Θα μπλέξουμε σε πόλεμο χωρίς να καταλάβουμε το γιατί

Με τα Ίμια αρκούσαν μερικοί «περίεργοι» δημοσιογράφοι και άλλοι παραγοντίσκοι και από τις δύο πλευρές για να προκληθεί μία άνευ προηγουμένου κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και να φτάσουμε στα όρια μίας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης.
Δυστυχώς η Ιστορία δεν διδάσκει και 22 χρόνια μετά, η παρούσα κυβέρνηση μοιάζει να παραπαίει ανάμεσα στη μνήμη και την αφασία. Δείχνει ανίκανη να αναλύσει συντεταγμένα και σε βάθος το φαινόμενο Ερντογάν και να εκτιμήσει πλήρως την τουρκική στρατηγική. Ακόμα κι αν στο παρασκήνιο γίνεται μία τέτοια ανάλυση, ο δημόσιος λόγος και η συμπεριφορά της κυβέρνησης δείχνει ότι είναι τουλάχιστον μπερδεμένη. Ή έστω, κάποιοι εκ της κυβέρνησης, συγχέουν τα θέματα της διπλωματίας με εσωτερικές πολιτικές στοχεύσεις. Επιδίδονται έτσι σε πρωτοφανή λεκτική αντιπαράθεση, παραγνωρίζοντας τον κίνδυνο ότι η ρητορική όξυνση μπορεί να αποτελέσει, υπό ορισμένες συνθήκες, το τέλειο άλλοθι για όσους επιδιώκουν πραγματικά μία σύγκρουση στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση μία αλλαγή του στάτους.
Οι καφενειακού τύπου δημόσιες προσεγγίσεις περί «τρελού Ερντογάν» δεν αντέχουν σε κριτική. Μπορεί όμως να αποβούν μοιραίες, εάν συνεχιστεί το τροπάρι.
Είναι προφανές ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει: ο Ερντογάν μπορεί να έχει την «τρέλα» του «μεγαλείου», αλλά ταυτόχρονα εφαρμόζει μία επιθετική στρατηγική, που θέτει σε αμφισβήτηση τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή. Για πρώτη φορά οι επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας και η αναθεωρητική της στρατηγική εφαρμόζονται με τέτοιο τρόπο στην πράξη – δείτε τι κάνει στη Συρία.

Για όσους το ξεχνάνε ή το περνούν με ελαφρότητα, ο Ερντογάν αυτή την ώρα βρίσκεται σε πόλεμο! Και όταν κάποιος κάνει πόλεμο προς τη μία πλευρά, δεν του είναι σε τίποτα να κάνει προς την άλλη.
Κακά τα ψέματα. Ο ρόλος της Τουρκίας, ειδικά με το μαρτύριο της Συρίας τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει περισσότερη ισχύ. Το προσφυγικό είναι ένα κυνικό ατού στα χέρια του.
Θέλει προσοχή, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά απ’ όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον διεθνή παράγοντα.
Η κυβέρνηση δεν έχει παρά να διεθνοποιήσει τα προβλήματά της με την Τουρκία και ταυτόχρονα να διατηρήσει κάθε δυνατό δίαυλο επικοινωνίας μαζί της ανοιχτό. Και όχι να τον κλείσει, όπως υποστηρίζει ο υπουργός Άμυνας.
Η ετοιμότητα και η αποφασιστικότητα για την απόκρουση κάθε απειλής είναι αναγκαίες και επιβεβλημένες, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με μία πομπώδη και αλλοπρόσαλλη ρητορική, που απλώς συναγωνίζεται αυτή της απέναντι πλευράς.
Διαφορετικά θα καταλήξουμε μία μέρα να είμαστε μπλεγμένοι σε μία σύρραξη, χωρίς ουσιαστικά να ξέρουμε το λόγο και να καταλάβουμε το πώς. Σαν εκείνους, που ξεκινούν με μερικές κουβέντες και καταλήγουν στο νοσοκομείο από το ξύλο μεταξύ τους, χωρίς καν να θυμούνται πώς ξεκίνησε ο καβγάς!