Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «»The game of love» ή… η τηλεόραση που μας αξίζει» κάποιος δημοσιογράφος -άγνωστος σε ‘μας, αλλά μάλλον γνωστός σε όσους ασχολούνται με τα ζητήματα της τηλεοπτικής υποκουλτούρας- ο κ. Κοσμάς Βίδος σχολιάζοντας το νέο χυδαιολόγημα – εκπομπή του ANT1 με τον τίτλο «The game of love» -ξενόγλωσσος τίτλος καθότι προοδευμένοι ευρω-πέοι-, έγραψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί, αφού αναφέρεται σε «σκληρές» αλήθειες.
Όμως η λογική του άρθρου είναι η αθώωση όλων αυτών που -στο όνομα του εύκολου κέρδους, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, υποτίθεται πνευματικοί άνθρωποι, επιχειρηματίες-, εκπόρνευσαν με τον πιο αναίσχυντο και χυδαίο τρόπο κάθε δυνατότητα προσφοράς ποιοτικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, στον τύπο, στο ραδιόφωνο, στον κινηματογράφο, στο διαδίκτυο, σε όλες τις μορφές έκφρασης και κοινωνικής απεύθυνσης, αλλά κυρίως σε ότι πιο μαζικό υπάρχει σήμερα αφορώντα την ενημέρωση, την επιμόρφωση και την ψυχαγωγία. Στην τηλεόραση -αυτόν τον Μέγα διδάσκαλο που κατήργησε τον δάσκαλο κατά τον αείμνηστο Λιαντίνη.
Μοχλεύοντας τα πιο ταπεινά ένστικτα και «ποντάροντας» στη δυσκολία ενός απαίδευτου γενικά κοινού -ήδη από το καθημαγμένο πνευματικά ελληνικό σχολείο- να διαχωρίζει την ποιότητα από το σκουπίδι, απευθύνονται στη «μάζα».
Έχτισαν αυτή την εκτρωματική «αυτοκρατορία» των ΜΜΕ, πέραν του εύκολου κέρδους, ως μοναδικό εργαλείο και ως αναγκαίο συμπλήρωμα και πυλώνα στήριξης του καθεστώτος, μέσω της πλήρους ηθικής και πνευματικής υποταγής του συνόλου της κοινωνίας στις διαδικασίες απόλυτης ρευστοποίησής της… Καθιστώντας την άθυρμα του παγκοσμιοποιημένου «μαζανθρωπισμού». Ενός «μαζανθρωπισμού» στον αντίποδα του «ανθρωπισμού» προϊόντος του αναγεννησιακού «διαφωτισμού», στην υπηρεσία της καταστολής κάθε αντίδρασης και αντίστασης στη βουλιμία του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του μαύρου νέου μεσαίωνα που αυτό επιβάλλει. Στην εξάλειψη κάθε δυνατότητας και στο σβήσιμο κάθε ελπίδας αντιστροφής των πραγμάτων πίσω στον πολιτισμό….
Στην καταστολή κάθε δυνατότητας ανάδειξης του ατόμου ως ξεχωριστής προσωπικότητας διά μέσου του κοινωνικού γίγνεσθαι, με την καταδίκη του στην κατηγορία του «μαζάνθρωπου», νομά, τροφοσυλλέκτη, ανέξοδη εργατική δύναμη και φτηνό κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλισμού.
Κατά μία έννοια ο κ. Βίδος με την κριτική προς όλους μας, που ασκεί, στο ίδιο πλαίσιο κινείται το ίδιο καθεστώς υπηρετεί. Αλλά -ενδεχομένως μη συνειδητά από τον ίδιο- πιο ύπουλα και γι’ αυτό πιο επικίνδυνα.
Διότι εξισώνοντας τον «έμπορο» που πουλάει σάπιο προϊόν σε φανταχτερό περιτύλιγμα με τον «καταναλωτή» που για ολόκληρες δεκαετίες εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο «έμπορο» να μην μπορεί να ξεχωρίσει το σάπιο από το υγιές διακρίνοντας πίσω από το περιτύλιγμα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καθιστά τη σαπίλα καθεστώς!
