Του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Η απαγόρευση για τέσσερις μέρες συναθροίσεων τεσσάρων ατόμων και άνω καθ’ άπασαν την επικράτεια (!) και μάλιστα με απόφαση του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, δεν είναι μόνο αντισυνταγματική και στερείται κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμότητας αλλά είναι, ακόμα χειρότερα, αξιοθρήνητη, κωμική και γελοία.
Η απόφαση αυτή δεν θυμίζει μόνο κάποιες από τις πιο σκοτεινές σελίδες της πολιτικής μας ζωής. Πολύ φοβούμαι ότι αυτή η πρωτοφανής και καθ’ όλα αστεία απαγόρευση έρχεται από το μέλλον: από ένα αναδυόμενο μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, στον οποίο βαδίζει ολοταχώς όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και η ΕΕ του ευρώ και των κεφαλαιαγορών και όλος, σχεδόν, ο πλανήτης
Αναμενόμενο, βέβαια, ήταν ότι αρωγός στην κυβέρνηση θα βρεθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά το ΚΙΝΑΛ, κόμματα τα οποία έσπευσαν να δηλώσουν τη πειθάρχηση στις κυβερνητικές αποφάσεις και την μη συμμετοχή τους στις συγκεντρώσεις και πορείες προς τιμήν του Πολυτεχνείου.
Γιατί άραγε τόσος φόβος και πανικός από την κυβέρνηση για συναθροίσεις, συγκεντρώσεις και πορείες που πραγματοποιούνται αδιαλείπτως 47 χρόνια τώρα, αντί να απαιτήσει τη δέσμευση των διοργανωτών για την λήψη όλων των προβλεπόμενων μέτρων κατά του κορονοϊού,
Μήπως ανησύχησε τόσο πολύ για τη δημόσια υγεία μια κυβέρνηση που επί 5 μήνες σφύριζε αδιάφορα για την λήψη έκτακτων μέτρων καταπολέμησης του κορονοϊού και η οποία ακόμα και τώρα στοιβάζει τους πολίτες, λες και είναι σαρδέλες, στα μέσα μεταφοράς, ενώ λόγω έλλειψης κλινών και ΜΕΘ, εγκληματεί, αναβάλλοντας το 80% των χειρουργικών αποφάσεων;
Μόλις προχθές η γραμμή Ακρόπολη έως Ομόνοια του μετρό, στην οποία ήμουν επιβάτης, εμφάνιζε εικόνα αδιαχώρητου, με τον κόσμο σαν σταφύλια.
Ο πανικός της κυβέρνησης για τις συναθροίσεις, συγκεντρώσεις και πορείες του Πολυτεχνείου έχει μάλλον άλλες αιτίες και οφείλεται σε άλλους λόγους.
Η κυβέρνηση φοβάται μήπως οι μαζικές εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου γίνουν η αφορμή και η σπίθα για να ξεσπάσουν γενικευμένες κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στην “ταφόπετρα” στην οικονομία, στην εξάπλωση της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας αλλά και στις πολιτικές υποτέλειες και κατευνασμού που πλήττουν βάναυσα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Κοινωνικές αντιδράσεις που μπορεί στην πορεία να οδηγήσουν σε μεγάλες ανατροπές.
Αυτές τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις θέλει να προλάβει η κυβέρνηση με τα πρωτοφανή αυταρχικά μέτρα που ανακοίνωσε και τα οποία έρχονται ως συνέχεια ενός lockdown που έχει επιβάλει ασφυκτικούς περιορισμούς στη κίνηση των πολιτών και κλείσιμο σε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, σκορπώντας την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας
Αγνοεί, όμως, η κυβέρνηση ότι με τέτοια άγρια καταστολή φέρνει πιο κοντά αυτό που θέλει να αποφύγει.
Η διαμαρτυρία νέων και πολιτών φέτος στο Πολυτεχνείο θα είναι μια διαμαρτυρία ενάντια στην πείνα και στο σκοτεινό μέλλον που έρχεται. Θα είναι μια διαμαρτυρία για την λήψη μέτρων προάσπισης της υγείας του λαού. Θα είναι μια διαμαρτυρία του λαού για ελευθερία, πραγματική δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας που επιτέλους πρέπει να ζήσει χωρίς κηδεμόνες και νεοαποικιοκράτες.
Θα είμαι εκεί. Θα είμαστε όλοι/ες εκεί στην «απαγορευμένη» συγκέντρωση και πορεία και θα είμαστε εμείς που έμπρακτα θα σεβαστούμε απολύτως την υγεία των πολιτών, φέρνοντας στο προσκήνιο την κραυγή αγωνίας ενός λαού για το παρόν και το μέλλον του, ο οποίος ομολογουμένως, πέρα από παρατάξεις, θέλει να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορεί: «φτάνει πια! δεν πάει άλλο!»
