Το φάντασμα της Ακροδεξιάς πλανάται πάνω απ την Ευρώπη . Ο Σαλβίνι και η Λεπέν ανακοίνωσαν σήμερα στη Ρώμη τη συμπόρευση τους ενόψει των Ευρωεκλογών του Μαΐου. Το σενάριο της νίκης ακροδεξιών–ξενοφοβικών κομμάτων σε μεγάλες χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία είναι πιο ορατό από ποτέ. Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει ότι οι Ευρωεκλογές αυτές θα είναι οι πιο κρίσιμες από το 1979 και θα αποτυπώσουν τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πώς όμως μπορεί να ανακοπεί η νέα «πορεία προς τη Ρώμη» (τις Βρυξέλλες αυτη τη φορά) των σύγχρονων μελανοχιτώνων;
Σίγουρα όχι από την ευρωπαϊκή δεξιά και τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία που αποτελούν τη βασική αιτία του προβλήματος. Σίγουρα όχι από μεταλλαγμένες πολιτικές τύπου ΣΥΡΙΖΑ που καλεί τους ευρωπαίους να επιστρέψουν στις ιδρυτικές άξιες της καπιταλιστικής Ε.Ε και ενθαρρύνει έτσι ακόμη περισσότερο την Ακροδεξιά.
Μπορεί όμως η ριζοσπαστική–αντικαπιταλιστική αριστερά να αποτελέσει το αντίβαρο; Κατά τη γνώμη μου ΝΑΙ αρκεί να λάβει υπόψη της δύο σημαντικές παραμέτρους : Ότι η ώρα της ριζοσπαστικοποίησης των αιτημάτων της για την ανατροπή αυτής της Ε.Ε-έκτρωμα έχει φτάσει κόβοντας το οξυγόνο της ριζοσπαστικότητας στην άκρα δεξιά και ότι ο συντονισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να υπερβεί τις μέχρι τώρα σχεδόν εθιμοτυπικές διαδικασίες. Η ανατροπή της νεοφιλελέυθερης Ε.Ε δεν είναι και δεν μπορεί να είναι πραγματικό αίτημα της άκρας δεξιάς παρά τις λαθροχειρίες που επιχειρούν. Ο φασισμός είναι το μακρύ χέρι του καπιταλισμού και όχι ο αντίπαλός του. Η ανατροπή της εκμετάλλευσης είναι δομικό στοιχείο της Αριστεράς και ως τέτοιο χρειάζεται να επανέλθει στο λόγο της. Όχι με όραμα μια Ευρώπη των εθνικισμών και των εθνικών ανταγωνισμών αλλά για μία Ευρώπη των από τα κάτω, της αλληλεγγύης, της ειρήνης και του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Le moment est arrivé που λένε και οι Γάλλοι..
