Η πολιτική πραγματικότητα στην γειτονική μας Ιταλία φαίνεται ότι περνά σε μια νέα φάση. Ο παλιός γνωστός μας δικομματισμός με το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα από την μια πλευρά της όχθης και το Ιταλικό Κομμουνιστικό κόμμα από την άλλη δεν υπάρχει ποια εδώ και δεκαετίες.
Τα νέα πολιτικά υποκείμενα που προήλθαν από τις διασπάσεις και μεταλλάξεις των δύο αυτών ιστορικών κομμάτων μαζί με τα μικρότερα κόμματα της μεταφασιστικής Ιταλίας όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα των Νένι Σάραγκατ και το Ρεπουμπλικανικό του Τζ. Λα Μάλφα δημιούργησαν ένα διπολικό σύστημα που απ΄ ότι φαίνεται και αυτό σαρώνεται από την σημερινή σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.
Παράλληλα το νέο σημερινό πολιτικό προσωπικό κατά κοινή ομολογία φαίνεται ότι είναι κατώτερο των περιστάσεων, χαμηλού αναστήματος και δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμιά περίπτωση με ηγετικές προσωπικότητες τύπου Ντε Γκάσπερι, Ρουμόρ, Φανφάνι, Ανδρεόττι, Ντε Μίτα και φυσικά του Αλ. Μορο από την μια και του Τολιάτι, Νένι, Λ.Λόνκγο, Εν. Βερλιγκουέρ, Αρ. Κοσσουτα και φυσικά του Πιέτρο Ινκγραο από την άλλη.
Δεν είναι τυχαίο για το λόγο αυτό ότι ένας άνθρωπος της τέχνης χωρίς πολιτική κουλτούρα και παράδοση χωρίς ένα καθαρό πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα κατάφερε να ιδρύσει ένα κόμμα-κίνημα των « 5 αστέρων» όπως λέγεται που σήμερα δημοσκοπικά τουλάχιστον είναι το πρώτο κόμμα στην Ιταλία και όλα αυτά στην βάση της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης των πολιτών στο φθαρμένο πολιτικό σύστημα. Ο χώρος αυτός είναι ανάγκη να μελετηθεί γιατί στις γραμμές του συνυπάρχουν άνθρωποι αριστεροί αλλά και στοιχεία αριβίστικα που ευκαιριακά και καιροσκοπικά στέκονται σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την Ιταλική κοινωνία. Είναι πάντως μια δύναμη που μπήκε σφήνα στο πολιτικό σύστημα και αντιδρά στην Γερμανοκρατούμενη Ε.Ε με όλες τις αντιφάσεις του.
Σήμερα ο γερασμένος Σ. Μπερλουσκόνι, οι ηγετίσκοι των διαφόρων μικρών κομμάτων της κεντροδεξιάς η οποία και αυτή είναι κατακερματισμένη, το φασιστοειδές της Λίγκα του Βορρά Σαλβίνι στο χώρο της δεξιάς αλλά και ο Ρένζι στο χώρο της κεντροαριστεράς μαζί με τον πολιτικό του μέντορα πρώην πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζ. Ναπολιτάνο και τα παλιά στελέχη του ΙΚΚ Μακαλουζο , Φασσίνο και Βελτρόνι δεν μπορούν να εκφράσουν τον κόσμο της εργασίας αλλά και ούτε τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς. Αυτό φάνηκε πεντακάθαρα και στο δημοψήφισμα που έγινε πριν λίγους μήνες στην Ιταλία όπου το ΟΧΙ στο μίγμα πολιτικής που προωθούσε ο Μ. Ρένζι ξεπέρασε το 60%. Δεν ήταν τυχαίο ότι η φτωχή Νότια και νησιωτική Ιταλία στην οποία η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 40% τα τελευταία χρόνια, να δίνει στο «ΟΧΙ» 67%, όπως δεν είναι τυχαίο ότι το 70% και πάνω των νέων 20-30 ετών να ψηφίζουν «ΟΧΙ». Το δημοψήφισμα αυτό με την νίκη του ΟΧΙ κατέγραψε και τον ταξικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης. Τα φτωχά και λαϊκά στρώματα έδωσαν τη συντριπτική νίκη στο «ΟΧΙ» στην Ιταλία.