Γράφει ο κ. Βίδος:
«Η δυσαρέσκεια για το «The game of love», το νέο ριάλιτι του ANT1, εκδηλώθηκε στο Internet με εκατοντάδες αναρτήσεις. Ο ένας δεν πίστευε στα μάτια του, ο άλλος δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο χαμηλά θα έπεφτε το επίπεδο, ο τρίτος θεωρούσε πως έπρεπε να παρέμβει η Δικαιοσύνη και να απαγορεύσει τέτοιες εκπομπές. Σοβαρά τώρα, το «Game of love» χρειαζόμασταν για να συνειδητοποιήσουμε τον διαχρονικό ποιοτικό κατήφορο της εν Ελλάδι τηλεψυχαγωγίας;
Δεν ήταν αρκετά τόσα χρόνια άθλιων πρωινών ψυχαγωγικών μαγκαζίνο, κακογυρισμένων και κακοπαιγμένων σειρών, εκπομπών που πλάσαραν το trash ως άποψη, ως μαγκιά, ως εναλλακτικό τρόπο σκέψης, με Μαλβίνες, Ρούλες, Ελένες, Ανδρέες, Τατιάνες, Νίκους, Γρηγόρηδες, Ευγενίες και τόσους άλλους να βάζουν ανενδοίαστα τη φτήνια στα σπίτια μας και να θεμελιώνουν πάνω της τις καριέρες τους;
Δεν έφταναν οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις με τις κάκιστες επιθεωρήσεις και κωμωδίες που τα κανάλια επαναλαμβάνουν κάθε δεύτερη μέρα; Δεν έφταναν οι Εθνικοί Σταρ, οι Μίστερ Εθνικά Μπούτια, οι «Βας Βας Βας ο Παρασκευάς», οι κυρίες Λουκά και τόσα απερίγραπτα πλάσματα που σταδιοδρόμησαν κάνοντας χαβαλέ και πουλώντας τρέλα; Δεν έφταναν οι trash παρουσιαστές ή πανελίστες που δεν ντραπήκαμε να τους κάνουμε και βουλευτές;
Ακόμα και καλλιτέχνες με την ποιότητα π.χ. του Γιώργου Μαρίνου εμφανίστηκαν ευτελείς στην ελληνική τηλεόραση, γιατί αυτός ήταν ο τρόπος για να κάνεις καριέρα και για να βγάλεις λεφτά στο «γυαλί».
Γιατί αυτά θέλαμε εμείς, οι τηλεθεατές. Ένα κοινό που τις περισσότερες φορές που έγινε μια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια της γύρισε την πλάτη. Δεν αναφέρομαι μόνο στις εγχώριες αλλά και στις ξένες παραγωγές: Οι προσπάθειες να προβληθούν και εδώ σειρές που στο εξωτερικό έκαναν επιτυχία, απέτυχαν παταγωδώς.
Και ας μην χρησιμοποιήσουμε πάλι «Το νησί» ως άλλοθι, μια εξαίρεση είναι που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το ελληνικό κοινό δεν ήθελε «Νησιά», άλλα πράγματα ήθελε: «Bravo», «Ανδρες έτοιμους για όλα», «Big brother», «Παρατράγουδα», «Χρυσά κουφέτα»…
Σχεδόν φυσική εξέλιξη όλων αυτών, σε μια αγορά που όσο επιβραβεύεις την ευτέλεια τόσο περισσότερη ευτέλεια σου δίνει, είναι το «The game of love».
Απλώς έχουν αλλάξει οι εποχές, έχουν γίνει πιο ωμές. Κάποτε το μπαλαμούτι το υπονοούσαν (χωρίς αυτό να αναιρεί τη χυδαιότητα του τηλεοπτικού προϊόντος), τώρα το δείχνουν απροκάλυπτα, στη συνέχεια θα περάσουν και στο ωμό σεξ χωρίς… οπισθοδρομικές λογοκρισίες.
Γιατί εμείς το ζητήσαμε. Εμείς τη ζητήσαμε αυτή την τηλεόραση, και ας μην τολμάμε να το παραδεχτούμε».
Όχι κ. Βίδο και λοιποί «πατριώτες» πάει πολύ να μας κουνάτε και το δάκτυλο από πάνω!!!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και συγγραφέας.
**Πηγή: hereticalideas.gr
