Το ΟΧΙ στο ιταλικό δημοψήφισμα ισχυρό ράπισμα στην Γερμανία και στους πολιτικούς υπαλλήλους της τύπου Ρεντσι
Τελικά το «ΟΧΙ» στην αναθεώρηση του Ιταλικού συντάγματος και βασικά το «ΟΧΙ» στο μίγμα πολιτικής του κου Ρέντσι και της κυβέρνησής του στο δημοψήφισμα της Ιταλίας θριάμβευσε.
Το 60% του Ιταλικού λαού είπε ΟΧΙ στις πολιτικές της λιτότητας του άγριου νεοφιλελευθερισμού που εκπορεύονται από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα αυτό από τους θιασώτες και προπαγανδιστές των κυρίαρχων πολιτικών σήμερα στην Ε.Ε. αντιμετωπίζεται με φοβικότητα έως και εχθρότητα. Είναι χαρακτηριστικό το δείγμα και στην Ελλάδα τέτοιας επιπόλαιας στάσης όπου ραδιοφωνικός παραγωγός στον κυβερνητικό σταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» επαναλάμβανε βλακωδώς το ρεφρέν όλων των συστημικών και αντιδραστικών ΜΜΕ «συννεφιά στη Ρώμη, λιακάδα στην Αυστρία». Ίδιες καταστάσεις φτωχής και επιδερμικής ανάλυσης είχαμε και στην ΕΡΤ. Φάνηκε καθαρά ότι τους κακοφάνηκε το αποτέλεσμα στο ιταλικό δημοψήφισμα.
Πολλοί προσπάθησαν και στη χώρα μας να δώσουν τις εξηγήσεις που τους βόλευαν. Για παράδειγμα ταύτισαν το 60% του ιταλικού λαού με την άκρα δεξιά πράγμα που δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν οι Ιταλοί να ξύπνησαν την Κυριακή 4 του Δεκέμβρη και να έγιναν όλοι ακροδεξιοί επειδή η ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά που δημοσκοπικά δεν ξεπερνά το 13% με τον ηγέτη της Σαλβίνι στήριξε το «ΟΧΙ».
Δεν αντιλαμβάνονται ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι σήμερα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες σημαντικά τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων δυσανασχετούν και αρνούνται να ακολουθήσουν τις επιλογές του Σόιμπλε και της παρέας τους .Στην Ιταλία η Confindustria ο αντίστοιχος ΣΕΒ δεν πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ απλά γιατί τα επιχειρηματικά συμφέροντα συγκρούονται. Αρνούνται δηλαδή να υποταχθούν σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Για το λόγο αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν πολιτικά αυτές τις εθνικές αστικές τάξεις παίρνουν παρόμοιες θέσεις με αυτές που ο Μπερλουσκόνι και η Λέγκα του Βορρά πήραν στο ιταλικό δημοψήφισμα. Ιδικά το κόμμα του Μπερλουσκόνι ένας από τους λόγους που διασπάστηκε ήταν και αυτός της υποταγής ή μη στις προσταγές της Γερμανίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κομμάτι που διασπάστηκε από την Φορζα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι συγκυβερνά με τον Ρέντσι μέχρι σήμερα.
Αν αυτό έγινε και στην Ιταλία από τις δυνάμεις τις εθνικής αστικής τάξης, το ίδιο συμβαίνει από την άλλη με την εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση φυσικά, από τις δυνάμεις του κόσμου της εργασίας, από όλες τις δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, απ΄ όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς χωρίς καμία εξαίρεση που τάχθηκαν με το ΟΧΙ. Για παράδειγμα στην Ιταλία τάχθηκαν με το «ΟΧΙ» όλες οι δυνάμεις που δε θέλησαν και δε θέλουν να χάσουν τελείως την αριστερή ταξική τους διαφορετικότητα. Όλες οι δυνάμεις από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τη Ριζοσπαστική Αριστερά (Κομμουνιστική Επανίδρυση, το κόμμα της Αριστεράς & Ελευθερίας) την μειοψηφία μέσα στο Δ.Κ. όπως και ένα σημαντικό μέρος αριστερών στελεχών αγωνιστών που βρίσκεται μέσα στο κίνημα 5 αστέρων του Μπέπε Γκρίλο. Όλες αυτές οι δυνάμεις που δε μεταλλάχθηκαν και δεν υποτάχθηκαν ευρωλαγνικά στις καταστροφικές πολιτικές για τον κόσμο της εργασίας που οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε. επέβαλαν για όλες τις χώρες.
