Δεν ξέρω αν υπήρξε έστω ένας που να «έπεσε από τα σύννεφα», να εξεπλάγη ή να σοκαρίστηκε πραγματικά από τη χθεσινό επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στη Βουλή με την επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη εναντίον του Νίκου Δένδια. Δε χρειάζεται δα να διαθέτει κανείς πολύ καλή μνήμη για να θυμηθεί ανάλογα «πρωτοφανή» περιστατικά με πρωταγωνιστές στελέχη της Χρυσής Αυγής, τόσο εντός όσο κι εκτός των αιθουσών του Κοινοβουλίου. Κανείς, άλλωστε, δεν περιμένει από τα μέλη της εν λόγω ναζιστικής οργάνωσης να καταφέρουν να σταθούν με έλλογα επιχειρήματα σε μια δημόσια αντιπαράθεση. Κάπως έτσι, το στήσιμο ανάλογων σόου όπως αυτά που βλέπουμε συχνά-πυκνά από το Νίκο Μιχαλολιάκο και την παρέα του μοιάζει μονόδρομος, καθώς αυτά είναι που παράγουν πολιτική για τους ίδιους.
Από την άλλη, πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου μορφώματος από τις καθεστώσες πολιτικές δυνάμεις είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Τουναντίον, έχω την αίσθηση πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, σε αρκετές περιπτώσεις μοιάζει να την πριμοδοτεί και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί η προσπάθεια της ΝΔ να αξιοποιήσει πολιτικά το χθεσινό επεισόδιο: «Η Χρυσή Αυγή βάζει και πάλι πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια του να αποπροσανατολίσει την κοινωνία και η Κοινοβουλευτική πλειοψηφία να περάσει το πιο σκληρό και επώδυνο Μνημόνιο» υποστήριξε λοιπόν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από κοντά και διάφοροι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι οποίοι έσπευσαν να κάνουν λόγο για «υπηρεσίες του Ηλία Κασιδιάρη προς την κυβέρνηση».
Τέτοιου είδους λογικές, όμως, μόνο στην πολιτική απομόνωση της Χρυσής Αυγής δε συμβάλλουν. Αντίθετα, προσφέρουν μάλλον την καλύτερη διαφήμιση στο ναζιστικό μόρφωμα, συνδέοντάς το, συνειρμικά έστω, στη συνείδηση κάποιων πολιτών με ένα τμήμα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Ίσως πάλι να αναμένουμε πολλά από τη ΝΔ. Πού νομίζετε, άλλωστε, πως θα αναζητήσει συμμάχους ο Μάκης Βορίδης, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» στη χώρα μας.
Ας μη βιαστεί κανείς να θεωρήσει αυτό το τελευταίο ως αστείο. Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά λίγες μέρες από την επίθεση που δέχτηκε η Αλεξάνδρα Μπαλού από το Θάνο Τζήμερο, κι έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους κάποιες αρκετά «ενδιαφέρουσες» αναλύσεις, ακόμη και σε υποτιθέμενα «έγκυρα» Μέσα. Τι υποστήριζαν αυτές; Ότι «τα στελέχη του ΚΚΕ γεύτηκαν μία μικρή δόση του δηλητηρίου με το οποίο πότισαν την ελληνική κοινωνία από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα», ότι «ένα κομμάτι της κοινωνίας μας απηύδησε με την ασυδοσία του αριστερού ακτιβισμού και είναι έτοιμο να αντεπιτεθεί με τα ίδια μέσα». Με άλλα λόγια, ότι η περιφερειακή σύμβουλος του ΚΚΕ πήγαινε γυρεύοντας εξαιτίας των πολιτικών αντιλήψεών της. Ε με βάση αυτά, απλά φανταστείτε πόσους υποστηρικτές αναμένεται να βρει ο κάθε Κασιδιάρης την επόμενη φορά που θα τον πιάσει το «αντικομουνιστικό μένος». Ιδιαίτερα από τη στιγμή που διαπιστώνει ότι αυτό «πουλάει»..
Δεν νομίζω, λοιπόν, πως βλέπουν πραγματικά όλοι οι εκπρόσωποι του «δημοκρατικού τόξου» τη Χρυσή Αυγή ως κάτι το απεχθές. Και μη νομίζετε πως δεν έχουν υπόψη ότι για κάθε Δένδια που θα φάει μια μπουνιά από κάθε Κασιδιάρη, υπάρχουν κάτι χιλιάδες μετανάστες, τους οποίους πιθανότατα θα έχουν σαπίσει στο ξύλο (στην καλύτερη περίπτωση) τα «καλόπαιδα» του Μιχαλολιάκου ή του Λαγού. Μόνο που εκεί δε θα υπάρχουν ούτε Φρούραρχοι, ούτε κανονισμοί, ούτε καν έλεος. Ας μην ανακαλύπτουμε, λοιπόν, την Αμερική κάθε φορά που βλέπουμε το διαρκές κοινοβουλευτικό σόου της εν λόγω εγληματικής οργάνωσης.