Το ΟΧΙ στο ιταλικό δημοψήφισμα ήταν ένα ισχυρό ράπισμα στην Γερμανία και στους πολιτικούς υπαλλήλους της τύπου Ρέντσι. Τελικά το «ΟΧΙ» στην αναθεώρηση του Ιταλικού συντάγματος και βασικά το «ΟΧΙ» στο μίγμα πολιτικής του κου Ρέντσι και της κυβέρνησής του στο δημοψήφισμα της Ιταλίας θριάμβευσε. Ο ίδιος δε δεν κατάφερε να κάνει το ΟΧΙ – ΝΑΙ απλά γιατί και σημαντικά τμήματα της Ιταλικής εθνικής τάξης εναντιώνονται στην πολιτική του και της Μερκελ για δικούς τους λόγους για τα δικά τους εξαγωγικά κυρίως συμφέροντα.
Το 60% του Ιταλικού λαού είπε ΟΧΙ στις πολιτικές της λιτότητας του άγριου νεοφιλελευθερισμού που εκπορεύονται από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Είπε ΟΧΙ γιατί στην Ιταλία περνούν μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» χωρίς υπογραφές μνημονίων. Κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας που έγιναν με αίμα και θυσίες στην κυριολεξία πετσοκόβονται και από μια κυβέρνηση που μιλά όπως και στην Ελλάδα στο όνομα της αριστεράς
Αυτό ακριβώς το δημοψήφισμα έδωσε και την προωθητική δύναμη για ριζικές αλλαγές κύρια μέσα στο Δ.Κ του Ρένζι αλλά και στο ότι υπάρχει στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Στην τελευταία διεύθυνση και Κ.Ε του Δημοκρατικού κόμματος αμφισβητήθηκε ανοιχτά πλέον όχι μόνο το πρόσωπο του Ματ. Ρένζι αλλά και η πολιτική του. Μια πολιτική που είναι τελείως ξεκομμένη από την Ιταλική εργατική τάξη και της ιστορικές παραδώσεις της Ιταλικής αριστεράς. Η αμφισβήτηση όμως αυτή και τα στελέχη που την προώθησαν μέσα στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος ακόμα δεν μπορούν να δώσουν με καθαρότητα τον δικό τους πολιτικό σχεδιασμό σε θέματα που έχουν να κάνουν με την παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη ή την ρήξη με αυτή την Ε.Ε. Ο Μπερσάνι ηγέτης της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που διασπάστηκε από το Δ.Κ καθ όλα έντιμος άνθρωπος δεν καταφέρνει να ξεκόψει τελείως από τα κεντροαριστερά νεφελώματα και αυτό φαίνεται ότι μαζί με τον γνωστό μας Μ. Ντα Λέμα θέλει μετά την διάσπαση του Δ.Κ να κτήση το νέο πολιτικό υποκείμενο των ( D.P)
Σοβαρές πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία λοιπόν. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Μ. Ρένζι διασπάστηκε . Η αριστερή του πτέρυγα με τους Μπερσάνι και Ντα Λέμα ίδρυσαν νέο κόμμα ( D.P) όπως και ο Τσιβάττι μαζί με δέκα βουλευτές έφτιαξαν νέο πολιτικό υποκείμενο. Αλλά και στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Ιταλικής Αριστεράς δεν πρόλαβε να τελειώσει το ιδρυτικό του συνέδριο και σ΄ αυτό με την σειρά του είχαμε στην κοινοβουλευτική του ομάδα διάσπαση όταν πάνω από δώδεκα βουλευτές του πήγαν στο κόμμα του Μπερσάνι. Το σύνδρομο της αμοιβάδας δηλαδή του κατακερματισμού κυριαρχεί στην Ιταλική αριστερά και κεντροαριστερά… Οι πολιτικές «σεισμικές» δονήσεις θα συνεχιστούν. Οι εκλογική αναμέτρηση είναι προ των πυλών
Στην Ιταλία φαίνεται ότι η οικονομική κρίση που έχει σαν αποτέλεσμα την ανεργία και τη φτώχεια δεκάδων χιλιάδων Ιταλών ξαναβάζει με ένταση την ανάγκη ενός νέου πολιτικού υποκειμένου της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν θα αγνοεί την ταξική υπόσταση της κρίσης. Τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα του Ρέντζι έχασαν την ελκτική τους δύναμη. Η ταξική αντιπαράθεση εκ των πραγμάτων φέρνει και πάλι στο προσκήνιο της ιταλικής πραγματικότητας την ριζοσπαστική Αριστερά, σε αντίθεση με τα κεντροαριστερά και κεντροδεξιά νεφελώματα της πολιτικής απάτης. Το βασικό είναι όλες οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις να καταφέρουν να συντονίσουν τον πολιτικό τους βηματισμό για να δώσουν πιστικές απαντήσεις στον Ιταλικό λαό ενόψει και των επερχόμενων εκλογών που μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σ΄ όλη την Ευρώπη.