Αυτή η επιλογή της άρνησης αυτής της Ε.Ε. δεν είναι όπως υποστηρίζουν ορισμένα κυβερνητικά φερέφωνα της κυβέρνησης Τσίπρα, εθνοκεντρική. Κλεισίματος δηλαδή στα εθνικά σύνορα μιας χώρας και στη συγκεκριμένη περίπτωση και της Ιταλίας. Είναι η έκφραση κοινωνικής αγανάκτησης που φουντώνει από τα κάτω και που εκ των πραγμάτων θα συγκρουσθεί με αυτές τις κυρίαρχες πολιτικές. Δεν μπορεί για την Ιταλία το μόνο μέλημα της κυβέρνησης Ρέντσι να είναι η σωτηρία των τραπεζιτών και η προώθηση των επιταγών της κυρίας Μέρκελ κάτι παρόμοιο που κάνει και ο δικός μας Τσίπρας, χωρίς φυσικά την υπογραφή μνημονίων λόγω του οικονομικού όγκου και πολιτικού βάρους της Ιταλίας .
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η φτωχή Νότια και νησιωτική Ιταλία στην οποία η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 40% τα τελευταία χρόνια, να δίνει στο «ΟΧΙ» 67%, όπως δεν είναι τυχαίο ότι το 70% και πάνω των νέων 20-30 ετών να ψηφίζουν «ΟΧΙ». Το δημοψήφισμα αυτό με την νίκη του ΟΧΙ κατέγραψε και τον ταξικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης.Τα φτωχά και λαϊκά στρώματα έδωσαν τη συντριπτική νίκη στο «ΟΧΙ» στην Ιταλία.
Βέβαια ο κος Τσίπρας επανέλαβε, μετά το ιταλικό Δημοψήφισμα,τελείως λαθεμένα ότι η μεγάλη απειλή για την Ευρώπη είναι η ακροδεξιά και ο λαϊκισμός. Πρέπει να καταλάβουν ότι εκτός από την παραδοσιακή δεξιά υπάρχει και η δεξιά πολιτική που προωθεί η σοσιαλδημοκρατία και πολιτικά υποκείμενα τύπου Δ.Κ στην Ιταλία ή ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Τέτοιες τοποθετήσεις επιπόλαιες που προσπαθούν να δημιουργήσουν φοβικά σύνδρομα στους λαούς για να αποδέχονται τις καταστροφικές μνημονιακές, αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές είναι απαράδεκτες και έχουν κοντά πόδια, αυτό έδειξε και η πολιτική διαδρομή του κου Ρέντσι, ομόσταυλου του κου Τσίπρα. Το βασικό συμπέρασμα και από το δημοψήφισμα στην Ιταλία είναι ότι οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται από δεξιά και αριστερά αυτήν την ΕΕ κερδίζουν έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ευρωζώνη, με τη μορφή που την ξέρουμε, μπορεί και να καταρρεύσει, ανεξάρτητα από τη βούληση των υποταγμένων στο Βερολίνο κυβερνήσεων τύπου Ρέντσι ή Τσίπρα.
Ο Ρέντσι πάντως υπέβαλε την παραίτησή του, δεν έχει την δύναμη να ακολουθήσει την τακτική άλλων που το ΟΧΙ του λαού τους το έκαναν ΝΑΙ της υποταγής και της λαϊκής απαξίωσης. Το ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα θα πάει σύντομα στο συνέδριό του πληγωμένο πολιτικά και καθόλου απίθανο να έχουμε αλλαγές στην ηγεσία του ή ακόμα και άλλη διάσπαση.
Στην Ιταλία από σήμερα αρχίζει μια πορεία μεταβατικής κυβέρνησης «τεχνοκρατικού» τύπου που θα οδηγήσει σύντομα σε εκλογές. Το θέμα πάντως είναι ότι οι γνωστοί μας πολιτικοί σχεδιασμοί κεντροαριστερού και κεντροδεξιού τύπου μετά και από αυτό το δημοψήφισμα «σεισμό» δύσκολα θα πραγματοποιηθούν.
Οι δυνάμεις της ιταλικής Αριστεράς θα πρέπει να προωθήσουν δυναμικά το ζήτημα της κοινής τους δράσης του δικού τους εναλλακτικού πολιτικού σχεδιασμού και να μην αφήσουν να καρπωθεί η Δεξιά αυτή την μεγάλη επιτυχία που είχαν από το δημοψήφισμα.
Το 60% του Ιταλικού λαού στο ΟΧΙ επιβεβαιώνει περίτρανα το συμπέρασμα ότι οι λαοί της Ν. Ευρώπης από την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία μέχρι και την Ελλάδα που ανέπτυξαν ένα ισχυρό εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες έχουν και μια διαφορετική αντίδραση στις πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας που προωθεί σήμερα η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε… Αυτό φάνηκε από το 62% της Ελλάδας και το 60% της Ιταλίας.
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε
