφέροντα.
Η Τουρκία επιδιώκει να μετατρέψει σε προτεκτοράτο της τη Λιβύη και σε κεντρικό εργαλείο για την ανασύσταση του νέου Χαλιφάτου της Βόρειας Αφρικής υπό την αιγίδα των “Αδελφών Μουσουλμάνων”. Και κυρίως επιδιώκει μέσω της Λιβύης και του παράνομου Τουρκολυβικού Μνημονίου που συνομολόγησε μαζί της να διαμορφώσει ένα θαλάσσιο τείχος που θα υφαρπάξει τα θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε Κρήτη και Δωδεκάνησα και θα μετατρέψει την Ανατολική Μεσόγειο σε τουρκική λίμνη, εξαφανίζοντας και καταπατώντας και τα θαλάσσια δικαιώματα της Κύπρου.
Το τραγικό είναι ότι η κατεστημένη Ελλάδα, της οποίας η Τουρκίας αμφισβητεί το μισό Αιγαίο, πλήθος από τα νησιά του και θέλει στην ουσία να μετατρέψει ότι απομείνει από τη χώρα μας σε τουρκικό δορυφόρο, όχι μόνο δεν προβάλει αντίσταση στα τουρκικά επεκτατικά σχέδια στην περιοχή αλλά αντιθέτως τα ανέχεται και τα στηρίζει, αν δεν τα χειροκροτεί και από πάνω.
Με απορία και αγανάκτηση βλέπουμε ότι η Ελλάδα από το 2012 έχει διακόψει αναιτιολόγητα τις επωφελέστατες διπλωματικές σχέσεις της με την Συρία και την κυβέρνησή της. Και τις έχει διακόψει όχι τόσο γιατί πιέστηκε από τις ΗΠΑ και τα δυτικά κέντρα αλλά, κυρίως, γιατί έσπευσε η ίδια, χωρίς καν να της ζητηθεί επιμόνως, να δώσει εξετάσεις καλής διαγωγής και αφοσίωσης στις δυτικές επιδιώξεις για την πτώση της κυβέρνησης Άσαντ και τον έλεγχο της συριακής επικράτειας. Ακόμα χειρότερα, η Ελλάδα όχι μόνο διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Συρία, την ώρα που αυτή υφίσταται βάρβαρη τουρκική εισβολή αλλά και συντάσσεται με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τις Βρυξέλλες, οι οποίες υποστηρίζουν πλήρως, στο όνομα της αναχαίτισης της ρωσικής επιρροής, την εισβολή, κατοχή και επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας στη Συρία.
Πολύ πιο άμεσα επώδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα είναι η στάση της Ελλάδας απέναντι στις εξελίξεις στη Λιβύη. Οι κυβερνήσεις στη χώρα μας συνεχίζουν απτόητες, παρά την παράνομη υπογραφή του Τουρκολυβικού Μνημονίου, να αναγνωρίζουν ως κυβέρνηση της Λιβύης την κυβέρνηση Σάρατζ, η οποία οφείλει την ύπαρξή της μόνο και μόνο στην υποστήριξη της Τουρκίας και την δουλική υποταγή στα σχέδια της. Και συνεχίζει να αναγνωρίζει η Ελλάδα την κυβέρνηση Σάρατζ, παρόλο που, επιπλέον, η τελευταία ελέγχει ένα πολύ μικρό μέρος της Λιβύης και δεν αποδέχεται δημοκρατικές, ειρηνευτικές προτάσεις που θα επιτρέψουν στο λαό της Λιβύης να εκφράσει ανεπηρέαστα με ελεύθερες εκλογές τη βούλησή του και να αναδείξει ο ίδιος την κυβέρνησή του, διαμορφώνοντας παράλληλα το Σύνταγμα της χώρας του.
Είναι θλιβερό ότι η Ελλάδα με αυτή τη στάση της ενισχύει ντροπιαστικά τον εκτός πάσης διεθνούς νομιμότητας επεκτατισμό της Τουρκίας στην περιοχή και υποσκάπτει η ίδια την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Δείχνει, ακόμα, με αυτόν τον τρόπο, μια φοβική στάση αδυναμίας προς την Τουρκία. Αδυναμίας να υπερασπίσει αυτά που νομίμως της ανήκουν, ενώ γυρίζει την πλάτη της προς τις λιβυκές δυνάμεις του Χαλίφα Χαφτάρ και του Ακίλα Σάλεχ, οι οποίες βρίσκονται απέναντι στις τουρκικές κατοχικές βλέψεις της πατρίδας τους, καταγγέλλουν το Τουρκολυβικό Σύμφωνο και τείνουν χείρα φιλίας προς την πατρίδα μας.
Το ερώτημα που αυτόματα ανακύπτει από όλα τα παραπάνω είναι απλό: μήπως τα υποτελή, ανεύθυνα και φοβικά κατεστημένα πολιτικά κέντρα στην Αθήνα είναι έτοιμα, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αποδεχθούν ως μοιραία μια δεύτερη εθνική τραγωδία τύπου Κύπρου; Μήπως όλα αυτά τα εξωφρενικά και πρωτοφανή τα οποία ζούμε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι απλώς η προετοιμασία εδάφους για δραματικές εθνικές εξελίξεις;