Στην ίδια αίθουσα όπου τον απολαύσαμε τελευταία φορά, βρεθήκαμε το βράδυ της Δευτέρας για να αποχαιρετίσουμε τον Θάνο Μικρούτσικο.
Στο Μέγαρο Μουσικής που τόσο αγαπούσε συγκεντρώθηκαν οι φίλοι του για να πουν το ύστατο χαίρε σε ένα συνθέτη που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στις καρδιές μας.
Η αίθουσα φάνηκε από την αρχή πολύ μικρή για να χωρέσει όσους τον αγαπούσαν. Και αν η συναυλία επαναλαμβανόταν μια ή δύο φορές, πάλι sold out θα ήταν.
Αλλά αυτές οι βραδιές συμβαίνουν μια φορά, όχι μόνο γιατί είναι τρομερά δύσκολο να καταφέρεις να συγκεντρώσεις την αφρόκρεμα της ελληνικής μουσικής σε μια ημέρα, αλλά και γιατί είναι δύσκολο να αντέξουν την τόσο μεγάλη συναισθηματική φόρτιση.
Η συναυλία-αφιέρωμα στον Θάνο οργανώθηκε όσο εκείνος ήταν εν ζωή. Και παρόλο που όλοι ήξεραν ότι δεν θα αντέξει μέχρι τις 20 Ιανουαρίου για την δει, ήλπιζαν στο αδύνατο. Να νικήσει το χρόνο. Αλλά εκείνος ήξερε καλά ότι δεν θα το πετύχει. Με τα δικά του λόγια, εξομολογήσεις που είχε κάνει ο ίδιος στον Οδυσσέα Ιωάννου, έκλεισε και η βραδιά.
Δεν κατάφερε να νικήσει το χρόνο, αλλά όπως ίδιος έλεγε «ρε μπαγάσα κάποιες φορές κατάφερα και σε σταμάτησα». Μια τέτοια στιγμή ήταν η χθεσινή. Μια συναυλία που δεν είχε καμία σημασία το καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα. Όποια τραγούδια και να επέλεγε ο Θύμιος Παπαδόπουλος, επιστήθιος φίλος του και στενός του συνεργάτης χρόνια, ακριβώς το ίδιο θα λέγαμε.
Γιατί όσοι βρεθήκαμε χθες στο Μέγαρο Μουσικής δεν πήγαμε να ακούσουμε μουσική. Πήγαμε να αποχαιρετίσουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Γιατί έτσι τον νιώθαμε.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Μαριάννα Πολυχρονίδη, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Κώστας Θωμαϊδης, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Γιώργος Μεράντζας, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Μίλτος Πασχαλίδης έβαλαν τα δυνατά τους για να κρατήσουν τη συγκίνησή τους μακριά από τη σκηνή και να μην βαρύνει το κλίμα από το πρώτο λεπτό.
Ωστόσο μετά την προβολή των «7 νάνων» με τον ίδιο το συνθέτη να το ερμηνεύει συγκλονιστικά όπως πάντα, τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Ο Οδυσσέας Ιωάννου με τρεμάμενα χέρια κρατούσε το βιβλίο και διάβαζε με διακοπές, για να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες, η Ρίτα Αντωνοπούλου δάκρυζε κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή και ο Κώστας Θωμαϊδης ερμήνευε με δυσκολία.
Και κάπως έτσι από τον Καββαδία, περάσαμε στον «Μικρόκοσμο» και το «Ερωτικό» και το «Πάντα γελαστοί» και το «Πλανόδιο τσίρκο» και τον «Άμλετ της Σελήνης».
Και αν όλοι κατάφεραν να κρατηθούν, το παγωμένο βλέμμα του Χρήστου Θηβαίου, η ματιά προς τον Θύμιο Παπαδόπουλο όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή και η τεράστια δυσκολία του να κρατηθεί όρθιος μάς θύμιζε την τεράστια απώλεια.
Όλοι οι καλλιτέχνες, φίλοι και συνοδοιπόροι χρόνων, είχαν να θυμούνται υπέροχες συνεργασίες, αξέχαστες βραδιές στο σπίτι του, λόγια που κρατούν σαν φυλαχτό. Αλλά ο Χρήστος Θηβαίος ήταν εκεί λίτος και ακούνητος, αδύναμος να διαχειριστεί όχι απλώς την απώλεια ενός φίλου, του μέντορά του, του πιο στενού του συνεργάτη, αλλά και τον παππού του παιδιού του, του Θανούλη.
Στη χθεσινή συναυλία όλα έγιναν όπως έπρεπε, όπως εκείνος θα τα ήθελε. Οι ερμηνείες ήταν άρτιες, ο Οικονόμου στο πιάνο σήκωσε ένα τεράστιο βάρος και τα κατάφερε τέλεια χωρίς τα κομμάτια να χάσουν ίχνος από τη μεγαλοπρέπεια των πρώτων εκτελέσεων και το κοινό χειροκρότησε με τεράστια αγάπη και δάκρυα στα μάτια.
Για όλους εμάς όμως κάτι έλειπε. Ένα πιάνο στην αριστερή πλευρά της σκηνής. Και θα μας λείπει για πάντα.