Μια ζωή τα λεγόμενα «κεντρώα» ή ψευδο-«σοσιαλιστικά» ή νεο-«σοσιαλδημοκρατικά» κόμματα, όταν οι κυβερνήσεις που σχημάτιζαν κατέρρεαν και χρεοκοπούσαν οι πολιτικές τους και δεν είχαν τίποτα το θετικό να πουν στον λαό για το παρόν και το μέλλον του, επικαλούνταν για την επιβίωσή τους τα δικαιολογημένα αντιδεξιά αντανακλαστικά των πολιτών και τον «αντιδεξιό μπαμπούλα», ακόμα και αν τα δικά τους έργα ήταν ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα που θα προωθούσε μια κυβέρνηση της δεξιάς.
Μια ζωή, επίσης, στον ριζοσπαστικό προοδευτικό χώρο, καταγγέλλαμε αυτήν την αντιδεξιά κινδυνολογία, η οποία απευθυνόταν στο συναίσθημα των πολιτών αλλά δεν είχε κανένα αντίκρισμα στην εφαρμοζόμενη πολιτική.
Αυτές τις καταγγελίες κατά της ψευδο-αντιδεξιάς ρητορείας έκαναν κάποτε μαζί μας και ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Νίκος Παππάς, αν και ο τελευταίος μικρότερος τότε. Και μάλιστα έκαναν αυτές τις καταγγελίες με περισσή θρασύτητα και αλαζονεία.
Τώρα, Γ. Δραγάσακης και Ν. Παππάς γλείφουν ανερυθρίαστα εκεί που έφτυναν.
Αξιοποιούν, με δηλώσεις τους στην Εφ.Συν. (20/08), ως ύστατο καταφύγιο του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, που σαπίζει μέσα στον βούρκο των μνημονίων και της υποτέλειας, την κούφια και κενόλογη αντιδεξιά κινδυνολογία, την οποία πάλαι ποτέ κατάγγελλαν.
Και θυμούνται, επιπλέον, και την μπαγιάτική συνταγή της «ανάγκης» της «συμμαχίας» και της «συστράτευσης» των «προοδευτικών δυνάμεων» για να ανακοπεί ο δεξιός κίνδυνος.
Τι σχέση, τώρα, έχουν οι πατριωτικές προοδευτικές δυνάμεις με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ των πιστωτών, της λιτότητας και της δορυφοροποίησης στις ΗΠΑ, την Γερμανική ΕΕ και τα γεράκια του Ισραήλ, μόνο ο Δραγασάκης και ο Παππάς γνωρίζουν.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα Δραγασάκης και Παππάς, έχουν τόση σχέση με τις προοδευτικές δυνάμεις όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Πράγματι, θα ήταν μια νέα τραγωδία για την χώρα αν καλείτο με την ψήφο των πολιτών, ο Κυρ. Μητσοτάκης να κυβερνήσει, αλοίμονο, την χώρα.
Θα αποτελούσε, όμως, εξίσου μεγάλη καταστροφή αν ο ελληνικός λαός, έκανε πάλι το μέγα ολίσθημα, να επιβραβεύσει ξανά, μετά από όσα είδε και έπαθε, τον Τσίπρα και τους Δραγασάκηδες και Παππάδες και να τους αφήσει ανενόχλητους στις κυβερνητικές καρέκλες τους. Η αντιαισθητική αυτή εκ νέου εξουσιοδότηση, θα ήταν ταυτόχρονα επιβράβευση στο ψέμα, τις κωλοτούμπες, στην τυφλή υποταγή σε ξένα κέντρα και τις εγχώριες ολιγαρχίες, στο ξεπούλημα της χώρας και του λαού μας και ειδικότερα στην τακτική της αλαζονείας και του αυταρχισμού, η οποία θα γνώριζε μια νέα απίστευτη αποθέωση σε μια νέα, τυχόν, κυβερνητική θητεία ΣΥΡΙΖΑ.
Κανένας, λοιπόν, εκ των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και κανένας από τις κεντρώες παραφυάδες τους και τις ακροδεξιές αποφύσεις τους δεν πρέπει να γίνει επιλογή των πολιτών.
Αυτό που χρειάζεται να αποκτήσει, επιτέλους, η Βουλή είναι αρχικά μια δυναμική πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση. Και μια τέτοια αντιπολίτευση που μπορεί να ταρακουνήσει και να απειλήσει το σύστημα, με γρήγορη δυναμική κυβερνητικής ευθύνης, είναι μόνο η ΛΑ.Ε, η οποία, όπως μας έλεγαν στελέχη της, είναι ταυτόχρονα ενωτική δύναμη στον αντισυστημικό πατριωτικό, προοδευτικό χώρο και διαθέτει εναλλακτική ριζοσπαστική και ρεαλιστική προγραμματική πρόταση, η οποία μπορεί, αν στηριχθεί από τον ελληνικό λαό με την ψήφο και τους αγώνες του, να επαναθεμελιώσει και να ανασυγκροτήσει τη χώρα.