Η άποψη ή μάλλον η θεωρία ότι η τέχνη μπορεί να παράγεται, να υπάρχει και να επηρεάζει ανεξαρτήτως των πολιτικών συνθηκών γύρω της, είναι αφελής (εις ό,τι αφορά τους καλούς ανθρώπους ή τους αδαείς) και στρατευμένη (στην εξουσία και τους πονηρούς).
Εις όσα αφορούν τη διεξαγωγή της Γιουροβίζιον στους Αιματοβαμμένους Τόπους, η αντίληψη ότι όλοι πρέπει να κάνουμε μια τερατώδη αφαίρεση και να παρακολουθήσουμε το σώου σαν να μη συμβαίνει τίποτα, είναι επίσης αφελής (για τα πρόσωπα) και χρήσιμη (για την εξουσία).
Ότι τα Κατεχόμενα (ας πούμε της Κύπρου), ότι το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης της Γάζας, ότι ο αφανισμός των Παλαιστινίων, είναι όλα μια Ντίσνεϊλαντ μιας αστράτευτης τέχνης, σημαίνει ότι η τέχνη μπορεί να είναι μια χαζοχαρουμενιά και ότι εμείς μπορούμε να παρακολουθούμε τη Σταύρωση, αθώοι του αίματος, τρώγοντας πατατάκια.
Ξέρω, τα συμβόλαια είναι απτά και τα λεφτά πολλά, αλλά δεν χρειάζεται να μπουρδολογούμε. Ας πάμε να κάνουμε τη δουλίτσα στη μούγγα, δεν χρειάζονται ούτε νεοφιλελεύθερες μεγαληγορίες, ούτε πτωχοπροδρομικές κλάψες.
Ο Ιούδας είχε τσίπα και «απελθών απήγξατω».
Εμείς την ξετσιπωσιά την έχουμε κάνει τέχνη, πολιτική και λόγια. Λόγια του κώλου, με το συμπάθιο…
*Πηγή: topontiki.gr
