Η φωτιά στο Μάτι «καίει» τις προεκλογικές εξελίξεις και δημιουργεί νέο πολιτικό σκηνικό.

Η φωτιά στο Μάτι, ένα έγκλημα με διαχρονικές , ποινικές και πολιτικές, ευθύνες όλου του λούμπεν, παρασιτικού  ελληνικού αστισμού από το ΄60 και μετά, αλλά και ιδιαίτερες της σημερινής κυβέρνησης, όχι μόνο  έχει ανατρέψει όλο τον πολιτικό σχεδιασμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , αλλά δημιουργεί και προϋποθέσεις για την αναδιάταξη συνολικά του πολιτικού σκηνικού στη χώρα.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί το πολιτικό domino που έχει δημιουργηθεί, με την αντίστοιχη καταστροφή του 2007. Και η διαφορά δε βρίσκεται στον αριθμό των νεκρών. Βρίσκεται στο που και στο πως.

Το 2007 οι πυρκαγιές είχαν προξενήσει ανθρώπινες απώλειες σε περιφερειακούς νομούς. Και όσο και αν η σύγκριση  σε αριθμούς παρουσιάζει ποσοτικές ομοιότητες (το 2007 υπήρξαν 84 νεκροί : 9 τον Ιούνιο, 5 τον Ιούλιο, 67 τον Αύγουστο και 3 το Σεπτέμβριο) , η ποιοτική διαφορά είναι αυτονόητη.

Η πυρκαγιά στο Μάτι, συνέβη μέσα στον αστικό ιστό της Αττικής, όπου συγκεντρώνεται το 50% του πληθυσμού της χώρας. Η ταύτιση στο συλλογικό υποσυνείδητο με τους νεκρούς είναι άλλης ποιοτικής κλίμακας.

Η κυβέρνηση , σαν βασιλιάς γυμνός, φάνηκε ανίκανη να προστατεύσει τη ζωή και την περιουσία των κατοίκων του λεκανοπέδιου. Και αν το 2007, η έκταση του φαινομένου των πυρκαγιών, γεωγραφική και χρονική, μπορούσε  επικοινωνιακά έστω, να καλύψει (κρύψει) , εν μέρει, τις τεράστιες ευθύνες της τότε κυβέρνησης, σήμερα κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο.

Ο «μέσος» έλληνας, αντιλαμβάνεται ότι θα μπορούσε  να είναι αυτός στην θέση της οικογένειας  Φιλιποπούλου ή οποιουδήποτε άλλου. Το σοκ είναι τεράστιο. Το κίνημα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχτεί μοναδικό στον κόσμο.

Και γι αυτό κάθε επικοινωνιακή κίνηση μέχρι τώρα έχει καταρρεύσει. Υπάρχουν στιγμές στη πολιτική που από μόνος του ο επικοινωνιακός χειρισμός δεν αρκεί.

Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν καταρρεύσει.

Μετά τη συμφωνία των Πρεσπών, η κυβέρνηση είχε καταρρεύσει εκλογικά στη Βόρεια Ελλάδα, διατηρούσε όμως κάποια επιρροή στην υπόλοιπη. Σήμερα, εάν γινόταν εκλογές, είναι ερώτημα εάν ο κυβερνητικός συνασπισμός συγκέντρωνε πάνω από 15%.

Το σχέδιο για αιφνιδιαστικές εκλογές το φθινόπωρο, με τον αέρα της δήθεν εξόδου από τα Μνημόνια και πριν την περικοπή των συνάξεων, είναι στον αέρα.

Το διάγγελμα στο Καστελόριζο, όπου ο πρωθυπουργός , μαζί με την «επιστροφή στις αγορές», θα ανακοίνωνε και τη διενέργεια εκλογών, φαίνεται να ξαναγράφεται.

Και η κατάρρευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δε φαίνεται να είναι μια πορεία αναστρέψιμη. Μια συνθήκη που θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια.

Τα «προβλήματα» στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Το αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι στην Ελλάδα, παραδοσιακά προϋπέθετε δύο πόλους. Όταν ο «πόλος ΠΑΣΟΚ» κατέρρευσε λόγω Μνημονίων, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει αυτό το κενό. Το ΚΙΝΑΛ δε μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο σήμερα. Το μεγάλο ερώτημα για το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι: πως και ποιος θα καλύψει το χώρο που θα αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί η φωτιά στο Μάτι δεν «έκαψε» μόνο δύο κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Έκαψε και τα τρία πολιτικά πρόσωπα, (Τσίπρας, Καμμένος και Δούρου) στα οποία είχαν επενδύσει, μακροπρόθεσμα, ισχυρά κέντρα του εξωτερικού. Και η απώλεια αυτή είναι δυσαναπλήρωτη. Και το κενό που αφήνει ίσως πιο δύσκολα διαχειρίσιμο από τη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι το αστικό σύστημα διαχείρισης βρίσκεται μπροστά σε ένα, προσωρινό έστω, αδιέξοδο. Αδιέξοδο που θα καλυφθεί ,προσωρινά , πίσω από την περίοδο το Αυγούστου και την «αντιπολίτευση» και τις «γκάφες» του υιού Μητσοτάκη, θα επανέλθει όμως τραγικά από το Σεπτέμβρη.

Φυσικά τα σενάρια «αναπλήρωσης» είναι πολλά. Και ήδη έχουν τεθεί τα γρανάζια σε λειτουργία. Οι «εκπλήξεις» που μας περιμένουν την επόμενη περίοδο θα είναι καταιγιστικές. Και κάποια από τα σενάρια εφιαλτικά.

Το έγκλημα στο Μάτι πρέπει να αποτελέσει μια αφορμή για να επανεμφανιστεί η Αριστερά σαν ισχυρή πολιτική δύναμη. Βάζοντας στο στόχαστρο τον διαχρονικό ένοχο. Και οικοδομώντας, επιτέλους, συμμαχίες με τα κοινωνικά στρώματα που πλέον δε βιώνουν μόνο την οικονομική επίθεση αλλά και την ευθεία απειλή στα δύο τελευταία οχυρά των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων: σπίτι και ζωή.