Προσφάτως έλαβα μια επιστολή από τον παλιό γαλλικό μου οίκο (Εdiotion du Seuil). Απόρησα. Ήξερα βέβαια πως περίπου εδώ και μισό αιώνα είχαν εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο ‘’Ανθρωποφύλακες’’ (‘’La Filiere’’). Οι άνθρωπο είχαν εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους και έκτοτε οι δρόμοι μας χάθηκαν. Την απορία μου τη διαδέχτηκε η έκπληξη. Ήταν μια εξασέλιδη επιστολή που με πληροφορούσε για την τύχη του βιβλίου μου και το ποια συγγραφικά δικαιώματα μου αναλογούν. Το ποσόν ήταν ασήμαντο και κάτω από το όριο των χρημάτων που θα μπορούσα να εκταμιεύσω. Εντούτοις μου το πίστωσαν. Στη χώρα μου έχουν εκδοθεί συνολικά δεκαοχτώ βιβλία που έχουν την υπογραφή μου. Η συντριπτική τους πλειονότητα είχαν κυκλοφορήσει από μεγάλους και σοβαρούς εκδοτικούς οίκους. Εκτός από τα τρία τελευταία μου βιβλία και μια επανέκδοση που βρίσκονται στην αγορά, η τύχη των υπολοίπων αγνοείται. Αλλά μαζί τους και οι εκδότες. Και αυτοί άφαντοι. Έχεις περισσότερες πιθανότητες να πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι σου, παρά να βγει ο εκδότης στο τηλέφωνο ή έστω κάποιος υποδεέστερος.
Έφτανες μέχρι τη γραμματέα που σε πληροφορούσε, μόλις άκουγε το όνομά σου, πως απαξάπαντες ήταν απόντες ή σε σύσκεψη. Σήμερα αυτή η τακτική είναι καταξιωμένος θεσμός. Υπάρχει η διαδεδομένη φήμη πως οι εκδότες κλέβουν τους συγγραφείς και κατά καιρούς έχουν γίνει καταγγελίες. Σίγουρα και σε αυτόν τον κλάδο υπάρχουν απατεώνες. Κριτήριο είναι οι τίτλοι που βγάζουν. Και νομίζω πως όλοι ‘’κατεστημένοι’’ εκδοτικοί οίκοι έχουν βγάλει πολύτιμα βιβλία, άσχετα αν διατηρούν και εμπορικές σειρές. Υπάρχουν ακόμα και μικρότεροι εκδοτικοί οίκοι, οι ‘’πουριτανοί’’, που βγάζουν βιβλία μόνο της δικής τους αυστηρής επιλογής. Και εκεί αγοράζεις βιβλία με κλειστά μάτια. Αλλού θα πρέπει να ψάξουμε την αιτία του ‘’εξαφανιζόλ’’ των εκδοτών. Στην κρίση. Παλιότερα, οι συνεπέστεροι εξ αυτών πλήρωναν στην ώρα τους. Το χαρτί και το τυπογραφείο είναι οι λεγόμενες ανελαστικές δαπάνες. Αν δεν πληρώσεις, δεν παίρνεις χαρτί. Και αν δεν δώσεις μετρητά στο τυπογράφο και στον βιβλιοδέτη δεν βγάζεις βιβλίο. Μένουν τώρα οι ελαστικές δαπάνες. Και αυτές είναι οι συγγραφείς, οι μεταφραστές, οι επιμελητές, οι γραφίστες και το προσωπικό. Και αυτοί βάζουν το κεφάλαιο που λείπει που είναι η απλήρωτη εργασία τους. Αλλιώτικα δεν βγαίνει βιβλίο. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Σήμερα έχει επανέλθει ο παλαιός θεσμός που ο συγγραφέας πλήρωνε για να εκδοθεί το βιβλίο του. Πολλά καλά ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας, στο ξεκίνημα τους χρηματοδοτούσαν τα βιβλία τους. Και η ανταμοιβή τους ήταν να δουν το χειρόγραφο τους τυπωμένο. Η πολιτική για το βιβλίο είναι άγνωστο ζήτημα για την Πολιτεία. Και το ΕΚΕΒΙ αρχαϊκός θεσμός για το κυριαρχούν πολιτικό δόγμα του Νεοφιλελευθερισμού.
Αλλά υπάρχει μια μερίδα συγγραφέων – ακτιβιστών που δεν χάνουν ποτέ τα δικαιώματά τους. Αυτοί δεν έχουν καλό όνομα. Λέγονται απατεώνες, ενώ είναι επιτυχημένοι συγγραφείς που παίρνουν άμεσα τα δικαιώματα τους. Τι κάνει ένας απατεώνας; Πλάθει ένα μύθο, που κάνει πιστευτό σε ένα ειδικό κοινό που θέλγεται.
Εις αντάλλαγμα, αυτός που θέλγεται, καταβάλλει τον οβολόν του. Αυτός ο μύθος δεν είναι πάντοτε καλής ποιότητας, είναι κατά κανόνα μέτριος, αλλά οι μετριότητες είναι η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, ψηφίζοντας τους όμοιούς τους. Όμως πάντα με προϋπόθεση ένα σωτήριο μύθο. Και ποιος από μας δεν έχει πέσει θύμα απάτης; Αλλά ας δούμε το τελευταίο μύθο-ιστόρημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο και απασχόλησε κρατικούς, εκκλησιαστικούς, δικαστικούς θεσμούς και το σύνολο των ΜΜΕ. Ο μέχρι πρότινος άγνωστος συγγραφέας Αρτέμης Σώρρας επισκίασε και τον πιο διάσημο Έλληνα συγγραφέα. Το μυθιστόρημα του μπορούμε να το συνοψίσουμε ως εξής; Ένας κάτοχος τριών τρισ. δολαρίων, σχεδόν απευθείας απόγονος του Δία (με τα παιδιά που είχε ο Ολύμπιος θεός είναι δύσκολο να βρούμε άκρη) και ως εκ τούτου δωδεκαθεϊστής, απεσταγμένος Έλληνας 100% και βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής υψηλής τεχνολογίας. Πούλησε λοιπόν στο Πεντάγωνο των ΗΠΑ τα μυστικά υπερόπλα των αρχαίων προγόνων μας σε αστρονομική τιμή (και εδώ η αντιπολίτευση που την απασχόλησε αυτό το θέμα, καταλογίζει στην κυβέρνηση ‘’εθνομηδενισμό’’, γιατί δεν παρέπεμψε αυτό τον τον έμπορο αρχαιοελληνικών όπλων -μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.- για εσχάτη προδοσία). Και φυσικά ο συγγραφέας μας είχε μετοχές αμύθητης αξίας της Τράπεζας της Ανατολής (Τράπεζα που καταργήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και η αξία των μετοχών είχε μηδενιστεί στην Κατοχή).
Ο γνήσιος αυτός Έλληνας ήθελε να απαλλάξει τους ομόφυλούς του από τα χρέη τους, με αντίτιμο τη συνδρομή τους στο κίνημα ‘Ελλήνων Συνέλευσις’’ που έχει περισσότερα από 200 γραφεία σε όλη την Ελλάδα και πολλούς οπαδούς. Λέτε να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός;
*Αυτοαναφορά στο παιδικό μουσικό παραμύθι ‘’Η Συνέλευση των Ζώων’’ σε μουσική Γιώργου Κουρουπού και στίχους δικούς μου. Μόνο κακενχρεχείς μπορούν να συνδυάσουν αυτό το έργο με την ‘’Ελλήνων Συνέλευσις’’.
