Ίσως με τον τίτλο σας έφτιαξα την όρεξη, αλλά πάμε στα νόστιμα θαλασσινά που όταν τα βλέπουμε στο τραπέζι μας, περιμένουμε από ευγένεια το σύνθημα εκκίνησης για να ορμήσουμε ως λυσσασμένοι πειναλέοντες, λερώνοντας χέρια, στόμα, γένια, πετσέτες και βάλε…
Το αλίευσα στο CNN στο οποίο αναφέρει πως Επιτροπή ειδικευμένων επιστημόνων περί θαλασσινών όντων, υπό την ανάθεση του Υπουργείου Αλιείας της Μεγάλης Βρετανίας η οποία θα νομοθετήσει επ’ αυτού, συνιστούν στους καταναλωτές να μην ρίχνουν στη χύτρα με το ζεματιστό νερό φρέσκα-ζωντανά τα θαλασσινά, επειδή… υ π ο φ έ ρ ο υ ν!!!
Στην αρχή νόμισα πως κάνουν το γνωστό βρετανικό χιούμορ, αλλά μετά διαπίστωσα πως η αναφορά ήταν καθ’ όλα σοβαρή!
Ομολογώ πως αγριεύτηκα για τον εμπαιγμό και την κυνικότητα να δηλώνεται πως τα θαλασσινά αυτά διαθέτουν αισθήσεις και… υποφέρουν κατά την στιγμή του βρασμού…
Ναι, όπως διαβάσατε· τίποτα παραπάνω και είναι από εκείνα που λέμε: «απίστευτα κι όμως αληθινά».
Σκέφτηκα πως οι φλεγματικοί Βρετανοί (όπως τους χαρακτηρίζουν σε όλες τις χώρες) ουσιαστικά θέλουν να επιδείξουν πως είναι ευσυγκίνητοι μπροστά στην κατσαρόλα που βράζει τα… κακόμοιρα όντα που θα συναισθάνονται την αφόρητη θερμοκρασία και την οδυνηρή εν βρασμώ θυσία για να καταλήξουν στο ανθρώπινο στομάχι…
Θα έπρεπε να φτάσουμε στο ’21 της τρίτης χιλιετίας για να εκφράσουν, για πρώτη φορά, την… οδύνη τους πως υπάρχουν όντα σ’ αυτή τη Γη που αισθάνονται και υποφέρουν κατά τη στιγμή που συντελείται ο θάνατός τους!!!
Τόση προϊστορία αποικιοκρατικής παντοκρατορίας τους, στις διάφορες υπό κατοχή χώρες, με απόλυτη βία και σκληρή πολιτική, με βασανιστήρια σε χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά και στη δική μας χώρα, κατά την εμπλοκή τους μετά την Απελευθέρωση, φαίνεται πως τ ώ ρ α συνειδητοποιούν τον πόνο και τον πανικό τού μελλοθανάτου· βεβαίως ποτέ δεν ειν’ αργά και να προσθέσω πως αυτό το έμαθαν όταν κάποιοι επιστήμονες τους είπαν (το 2021) πως όλα τα πλάσματα της υφηλίου υ π ο φ έ ρ ο υ ν την στιγμή του βρασμού τους στους 300 βαθμούς μιας κατσαρόλας ζεματιστού νερού!
Αλήθεια, δυστυχώς δεν διαθέτουμε ούτε έναν/μια που να ζει μετά από εκτελεστικό απόσπασμα, σκυμμένους κάτω από τη λαιμητόμο, σημαδεμένο για τους φούρνους τού Άουσβιτς και άλλους αμέτρητους τρόπους θανάτων, ώστε να μας περιγράψουν τα… συναισθήματα και τις εφιαλτικές στιγμές· όχι γραμμένα από μυθιστοριογράφο, αλλά από κάποιον που έζησε πραγματικό βίωμα…
Και η μοίρα όλων των ζώντων οργανισμών; Από το σπορ των κυνηγών, από το έθιμο της εξόντωσης των δελφινιών στα νησιά Φερόε που κάθε χρόνο δολοφονούν εν ψυχρώ εκατοντάδες δελφίνια, στο πλαίσιο μιας φρικτής παράδοσης που ξεκίνησε από τον 16ο αιώνα… Από τα τόσα ζώα που χάνουν τις ζωές τους στα καμένα δάση, από το λιώσιμο των πάγων, από τις πλημμύρες, από την αποψίλωση του Αμαζονίου. Ναι, το κρέας, το πουλερικό, το ψάρι, τα θαλασσινά, τα πετούμενα, είναι τροφή ανθρώπινη και αναγκαία και καταναλώνεται· είναι μια ελεγχόμενη «εκτροπή» και κοινωνικοποιημένη «ανομία», πάντως με κανόνες και σεβασμό στη ζωή των άλλων όντων, πράγμα δύσκολο όσο ο κόσμος είναι ανεκπαίδευτος, ακαλλιέργητος και ανυπάκουος.
Αυτές οι τρανταχτές αντιφάσεις ξαφνιάζουν και η βραστή κατσαρόλα των οστρακοειδών δίνουν ευκαιρίες να αναρωτηθούμε αν αφήνουν την αίσθηση ενός… εμπαιγμού. Δηλαδή να παρακάμπτουμε την ανθρώπινη διάσταση και να… συγκινούμαστε για τον ψυχισμό των θαλασσινών πριν τα καταβροχθίσουμε στο στομάχι μας…
Νότης Μαυρουδής
