Στον 21ο αιώνα η εξουσία είναι το χρήμα. Όσο περισσότερο χρήμα έχει κάποιος (πρόσωπο, φορέας επιχείρηση, κράτος, τράπεζα) τόσο μεγαλύτερη πραγματική εξουσία κατέχει. Η συγκέντρωση κεφαλαίου εκτός από προϊόν εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αποτελεί και συγκέντρωση εξουσίας!
Μια εξουσία αποσπασμένη από τους πολλούς και κατεχόμενη από τους λίγους. Μια εξουσία που επιβάλλεται επί της πολιτικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας που την βλέπουμε σε δράση καθημερινά.
Για την ακρίβεια η έλλειψη δημοκρατίας που βιώνουμε οφείλεται στην συγκέντρωση κεφαλαίων και της εξουσίας σε λίγους. Συνεπεία αυτού η συγκέντρωση κεφαλαίων θα έπρεπε να έχει καταστεί δημοκρατικά ανήθικη.
Σε αυτό το κόσμο που αναζητά περισσότερη Δημοκρατία, ένα κίνημα ή μια διαδήλωση όπως αυτή των κίτρινων γιλέκων έχει μπροστά της δυο δρόμους:
- Είτε να προσχωρήσει σε μαζικές απεργίες και καταλήψεις τομέων της οικονομίας και να αρχίσει να καταλαμβάνει την πραγματική εξουσία.
- Είτε να μείνει απλά μια διαδήλωση και να εκφυλιστεί σε ατέρμονες συνελεύσεις, αποφάσεις, εξαγγελίες και αιτήματα που δεν έχουν καμιά απήχηση και μηδαμινές επιπτώσεις επί της λειτουργίας της οικονομίας και τα κέρδη των καπιταλιστών και των αγορών.
Τα κίτρινα γιλέκα θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει το κόσμο, αν είχαν καταλάβει την air france, την Renault, την Dassault, την Societe Generale, την Credit Agricole, τα πανεπιστήμια, την δημόσια συγκοινωνία, τις τηλεπικοινωνίες και μερικά ΜΜΕ. Θα μπορούσαν να το είχαν πράξει όπως θα μπορούσαν να το είχαν πράξει και οι αγανακτισμένοι στην Ελλάδα το 2011.
Την ίδια εκείνη μέρα που θα προχωρούσαν σε τέτοιου τύπου καταλήψεις, οι Γάλλοι καπιταλιστές θα ξεφορτώνονταν τον Ε. Μακρόν και θα αναζητούσαν διαπραγματεύσεις για να σωθούν.
Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων από διαδήλωση θα είχε αναβαθμιστεί σε εξέγερση. Εκείνη την στιγμή τα κίτρινα γιλέκα θα μπορούσαν:
- Είτε μινιμαλιστικά να θέσουν τους όρους στην λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος ώστε να επανέλθει η κοινωνική ειρήνη και ο πλούτος να διανέμεται δικαιότερα.
- Είτε μαξιμαλιστικά να καταλάβουν το σύνολο του γαλλικού καπιταλισμού και να επιβάλουν δημόσιο έλεγχο στην λειτουργία του και εξελισσόμενοι σε επανάσταση να αναμετρηθούν με του καπιταλιστές τους.
Θεωρώ ότι μια τέτοιου τύπου κατάληψη του καπιταλισμού και δημόσιος έλεγχος αυτού, θα ήταν προς όφελος των κυριαρχούμενων τάξεων, θα απέδιδε την εξουσία και τον πλούτο εκεί που ανήκει και θα είχε ως τελικό στόχο μια δίκαιη εναλλακτική κοινωνία και τον σοσιαλισμό.
Μια τέτοιου τύπου αλλαγή (είτε μινιμαλιστική είτε μαξιμαλιστική) στην Γαλλία θα ήταν θρυαλλίδα ιστορικών εξελίξεων σε όλο τον κόσμο. Θα δημιουργούσε παντού μια νέα ισορροπία μεταξύ του κόσμου της εργασίας και του κεφαλαίου.
Αντί όλων αυτών το κίνημα εκφυλίζεται σε μια επαναλαμβανόμενη εβδομαδιαία διαδήλωση που έχει εγκλωβιστεί στον πολιτικό στόχο της ανατροπής του Μακρόν και στις αναμετρήσεις με την αστυνομία.