«Το Πολυτεχνείο πιο επίκαιρο από ποτέ»
Στη συνέχεια παραθέτω κείμενο, το οποίο μου εζητήθη και έγραψα για το ηλεκτρονικό περιοδικό της Βουλής, «επί του περιστυλίου» και αφορά την επικαιρότητα της επετείου του Πολυτεχνείου. Το κείμενο που γράφτηκε σε χρόνο που δεν υπήρχαν οι κυβερνητικές αποφάσεις για απαγορεύσεις των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου, έχει ως εξής:
Το Πολυτεχνείο πιο επίκαιρο από ποτέ
«Η εξέγερση του «Πολυτεχνείου», σχεδόν μισό αιώνα μετά, συνεχίζει να προκαλεί μεγάλους πονοκεφάλους στους κρατούντες.
Οι κυβερνήσεις «όλων των χρωμάτων» χρειάζεται να επιστρατεύουν κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου στρατιές αστυνομικών και συχνά δακρυγόνα και χημικά, προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις, απειλές και τρομοκρατία, προκειμένου να προκαλέσουν κλίμα φόβου και αποτροπής.
Και όμως η επέτειος του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο και το ίδιο το Πολυτεχνείο, επιμένουν να στέκονται όρθια, να συσπειρώνουν και να διαμηνύουν την επικαιρότητα τους.
Αν αυτός ο τόπος έχει να επιδείξει κάτι στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, αυτό δεν είναι η ξενοκρατία και η υποτέλεια που έχει διαποτίσει τους κυρίαρχους κύκλους στη χώρα μας. Δεν είναι η πολιτική φαυλότητα, η διαφθορά και τα κοτζαμπάσικα πελατειακά δίκτυα της κατεστημένης πολιτικής ζωής. Δεν είναι η διαπλοκή και η κρατικοδίαιτη ολιγαρχία.
Αν η Ελλάδα έχει να προβάλει κάτι στη σύγχρονη ιστορία της δεν είναι η χαμέρπεια, η κατάπτωση και η φθορά κάθε αξίας που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την εποχή μας. Δεν είναι οι χούντες και τα μνημόνια. Δεν είναι οι εθνικές προδοσίες και η παράδοση της Κύπρου. Δεν είναι οι αβυσσαλέες ανισότητες στην κοινωνία μας και η σύγχρονη φτώχεια και εξαθλίωση που εξαπλώνονται ταχύτατα στις μέρες μας.
Ελλάδα είναι οι μεγάλες επαναστατικές απελευθερωτικές στιγμές του 1821. Ελλάδα είναι οι νικηφόροι Βαλκανικοί πόλεμοι που την έφεραν στα σημερινά της σύνορα. Ελλάδα είναι οι νίκες στο Αλβανικό μέτωπο και η αθάνατη εποποιία της Εθνικής μας Αντίστασης. Ελλάδα είναι οι μεγάλοι λαϊκοί εθνικοί αγώνες της δεκαετίας του ’50 για την ένωση της Κύπρου με την μητρική γη. Ελλάδα είναι το ηρωικό Πολυτεχνείο της νέας γενιάς και το μεγάλο αλλά προδομένο και αυτό, «ΟΧΙ», που ψήφισε ο ελληνικός λαός του Ιουλίου του 2015.
Το σύγχρονο μήνυμα του Πολυτεχνείου, μιας από τις μεγαλύτερες ιστορικές λαϊκές στιγμές της εθνικής μας διαδρομής, αποτελεί ένα μήνυμα προς ένα λαό και πρώτα από όλα προς τη νεολαία, να ξεσηκωθούν, αντί να σκύβουν, να υπομένουν και να δικαιολογούν τον εθνικό εξευτελισμό που υφιστάμεθα, την υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας μας, την αρπαγή των σπιτιών και της λαϊκής περιουσίας από τις τράπεζες και τα fund, την εκχώρηση της δημόσιας ζωής και της ίδιας της δημοκρατίας στη διαπλοκή σε μια αδίστακτη ολιγαρχία, την αξιοποίηση του κορονοϊού για το περιορισμό των ελευθεριών, τη «κινεζοποίηση» και το τέλος των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Θυμάμαι ως σήμερα και θα τ ’ακούω μέχρι την τελευταία μου πνοή, τα μεγάλα συνθήματα του Πολυτεχνείου για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ».
Το έχει φέρει η ζωή αυτά τα αιτήματα και συνθήματα και η ίδια η εξέγερση του Πολυτεχνείου, να αποτελούν. όχι παρωχημένες μουσειακές καταστάσεις αλλά επίκαιρες και σύγχρονες επιταγές, οι οποίες, τηρουμένων των αναλογιών, έχουν καταστεί πιο ρεαλιστικές και πιο αναγκαίες για να επιβιώσει σήμερα και να σταθεί όρθιος ο τόπος και ο λαός μας, αντικρίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον» .