Αναμετρήσεις οι οποίες παράγουν βίαιες, εντυπωσιακές τηλεοπτικές εικόνες, μπόλικη συμπάθεια αλλά μηδενικό οικονομικό αποτέλεσμα. Παράγουν πολιτικό κόστος για τον Μακρόν άλλα και μηδενικά αποτελέσματα επί της πραγματικής συγκεντρωμένης εξουσίας των καπιταλιστών. Έτσι ακόμη κι αν τελικά παραιτηθεί ο Μακρόν και γίνουν εκλογές, τίποτα σημαντικό δεν θα αλλάξει για τον Γάλλο ή κάποιον άλλο πολίτη.
Όμως δεν θα πρέπει να κατηγορούμε τα κίτρινα γιλέκα όταν εύκολα μπορούμε να δούμε ότι απουσιάζει συνολικά η αριστερή προοδευτική πολιτική σκέψη που θα μπορούσε να καθοδηγήσει αυτό το κίνημα.
Η συγκεκριμένη συμβατικά αντικαπιταλιστική και η κομουνιστική πολιτική σκέψη που έχουμε, αναλίσκεται στην αρχαιολογία του κομουνιστικού κινήματος του περασμένου αιώνα.
Σε περιβάλλον ήττας, σε αυτή την σχολή, κυριαρχούν οι αγιογραφίες, οι επαναλήψεις και ο αγνωστικισμός, ενώ αδυνατεί να παράξει κάτι άλλο από περιφρουρημένες αυστηρά πορείες, επεισόδια με την αστυνομία και τον γνωστό συμβατικό -κατά άλλους υπερβατικό- αντικαπιταλισμό.
Το βασικότερο είναι ότι αδυνατεί να οδηγήσει τον άνθρωπο να υπερβεί την υπόσταση και το πλαίσιο που τον τοποθέτησε ο καπιταλισμός όταν τον εκπαίδευε στο σχολείο. Τότε που τον έπλαθε σαν ένα εκπαιδευμένο εξάρτημα-γρανάζι στην μηχανή παράγωγης πλούτου. Όσο πιο τέλεια εκπαιδεύτηκε μέσω της παιδείας τότε, τόσο πιο καλό εργαλείο είναι σήμερα και τίποτα περισσότερο από αυτό.
Ένας άνθρωπος «εξάρτημα» που ακόμη κι αν-μέσα από αγώνες και διεκδικήσεις- πετύχει να αυξήσει το μισθό ή την σύνταξη του δεν θα πάψει πότε να είναι εξάρτημα. Εξάρτημα του καπιταλιστή του, του δημοσίου, του συστήματος ή και του κόμματος.
Λίγη άξια έχει αν αυτό το εξάρτημα έχει ταξική συνείδησή αν με βάση αυτή παραμένει μόνιμα κυριαρχούμενος αλλά και αδύναμος να καταλάβει την κατάσταση του.
Η ταξική συνείδηση πρέπει να διεγείρει και να ξεσηκώνει τον άνθρωπο και όχι να τον καθηλώνει σε ρόλο γραναζιού. Η ταξική συνείδηση δεν θα πρέπει να καθιστά τον άνθρωπο μοιρολάτρη κι απολύτως αδύναμο να υπερβεί την θέση που τον τοποθέτησε ο καπιταλισμός, ούτε την θέση που τον τοποθετεί η ταξική του συνείδηση.
Διότι αυτός άνθρωπος όσο αντικαπιταλιστής κι αν είναι και όσες διαδηλώσεις, συνελεύσεις με δημοκρατία κι κάνει δεν θα αλλάξει τίποτα. Εφόσον δεν επηρεάζει την λειτουργία του καπιταλισμού δεν έχει εξουσία και δεν μπορεί να αποκτήσει εξουσία.
Θα αφήνει τους καπιταλίστες του, νέους ή παλαιότερους, να ανταγωνίζονται για να κυριαρχούν επί των αγορών και των ανθρώπων και να συγκεντρώνουν πλούτη και αντίστοιχη εξουσία την οποία αποσπούν από τους κυριαρχούμενους.
Όχι τυχαία η κατάληξη όλων αυτών των αντικαπιταλιστικών αγώνων και επαναστάσεων τους τελευταίους αιώνες είναι συγκέντρωση όλου του παραγόμενου πλούτου και της εξουσίας σε μερικές εκατοντάδες οικογένειες, επιχειρήσεις, τράπεζες κλπ.
Όχι τυχαίο ότι όσους Μακρόν κι αν ρίξουμε από την εξουσία πάντα θα τον ακολουθήσουν άλλοι.
*Πηγή: papaioannou-j.gr
